Net als vorig jaar was het een ramp om de Oktoberhallen in Wieze te bereiken. Na anderhalf uur in de file te hebben gestaan en weggetjes binnendoor te hebben genomen, bleek er een 'omlegging' richting Wieze te zijn. Eindeloze rondjes later kwamen we op een parkeerplaats een band tegen die met hetzelfde probleem kampte. Gelukkig was de Belgische politie erg behulpzaam en met een kaart en route bereikten we snel de Oktoberhallen.
Al om kwart over tien begon de eerste band: Markize. Hierna maakte Kells haar opwachting, gevolgd door Atargatis. Laatstgenoemde band is het nieuwe project van de zangeres van Darkwell en ik was hier dan ook erg benieuwd naar. Na Atargatis heeft MacBeth gespeeld en daarna stond Edenbridge op het programma. Wederom een band waar ik erg nieuwgierig naar was, maar dan vanwege de slechte geluiden over de live prestaties van de Oostenrijkers.
Gelukkig was ik wel nt op tijd om Diablo Swing Orchestra aan het werk te kunnen zien. Althans, dat dacht ik, want ook deze band bleek logistieke problemen te hebben en nog in de file te staan. Daarom zou Asrai eerder spelen. Voor mij een grote teleurstelling, want na de lange reis wilde ik graag een goed optreden zien. Helaas is Asrai absoluut niet mijn ding: de schreeuwerige zang en harde bas zorgden ervoor dat ik tijdens deze show buiten in de zon heb gezeten.
De organisatie van MFVF had nu een probleem, want zowel Diablo Swing Orchestra als Midnattsol stonden vast in het verkeer en het was nog onduidelijk wanneer zij zouden arriveren. Trail Of Tears was gevraagd om eerder te spelen, maar de band gaf aan niet eerder te willen spelen dan afgesproken, zodat fans niet teleurgesteld zouden worden en het optreden zouden missen. Voor bezoekers zou dit betekenen dat er van half vijf tot zes uur geen concert zou plaats vinden.
Diablo Swing Orchestra wist dit echter te voorkomen. Ze kwamen net op tijd aan en in rap tempo werd er omgebouwd. De Zweden leken zelf ook opgelucht te zijn toen ze op het podium stonden en gaven een prima show. Zangeres Annlouice heeft soms de uitstraling van een zoutzak achter haar microfoon, maar ze heeft wel een ontzettend goede stem en kan hoge uithalen produceren. Er kwamen nummers van hun tot nu toe enige album voorbij zoals Velvet Embracer, Infralove en Wedding March For A Bullet. Er werd nog een massale koppelpoging ondernomen voor het knallende Balrog Boogie, die jammerlijk faalde. De Zweden speelden nu slechts een half uur in plaats van drie kwartier. Het 'we want more' van het publiek had helaas geen effect. Zonde, want dit optreden smaakte naar meer!
Als ik me het goed herinner, stond Trail of Tears iets eerder op het podium dan de planning was. De Noren leken een stuk beter in hun element dan eerder dit jaar op Dokkem Open Air. Het publiek was veel enthousiaster en dit sloeg over op de band. Zanger Ronny had blijkbaar de naam van het festival uit zijn hoofd geleerd, want volgens mij heeft hij deze wel tien keer genoemd tijdens het optreden. Een degelijk optreden met als enig minpuntje de veel te zachte zang tijdens het eerste nummer. De band speelde werk van de laatste plaat, maar ook ouder werk als Profoundemonium kwam aan bod. En er werd ook aangekondigd dat de band over twee weken in Frankrijk haar nieuwe plaat zal opnemen. Wellicht een reden voor de organisatie om ze volgend jaar opnieuw te boeken als ze een nieuwe plaat op zak hebben?
Ondertussen was het Duitse Midnattsol gearriveerd. Deze folk/gothic band had de dag ervoor in Enschede opgetreden en een flink aantal uur in de file gestaan. Ze betuigden hun spijt aan de fans en vonden het heel jammer om niet te kunnen spelen. Wel zouden ze nog een signeersessie geven op een later moment en die werd dan ook erg druk bezocht.
