Voordat het tijd is voor Jon Oliva en zijn mannen staat er nog twee supports op het programma. Masterstroke en Manticora. Als ik de zaal binnenkom is Masterstroke helaas al weer richting kleedkamer. Wat Manticora brengt lijkt in eerste instantie niet al te veel mensen te beroeren. Ze spelen stevige powermetal met een progressieve inslag. Spelen kunnen ze zeker wel, alleen staat de band er helaas wat statisch bij. Dat kan zeker niet worden gezegd van de zanger, die er alles aan probeert te doen om het publiek mee te krijgen. Naar het einde van de set toe lijkt dit zijn vruchten af te werpen; de handen gaan voorzichtig op elkaar en men respondeert wanneer de zanger het publiek laat meezingen. En het moet gezegd worden, de band speelt uitstekende songs, die van begin tot einde weten de boeien, zelfs al wordt er een bijna tien minuten klokkend nummer de zaal ingegooit. En dat lukt niet veel bands, zeker niet als het om support acts draait. Prima optreden en een band om in de gaten te houden, dit Manticora.
Manticora verdwijnt onder een beleefd doch verdiend applaus en dan is het wachten op Jon Oliva's Pain. Hoewel inmiddels iedereen binnen is, is 013 verre van gevuld, het balkon is afgesloten en zelfs op de vloer is iedereen in gelegenheid gesteld zich te voorzien van een ruime staanplaats. Het wachten duurt gelukkig niet al te lang, en als de intro Temptation Revelation uit de speakers klinkt gaan de lichten uit en komen de mannen van Jon Oliva's Pain op. De band zet vanavond in met Sirens wat gevolgd wordt door Unusual, twee oude krakers van Sirens en Power Of The Night. Hierna staat Jon Oliva het publiek ter woord , zoals hij later deze avond nog veel vaker en ook erg uitgebreid doet. Hij is uitermate enthousiast en is blij dat iedereen de weg naar Tilburg heeft weten te vinden vanavond. Wat er deze avond aan nummers volgt is een afwisseling van oude Savatageklassiekers en recenter materiaal van de Jon Oliva's Pain-platen. Opvallend is dat het eerste JOP album, Tage Mahal, niet aan bod komt, evenals de laatste Savaplaat, Poets And Madmen, en dat de jaren '90 periode van Savatage met Zak Stevens achter de microfoon slechts met Chance vertegenwoordigt is. In dit nummer wordt de samenzang overigens ook live gebracht met vijf verschillende zanglijnen die de rest van de band voor de rekening neemt.
Aan het begin van de set komt er wat materiaal van Maniacal Renderings voorbij(o.a. het titelnummer en Through The Eyes Of The King, en later in de set krijgen we nog nieuw materiaal te horen. Before I Hang is een nummer waarvan Criss Oliva de basis schreef en wat de band verbouwd heeft en opnieuw op plaat heeft gezet (de originele versie valt te horen op de re-release van The Dungeons Are Calling waar het als bonustrack fungeert). Look At The World is ook mede door Criss geschreven, nadat de gebroeders Oliva een Queen-concert bezochten. He Jon, we have to write a Queen-a-like-song,' aapt Jon zijn overleden broer na. Er worden nog meerdere songs aan Criss opgedragen, waaronder Hounds, dat een persoonlijke favoriet is van beide broers. En ook het nieuwe O To G (wat volgens mij vrij vertaald kan worden als Ode to Greg) wordt gebracht, als eerbetoon aan de overleden producer Greg Marchak, die tijdens de opnames van Global Warning overleed.
Jon is vanavond is goede doen, ondanks zijn zere knie. Wanneer hij niet achter de toetsen hoeft te zitten struint hij, gewapend met zijn wandelstok, het podium over en trekt gekke bekken hij bosjes. De wandelstok wordt zelfs onderdeel van de show en de bandleden moeten het ontzien, tot groot vermaak van zowel het publiek als de band zelf. Toch kan Jon niet al te lang blijven lopen en moet hij vaak noodgedwongen plaats nemen op zijn pianokruk. Een paar sigaretten en een aantal koppen koffie helpen de beste man door de show heen. Hij is vanavond heel erg goed bij stem, en hoewel hij niet bepaald het voorbeeld van een geschoolde zanger is, weet hij het publiek als geen andere te raken met zijn stem, die werkelijk door merg en been gaat, hoe clich het ook moge klinken. Het applaus na, bijvoorbeeld, Believe is ook van lange, lange duur en bovendien geheel terecht.
De band speelt vandaag zoals gewoonlijk erg goed, en strak, mede dankzij het strakke drumwerk van Christopher Kinder. Leadgitarist Matt Laporte oogt daarentegen erg vermoeid en laat hier en daar een steekje vallen, zo zet hij de solo van Believe domweg in op verkeerde toonhoogte. Deze schoonheidsfoutjes kunnen echter niet verhoeden dat de fans een sterke avond beleven. Naarmate de set vordert lijkt ook Laporte er steeds meer lol in de krijgen, en op het eind staat hij dan ook te headbangen alsof hij niet anders kan.
Wat wil je ook, met een songkeuze uit maar liefst 25 jaren waarin album als Gutter Ballet, (titelnummer wordt gespeeld) Streets (Jesus Saves, Tonight He Grins Again) en een sterk nieuw album (Firefly, Adding The Cost)ruimschoots aan bod komen. Nog voordat de band het podium kan verlaten, Jon is immers slecht ter been en niet zo snel, staan ze er alweer om het feest af te maken met een aantal laatste krakers. De set wordt afgesloten wordt met de powerballade en meezinger When The Crowds Are Gone, en natuurlijk de ultieme livekraker, The Hall Of The Mountain King. De bezoekers hebben vandaag een sterk Jon Oliva's pain aan het werk gezien, met een Jon Oliva die erg, heel erg goed bij stem was. En ik denk dat iedereen als een tevreden man, of vrouw, huiswaarts is gekeerd. De volgende keer ben ik in ieder geval weer van de partij. En dat zouden er meer moeten zijn. Savatage is met Jon Oliva's Pain nog heel erg levend, van mij mag de 'pain' nog wel even aanhouden!
klik op de foto's voor grotere versies
