Alhoewel, goed vertoeven? World Escape krijgt de ondankbare taak te openen voor een nogal tam publiek. De avond is nog jong en er bevinden zich nog amper mensen in de zaal. Daar komt nog eens bij dat de band metalcore-achtige thrash speelt. Nee, gezien de gemiddelde leeftijd vanavond lopen hier weinig mensen warm voor. Ook de statige podiumpresentatie is niet echt om over naar huis te schrijven. Wat we horen van dit vijftal klonk prima, maar de agressieve doch melodische metal komt mij onderhand wel de strot uit, en blijkbaar doet het de vijftig andere aanwezige bezoekers ook niet veel. Op een dronkelap met een ongelooflijke bierpens na staat iedereen ver van het podium al stiekem te wachten op de volgende band

Nee, het publiek is nog lang niet opgewarmd. Hier komt enigszins verandering in wanneer Fall Of Serenity begint te spelen. De muziek an sich verschilt niet eens zo erg met dat van de vorige band, maar de composities steken een stuk gevarieerder en beter in elkaar. De enthousiaste muzikanten en praatgrage zanger zorgen er zelfs toch voor dat de eerste mensen het podium durven te naderen. Aan het eind van het optreden ontstaat er zelfs een voorzichtige pit. Een geslaagd optreden, maar of de mannen zieltjes hebben gewonnen waag ik te betwijfelen.

Het zaal is inmiddels wat rijker gevuld wanneer Hatesphere opkomt. Dit is de eerste show in Nederland met een nieuwe zanger en gitarist. Als je nagaat dat een half jaartje geleden ook een nieuwe drummer en bassist werden geïntroduceerd is dat best bedenkelijk. De grote vraag van vanavond is echter, kan de jonge zanger zijn voorganger evenaren? Het antwoord is een volmondig ja. Met het zangwerk zit het allemaal wel snor. Want eerlijk is eerlijk, Hatesphere blijft gewoon een band waarbij ze het qua zang van brute vocalen moeten hebben. En dit doet de jongeling prima, bij vlagen komt hij zelfs iets bruter uit de hoek. En wat belangrijker is, de zang wordt met veel overtuiging gebracht. Ook met de presentatie zit het wel goed, de mannen lijken veel plezier te beleven aan de half gevulde Willemeen. Ondanks de vele bezettingswisselingen hebben we vanavond een echte hechte band aan het werk gezien. De fans van de Denen kunnen met een gerust hart gaan slapen. Maar niet voordat de hoofdact aan de beurt is: Dismember.

Het publiek liet zich al redelijk gaan tijdens de voorgaande band, maar wanneer de Zweden beginnen te spelen lijkt het duidelijk waarvoor de meeste mensen vanavond zijn gekomen. Wat de mannen ook de zaal ingooien, het publiek vind het allemaal schitterend. De handen gaan op elkaar, en word geheadbanged en hier en daar zijn er enige pitjes te bespeuren. Dismember draait natuurlijk al geruime tijd mee en weet ook wel raad met technische problemen van een van de twee gitaristen. Ze gooien er bij wijze van spreke toegift Run To The Hills en Painkiller de zaal in. En dat is best goed vertoeven als blijkt dat zanger Matti Kärki best aardig kan krijsen. De set zat sowieso erg goed in elkaar want van bijna alle platen komt wel wat voorbij. Na ruim een uur speeltijd is het feest voorbij en verdwijnt Dismember onder luid gejuich van het podium.

Willemeen heeft de laatste tijd redelijk wat metal geprogrammeerd staan. Een goede zaak. Wellicht heeft het iets te maken met het wegvallen van de Goudvishal. Het geluid vanavond ook weer goed in orde, al was het tijdens het openingsnummer van Fall Of Serenity niet helemaal goed te plaatsen, maar dat kan gebeuren. Jammer voor de bands dat er niet meer mensen waren, maar gelukkig deed dit niets aan de avond af. Zowel de fans als de bands hebben zich vanavond van hun beste kant laten zien (op de eerste band na). Een prima avondje metal in Arnhem dus.

En nog een dankwoord aan Bert Harmsen van Metalshots. Hij is namelijk verantwoordelijk voor de fotografie. Bert, bedankt!