Dit jaar vond de vierde editie plaats van Dokk'em Open Air. Dit festivalletje wordt elke twee jaar gehouden in het hoge noorden, vlakbij Dokkum. De organisatie wilde het wat groter aanpakken dan vorige keren, dus daarom stonden er dit jaar meer bands, en was er een tweede podium. Toch leek het er op dat het publiek vooral uit de regio kwam, en het als een dagje uit zag, in plaats van dat men echt voor de bands kwam. Achttien bands stonden geprogrammeerd, maar Diamond Head moest afzeggen wegens ziekte van de zanger, en ook festivalopeners Awake moesten verstek laten gaan.

The Steel Stage
Oftewel het grote podium in de buitenlucht.

Awake zou de eer hebben het festival te openen, maar de mannen moesten afzeggen. Het speciaal voor Dokk'em Open Air weer bij elkaar gekomen Incursion Dementa krijgt nu deze eer, en de mannen zetten met nummers als Ryker's Island en Self Conceit een lekker potje thrash neer. Ze waren het in ieder geval nog niet verleerd. Iets rustiger is het eveneens Friese Mother Of Sin, dat met hun melodieuze heavy metal een heel ander publiek aanspreekt. Volgend jaar komt er een nieuwe plaat, maar op Dokk'em Open Air lieten de drie mannen horen dat er ook in Nederland erg goede melodieuze metal gemaakt wordt. Op het moment dat Vortex begint komt er uit de tent nog een hoop kabaal van Dylath Leen, maar dat boeit de oude rockers op het hoofdpodium niet. Het vuur is bij de heren zelf nog aanwezig, maar de erg misplaatste schmink op het gezicht van zanger Jurjen Tichelaar maakt het eigenlijk wat lachwekkend. Vooral als de pruik van Tichelaar afgaat kan menig toeschouwer de lach niet onderdrukken. Vermakelijk, maar eigenlijk heel fout.

Heidevolk weet het publiek dan weer op een heel ander soort manier te vermaken. Hun folkmetal wint de laatste jaren gestaag terrein, en op het Friese festival is duidelijk waarom: opzwepende nummers, teksten over bier die makkelijk mee te zingen zijn, en een leuke podiumpresentatie. Aan podiumpresentatie ontbreekt het dan weer bij het Duitse Stormwarrior, op hun eerste show in Nederland. Deze typisch Duitse powermetallers zijn eigenlijk een dertien-in-een-dozijn band, maar die doen het in hun thuisland meestal best aardig. Nederland loopt er niet warm voor, en zo ook niet het publiek op Dokk'em Open Air. Het speciaal uit de Verenigde Staten overgekomen Anger As Art weet daarentegen het publiek wel wat meer aan het bewegen te krijgen, met hun degelijke thrash.

Tegen de tijd dat Vengeance begint is het ook begonnen met regenen. Gelukkig niet hard, waardoor het publiek blijft voor 's Neerlands hardrock trots. Het optreden komt wel wat traag op gang, maar na enkele nummers rockt het toch erg lekker. Tankard zou eigenlijk headliner zijn in de tent, maar door het wegvallen van Diamond Head zijn deze bierdrinkers verplaatst naar het hoofdpodium. Daar zetten ze een wat slordig gespeelde set neer, waarbij de regen het bier nog wat aanlengt. De sfeer zit er echter wel goed in op het podium, waardoor het publiek ook lekker meegaat. Tankard zet gewoon een standaard, maar toch erg leuk optreden neer, met natuurlijk nummer als The Morning After en Zombie Attack.

Tegen de tijd dat Blaze Bayley en zijn mannen het podium betreden zijn er helaas al redelijk wat mensen huiswaards gegaan, omdat de regen niet ophield. Toch staat er nog een flinke groep voor het podium te wachten, die door Blaze dan ook "de echte hardcore metalfans" genoemd worden. Ondanks de toch wat tegenvallende opkomst geeft de band zich voor de volle 100% en lijkt het vuur in de ogen van Bayley feller te branden als ooit tevoren. Dat is ook te merken in de band, want men is vergeten de platenspeler terug naar 33 touren te zetten. Oftewel, alle nummers worden in een (te) hoog tempo gespeeld. Ondanks dat krijgt Blaze het publiek goed mee, met vooral nummers van de eerste twee Blaze albums. Ook van zijn tijd bij Iron Maiden komen natuurlijk ondermeer Futureal en Man On The Edge voorbij. Pas laat in de set begint de band aan enkele nummers van de nieuwe langspeler, waaronder het titelnummer The Man Who Would Not Die, en ook die gaan er bij het publiek toch wel goed in.

The Realm
In de tent.

Het podium in de tent heet op Dokk'em Open Air "The Realm." De eerste band die daar het podium betreedt is het Drentse Salacious Gods, die genoeg naar Immortal hebben gekeken om te zien hoe je een leuke show neerzet. De mannen gingen lekker energiek tekeer op het podium. Het Franse Dylath-Leen daarentegen staat er een stuk saaier bij, en weet nergens het publiek te overtuigen. Misschien komt het ook door het slechte geluid, waardoor alles omgevormd wordt tot een brei van matige deathmetal. Voor Izegrim is het een einde van een tijdperk, en het begin van een nieuwe. Op Dokk'em Open Air is het het laatste optreden van frontvrouw Kristien, en het eerste met nieuwe drummer Ivo. Aan beiden is dit gelukkig niet te merken, want het is een energiek optreden van deze Nederlandse thrashers.

Net als collega-blekkies Salacious Gods zetten ook Carach Angren een gaaf optreden neer, met lekker verhalende blackmetal. De griezelige podiumdecoraties werken waarschijnlijk wel beter in een donkere zaal dan in een blauw-/witte circustent, maar leveren toch net dat beetje extra sfeer aan het geheel. En het debuutalbum Lammendam mag dan nog niet zo heel lang uit zijn, toch werd er alweer een nieuw nummer gespeeld. Van deze mannen horen we dus hopelijk binnenkort al wat nieuws. The Lucifer Principle valt niet alleen op vanwege de contrabas. Natuurlijk is dat een leuke gimmick, maar het is de hele band die live meestal een ijzersterk optreden neerzet. En op Dokk'em Open Air was dat gelukkig niet anders.

The Monolith Deathcult laat aan het begin van de avond horen waarom ze toch wel tot de bovenste regionen van de Nederlandse deathmetal-scene behoren. De toevoeging van een scheut electronica pakt niet verkeerd uit, en heeft ook niet geleid tot een vermindering in bruutheid. Iets minder bruut is afsluiter Trail Of Tears, welke als enige gothicmetal band de vreemde eend in de bijt is op deze dag. De band heeft er zin in, maar weet het publiek toch niet goed mee te krijgen. Men blijft op een afstandje lurken aan een biertje, terwijl men schuilt voor de regen. Jammer, want het enthousiaste optreden smaakt toch wel naar meer.

klik op de foto's voor grotere versies

Pagina 1: het verslag
Pagina 2: meer foto's