Vervolgens was het de beurt aan het Oostenrijkse L'Ame Immortelle. Een ietwat ongewone keuze van de organisatie, want dit duo maakt meer industrieel getinte muziek die naar de gothic kant neigt. Tijdens dit optreden was het dan ook niet erg druk. Sonja en Thomas maakten er een theatrale show van met hun dramatische bewegingen, wat perfect bij de muziek paste. Een nummer werd geblinddoekt gezongen door Sonja. Live wordt dit tweetal bijgestaan door een aantal vaste muzikanten, hoewel er nu een gitarist leek te missen en ook de toetsen kwamen niet altijd soepel uit de verf. Kan natuurlijk gebeuren, maar naast de vaste toetsenist speelde ook Thomas een aantal nummers op zijn eigen keyboard mee. De Oostenrijkers speelde werk van het laatste album zoals Requiem, maar ook hits als 5 Jahre, Stumme Schreie en Phoenix en het gevoelige en prachtige Fallen Angel. Een onverwachte keuze van de organisatie, maar naar mijn idee een welkome afwisseling!
Een stuk drukker is het bij het optreden van Epica. De Belgische band met toevallig vijf Nederlanders (en n Belg dus) staat voor de zoveelste keer op het festival. 'We've been here for like a hundred times!' Duidelijk is wel dat de band en vooral zangeres Simone meer ervaring hebben gekregen met optreden en weten hoe ze een show moeten geven. Het leuke aan Epica is dat ze ontzettend veel nummers live kunnen spelen, waardoor de setlist altijd een beetje een verrassing is. Oude nummers als Cry For The Moon en Sensorium werden afgewisseld met nieuw werk als Obsessive Devotion en Chasing The Dragon. Dit laatste nummer werd door Simone opgedragen aan een overleden familielid. Verder heb ik nog Quietus en Solitary Ground voorbij horen komen en afgesloten werd er met het epische Consign To Oblivion. Een sterk optreden van een band die weet hoe ze live moeten spelen!
Tot slot de beurt aan de ex-zangeres van Nightwish: Tarja Turunen. De spanning stijgt als er een wit doek voor het podium komt hangen en daarachter hard gewerkt lijkt te worden. Een half uur later dan de planning is, gaat het licht uit en zet Boy And The Ghost In. Uiteindelijk valt dan het doek naar beneden en is een ongewone opstelling te zien. In het midden zit een cellist, de drums beslagen door Mike Terrana staan rechtsvoor en linksvoor staan de toetsen. Links en rechts van Tarja staan de gitarist en bassist. Het solowerk van Tarja kan me niet erg bekoren op cd en live komt het bij mij ook niet echt over met nummers als My Little Phoenix en I Walk Alone. Eerlijk is eerlijk, Tarja brengt de nummers vol overgave en uiteraard werd er ook een aantal nummers van Nightwish gespeeld. Passion And The Opera en Dead Gardens werden prima uitgevoerd, net als Wishmaster tijdens de toegift. Licht en geluid waren in orde en Tarja zag er prachtig uit in haar verschillende outfits. Toch vraag ik mij af of Tarja vanavond wel de echte headliner was, want tijdens Epica werd er meer meegezongen en geklapt en was het beduidend drukker...
Pluspunten:
- prachtige optredens
- redelijk tot goed geluid
- mooie lichteffecten
- geen of korte wachtrijen
Minpunten:
- slecht bereikbaar
- geen boekje met het tijdsschema zoals vorig jaar
- munten die je per drie moet kopen
- moeten betalen voor het toilet
- aparte munten voor eten buiten de zaal die je binnen de zaal moet kopen
- van tien uur in de ochtend tot twaalf uur in de avond is net iets t lang
Setlist Trail Of Tears:
1. Ecstatic
2. Deceptive Mirrors
3. My Comfort
4. Profoundemonium
5. A Fate Sealed in Red
6. Decadence Becomes Me
7. Splendid Coma Visions
8. Crashing Down
