De show van Asrai is zoals voor vele anderen ook voor ondergetekende te vroeg en daarom is het aan het Griekse Septicflesh om de smerige festiviteiten in Tilburg echt van start te laten gaan. Het gezelschap is sinds 2007, na een afwezigheid van vier jaar, weer teruggekeerd in de metalwereld en maakte begin dit jaar een verrassend sterke come-back met het nieuwe album Communion. Het volk dat na Asrai langzaam in steeds grotere getale de weg naar de 013 heeft gevonden, wordt door de Grieken 'getrakteerd' op een stevige dosis bombastische metal voornamelijk afkomstig van de laatste schijf. Ondanks dat de nummers doorgaans van prima kwaliteit zijn, komen ze deze aanvond nauwelijks tot hun recht; de sterke punten verzuipen grotendeels in een slecht geluid waar vooral de basgitaar een negatieve hoofdrol in heeft. Echter, het beukgehalte wordt er wel flink door verhoogd en gezien de heren zich flink lieten gaan op het podium kwam het als geheel niet eens zo slecht over. Toch zou men van een band als Septicflesh meer mogen verwachten, zeker gezien het rijke verleden dat deze Grieken hebben. Vanavond presteert het gezelschap qua sound in ieder geval onder niveau, hopelijk dat er nog een herkansing komt met beter geluid, want een schijf als Communion is het meer dan waard.
Voor het Portugese Moonspell is het niet de eerste keer en ongetwijfeld niet de laatste keer dat men met de vrienden van Cradle of Filth tourt. Onder leiding van de charismatische zanger Fernando Ribeiro is het vijftal vanavond weer van de partij en zoals altijd valt het gezelschap vanaf begin af aan goed bij de Filth fans. Of het bewust voor deze avond is laat ik in het midden, maar het valt op dat men in de opening vooral kiest voor werk van de laatste twee (Under Satan uitgezonderd) albums Memorial (2006) en het dit jaar verschenen Night Eternal. A Light at the End of the Earth, Blood Tells en Night Eternal, het zijn de tracks waarin drummer Miguel Gasper zijn dubbele bassdrum flink mag intrappen en Fernando zich vooral kan richten op zijn grunt in plaats van zijn diepgewortelde cleane vocalen. Met Scorpion Flower laat de band zijn meer melancholische'gothic'-zijde zien, waarbij het gezelschap overigens bij wordt gestaan door Anneke van Giersbergen (ex-The Gathering); een combinatie die live even sterk klinkt als op plaat. Het gezelschap schakelt vervolgens naar een versnelling lager qua snel- en hardheid, maar de uitstekende sfeer blijft tijdens de klassieker Opium gewoon behouden. Sterker nog, met de ambiance wordt tijdens het gitzwarte oudje Vampiria, afkomstig van het debuutalbum Wolfheart (1995), alleen maar indringender. Ondanks de lengte en de traagheid van het nummer weet Ribeiro zijn publiek te boeien. Na het eveneens van Wolfheart afkomstige Alma Mater bedankt de sympathiek zanger uitgebreid de zaal, voordat men de klassieke afsluiter en hoogtepunt uit het Moonspell oeuvre Full Moon Madness inzet. Moonspell bewijst met uitstekend geluid en een professionele show wederom dat de Portugezen hun plaats in de metalwereld inmiddels meer dan verdiend hebben.
Voor wie Gorgoroth dit jaar eerder live aan het werk heeft gezien (Wacken, anyone?) is het doel van de vier kruizen die voor aanvang van de show het podium op reden worden geen verrassing meer. Waar Moonspell het met een vrij eenvoudige visuele effecten z'n optreden extra flair gaf, doet het Noorse black metal gezelschap dat met vier naakte mensen, twee mannen/twee vrouwen, die (met behulp van een plateautje) aan de kruizen 'hangen'. Gedurende de hele show, zeker veertig minuten, blijven ze nagenoeg onbewegelijk staan, waardoor de aandacht al snel verschuift naar het viertal dat de boxen in Tilburg terroriseert. Hoewel de muziek er op zichzelf al naar neigt, is het geluid evenals eerder op de avond tijdens de show van Gorgoroth niet optimaal te noemen. Zeker in het begin is elk bandlid wel gedwongen een of meerdere keren naar de zijkant van het podium te lopen om het geluid te laten bijstellen, met succes want na verloop van tijd begon de band beter te klinken. Echter, hoewel de kruizen prima passen bij de overdosis spikes, corpsepaint en de trueheid van black metal van deze heren; de muzikale zwartgalligheid komt niet erg overtuigend over. De screams van de heer Gaahl zijn bij tijd en wijlen krachtig, maar de bandleden laten het qua performance en sfeer toch wel veel liggen. Men doet zich heel kwaadaardig voorkomen, doch om echt evil te zijn is meer nodig dan wat Gorgoroth deze avond heeft neergezet.
Minder evil, wel stukken meer overtuiging zit er in de show van de headliner van vanavond: Cradle of Filth. De Britten keerden na het zogenaamd 'experimentele' (een synoniem voor crapalbum) Thornography eerder dit jaar sterk terug met het waardige Godspeed on the Devil's Thunder, waarop de band zijn sound weer heeft gevonden. Opdondertje Dani Filth en kompanen zijn vanavond niet alleen naar Tilburg gekomen om het nieuwe album te promoten, maar vooral ook om het publiek te vermaken zo blijkt wel uit een uitstekende, zeer gevarieerde setlist. Van the good old, tracks als The Principle of Evil Made Flesh (1994) tot het snoeiharde Nocturnal Supremacy (1996), tot gloed nieuwe nummers (Shat Out of Hell, Honey and Sulphur) en verschillende zooi van de albums ertussen, alles in een setlist. Men heeft enkele klassiekers moeten schrappen, maar voor een keer kan het geen kwaad om From The Cradle to Enslave achterwege te laten. Het is wellicht de variatie in de setlist die het deze avond voor Cradle's nieuwe drummer Martin karoupka een lastige opgave maakt om foutloos te spelen, want de opvolger van Adrian Erlandsson is soms niet helemaal zeker in z'n partijen. Het blijft echter bij een aantal kleine foutjes, maar met een machtige drum in de mix is het wel iets dat opvalt. Pogingen het geluid verder aan te passen maken weinig verschil, het blijft 'slechts' van redelijke kwaliteit; waar vooral de heren gitaristen van te leiden hebben. De heer Filth zelf schreeuwt, grunt en krijst echter wel overtuigend boven alles uit, zijn voorkomen samen met de dynamische, visuele achtergrond met clips en albumscovers de belangrijkste steunpilaren voor het uitstekende optreden wat gezelschap neerzet. De drie/vier meter hoge pop tijdens Dusk.. And her Embrace, kwam wat simpel over evenals een vonkschietende figuur waren wat ondergetekende betreft slechts loze opvullingen, de show zelf was gelukkig van beter niveau. Prima show!
Gorgoroth:
Moonspell:
