Gelukkig voor Carach Angren, die alleen voor deze dag aan de package is toegevoegd, hebben enkele honderden liefhebbers zich toch al vroeg een weg naar binnen gebaand zodat de zaal er in ieder geval 'bezet' uit ziet. Voor mij is dit de eerste keer dat ik deze theatraal aandoende band (compleet met podiumspook) op een fatsoenlijk podium zie en tevens de eerste maal met een tweede gitarist. Ik was bijzonder onder de indruk van de cd 'Lammendam' en live stelt het viertal mij wederom niet teleur. Het niet al te harde geluid zorgt ervoor dat alle details vrij duidelijk te horen zijn en over de muzikaliteit van de heren is ook geen discussie mogelijk. Carach Angren zadelt mij echter keer op keer op met het ambivalente gevoel dat al die gebarentaal en overdreven mimiek, ondanks de klasse die de nummers bezitten, een tikkie overbodig zijn. Ik snap dat een boze blik noodzakelijk is voor de duistere sfeer die de band poogt op te roepen, maar het geheel doet mij meermaals denken aan de legendarische clip Call Of The Wintermoon van Immortal en dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest. (Sha)
Een van de zogeheten trekpleisterende nieuwkomers is het Amerikaanse Arsis. Ondanks dat de band slechts een jaar of 5 actief is hebben ze een behoorlijke fanschare weten op te bouwen en minstens net zo veel bandleden zien komen en gaan. Ondanks het feit dat deze vier podiumheren nog niet lang in elkaars gezelschap vertoeven, geven ze een behoorlijk staaltje "van-technisch-hout-zaagt-men-extreme-planken" weg, waarbij de namen van Wintersun en Obscura bij mij meermaals door het hoofd spoken. Eigenlijk niet zo raar dat het zo strak is, want in feite zie ik ervaren mannen op het podium die als ex-leden van Malevolent Creation en Black Dahlia Murder reeds de nodige tourervaring hebben opgedaan. Tijdens onder meer Worship Depraved, Sightless Wisdom, We Are The Nightmare en The Promise Of Never komt er voor het eerst echt wat beweging in de voorste regionen en dat heeft zijn weerslag op het enthousiasme van de band. De presentatie is echter wat statisch maar dat mag de pret niet drukken. Vooral de wervelend solerende gitaristen leggen de lat hoog voor de navolgende bands maar net als bij de recente cd We are the Nightmare mis ik toch die dikke dreunende moker in je rug die deathmetal zo vet kan maken. (Sha)
Een band die dit jaar werkelijk nergens ontbreekt is natuurlijk onze enige echte eigen Hail Of Bullets. Niet zo gek natuurlijk, aangezien de band met het debuut ...Of Frost And War zo`n beetje geschiedenis heeft geschreven op eigen bodem (en ver daarbuiten) n ook nog eens een uitstekende kriegmachine op de planken is gebleken. Vandaag is dit niet anders en vol enthousiasme en toewijding begint de band aan de 45 minuten durende set.
Omdat Hail Of Bullets slechts voor een drietal dagen deel uitmaakt van de Metalfest line-up, kan de band weinig met de reeds ingestelde geluidsvoorwaarden en begint men aanvankelijk met een matige sound, hoewel dit dankzij de onberispelijke nummerpresentatie en de old school inslag nauwelijks stoort. Gaandeweg het optreden wordt het geluid dan ook aanzienlijk beter en zeker tijdens de afsluiters Ordered Eastward (met Gebedi in de huid van Swan on the vox) en het slepende, deprimerende Berlin is het werkelijk genieten geblazen van een band die niet alleen speeltechnisch hoge ogen gooit, maar ook een onbetwistbaar metalen hart onder de gitaarbanden draagt. (Lana)
Waarschijnlijk wordt Aborted in ons landje hoger aangeschreven dan nieuwkomer nummer twee, Keep of Kalessin, want na de old school les van Hail Of Bullets staat de grootste outsider uit de vruchtbare Noorse scne op het programma. Ruim tien jaar na oprichting (lees: naamsverandering) is deze band inmiddels beland bij het tweede album na de doorbraak, Kolossus, die voor mij overigens de grootste deceptie van het jaar is geweest. Niet dat de plaat zo slecht is, maar als je een rondje mag scheuren in een Lamborghini is het toch even slikken als je daarna weer je Volkswagen Golf GTi moet starten. Met dit in mijn achterhoofd komt tijdens het intro de heer Obsidian Claw in zijn eentje het podium op, om de geluidsband aan te vullen met een gitaarsolo: Een enigszins bijzondere manier om je set te openen. Logischerwijs volgt daarna ook de openingstrack van Kolossus, A New Empire's Birth, voor mij persoonlijk toch wel een van de beter te pruimen nummers van de nieuwe plaat. Mijn voorkeur voor Armada wordt echter wel snel bekrachtigd als de band voortzet met van dat album afkomstige Crown Of The Kings.De nummers van Armada razen als een bezetene en zijn vele malen epischer, heldhaftiger, strijdlustiger, samenhangender en vooral herkenbaarder dan de tracks van het meest recente album. Het publiek reageert direct op de nekbrekende tonen van de openingssequentie en dan blijkt ook pas wat het vele touren met deze band heeft gedaan. Alles wordt op een tempo afgewerkt waar je als luisteraar al bijna een peesontsteking van krijgt. Inmiddels is het al wel duidelijk dat bij dit soort bands een tweede gitarist wel een must is, maar de onnavolgbare stijl van gitaarspelen binnen Keep of Kalessin is blijkbaar slechts voor 1 persoon weggelegd en dus vallen sommige herosche passages wel een beetje in de soep. Dat neemt niet weg dat de band wederom een brute show wegzet met overigens slechts 2 nieuwe nummers en maar n "gouwe ouwe". Opvallend dat Reclaim onaangebroken blijft. (Sha)
De ultieme eruptie, pyroclastische stroom en monsterlijke lawine van fysiek voelbaar muzikaal geweld komt vandaag van Aborted. Deze band, die met name de laatste tijd nog eens wilt tegenvallen op cd, is live n onstuitbare moordmachine. Dat is oud nieuws, zo destructief als vandaag heb ik Aborted echter niet eerder gezien en zo ontmoet het kritisch oor een flagrante verrassing, in de meest positieve zin van het woord. De menigte maakt van de zaal een massaal abbatoir terwijl de band woest voort dondert, een diverse scala aan nummers uitbrakend. Aborted heeft, dankzij de zes full-lengths en een flinke hand vol aanhangsels, heel wat materiaal om uit te kiezen en gaat voor een furieuze set waarin zowel splinternieuw materiaal (Ophiolatry On A Hemocite Platter) als de gore klassiekers (Nailed Through Her Cunt) de revue passeren terwijl de Melkweg (en de inwendige mens overigens ook) op de vesten trilt. Zanger Svencho is vanavond wederom uw man. Stuiterend, brullend, opzwepend, briesend, entertainend en kerstmuts dragend scheurt hij over het podium terwijl een gloeiende golf van loodzwaar geluid over de hoofden rolt. Tot slot is ook het publiek welkom op het podium des hels, wat plots in een ouderwetse stagedive- en crowdsurfchaos uitmondt.
Aborted mag dan met Strychnine.213 mijns inziens beslist niet het album van het jaar hebben afgeleverd, het optreden van het jaar neemt de band maar mooi mee naar huis. (Lana)
Na Aborted is het weer tijd voor Marduk, de band die zich wellicht wel de billveteraan van een Metalfest als deze mag noemen. Echter liggen de tijden van zuchten, steunen en kreunen over "alwr Marduk" inmiddels ver achter u en mij, want op een wellicht enkele bezoeker na wordt ook Marduk vandaag met open armen onthaald. Nu de band zich al een geruime tijd weer kwalitatief en onguur profileert zijn ook de optredens niets minder dan een diepe duik in de vrieskoude krochten van evil. Met het opkomen van de Zweden wordt de atmosferische veelzijdigheid van de metalmuziek weer eens een feit. Na de wervelende vuurbal van Aborted krijgt Marduk het binnen no-time voor elkaar om de zaal met een heel andere agressie te injecteren en te vellen. Een keeldoorsnijdende, razende winterstorm tijdens een gitzwarte nacht, waarin Azrael, Burn My Coffin, Untrodden Paths, Throne Of Rats, Seven Angels, Seven Tumpets, Fistfucking God's Planet en Bleached Bones weerklinken.
Helaas speelt het geluid (en het tempo van het optreden) ook Marduk soms parten en begint de band de scherpe randen ondertussen wat bij te slijpen. De eens zo afstandelijke en gedrochtelijke Mortuus wordt reeds betrokkener en iets loslippiger tussen de nummers door. Echter mag Marduk wat mij betreft gewoon weer de planken op, met deze band zijn wij voorlopig nog niet uitgemonsterd. (Lana)
Om de brullende maag de mond te snoeren moet Kataklysm het zonder review stellen. Na afloop worden we echter verrast door de hard dreunende Thunderdomehouse die de zaal mag vullen tijdens de ombouwpauze van Morbid Angel. Een opvallend alternatief voor Dissection (die de eerdere ombouwpauzes vanuit de speakers royaal heeft bijgestaan), echter is dit gauw geen onderwerp van gesprek als de hoofdband van de package onder leiding van David Vincent en Trey Azagthoth het podium bestijgt en met Rapture en Pain Divine wordt de laatste show van de dag de zaal in geslingerd. Vincent waarschuwt het publiek nog dat hij vanavond nog een aardig woordje zal ouwehoeren, geen loze premonitie dus, want de beste man steekt inderdaad dikwijls flink van wal.Iets wat bij mij overigens geen overmatige voorkeur geniet, maar goed, bands met een Morbid Angel-status komen daar schijnbaar altijd mee weg...
Van tevoren was het nog maar de vraag of Morbid Angel, met alle respect voor de metal oudgedienden, de voorgaande shows nog zou kunnen overrulen en aanvankelijk lijkt dat beslist niet het geval. De eerste nummers klinken rommelig en breierig, mede door het harde geluid (overigens is Vincent in the frontrows berhaupt nauwelijks tot niet hoorbaar), even later hervindt de band het evenwicht en manifesteert zich solide doch beter volgbaar, waardoor de show ineens een heel stuk beter uit de verf komt.
Wie geluidsmatig op de goede plek(ken) staat en zich niet aan de arrogante houding van de band en het geouwehoer van de frontman stoort, zal Morbid Angel na afloop vrijwel zeker tot band van de avond kronen. Ieder ander zal wellicht wat bedenkingen hebben, maar moet hoe dan ook toegeven dat de band een heftige show weggeeft, waarbij zelfs de evil plakkende vloer de voeten niet aan de grond houdt en 89% van de nekspieren bruut moet afzien. De verrassing komt met Bil Ur-Sag van Formulas Fatal To The Flesh, voor de rest zorgen Fall From Grace, World Of Shit, Maze Of Torment, Dawn Of The Angry, Blood On My Hands, Where The Slime Live, Sworn To The Black, het nieuwe nummer Nevermore en vele andere klassiekers weer voor de nodige euforische vuistslagen in de lucht, en ook menig buurman moet het geregeld flink ontgelden.
Klinkt als geslaagd? Klinkt zeker als geslaagd! (Lana)
Marduk:
Aborted:
Keep Of Kalessin:
Hail Of Bullets:
Arsis:
Carach Angren:
klik op de foto's voor grotere versies
