Voordat we daar op terugkomen is het eerst aan Lacrimas Profundere om te bewijzen dat ze er na hun bezettingsproblematiek niet minder op zijn geworden. Stem en oprichter van de band, Christopher Schmid, vond het na veertien jaar gescheten en besloot andere dingen te gaan doen. Zijn opvolger is Rob Vitacca, en het moet gezegd, de introverte nieuwe frontman brengt het er zeker niet slecht vanaf. Tijdens de royale 45 minuten die de Duitsers hebben, heb ik regelmatig HIM-visioenen, al moet ik daar wel meteen achteraan vermelden dat de muziek van Lacrimas Profundere een stukje donkerder en lankmoediger is dan wat de populaire Finnen ten gehore brengen. Vitacca zingt bovendien een stuk lager dan Ville Valo. Met onder andere My Velvet Little Darkness, Again Its Over, Sweet Caroline en My Mescaline komen er veel nummers van het laatste album Filthy Notes For Frozen Hearts langs, maar de set wordt afgesloten met het oudere Ave End. Persoonlijk vind ik het jammer dat de band hun liveshows afwerkt zonder toetsenist, maar al met al scoren de Duitsers een dikke voldoende.
In september kwam het zesde studioalbum van Apocalyptica uit. Worlds Collide bevat meer gastmuzikanten dan ooit tevoren, en het zijn nog niet de minste namen ook. Wat te denken van Till Lindemann (Rammstein), Dave Lombardo (Slayer), Cristina Scabbia (Lacuna Coil) en Corey Taylor (Slipknot/Stone Sour)? Natuurlijk is het onmogelijk om deze artiesten avond aan avond bij je optredens te betrekken. De grote vraag is dan ook hoe Apocalyptica dit gemis denkt op te vangen.
Het antwoord is niet. Tijdens het anderhalf uur durende optreden maakt geen enkele gastmuzikant die op Worlds Collide te horen is zijn opwachting. Logisch. Toch vind ik het jammer dat ze geen andere zanger of zangeres hebben gestrikt om enkele nummers van vocalen te voorzien, want alleen vier cellisten en een drummer verveelt toch sneller dan wanneer de band wat vocale hulp krijgt.
Van het nieuwe album komen onder andere de single Im Not Jesus, de ballad S.O.S., Last Hope, Burn en het titelnummer langs. Ook de David Bowie-cover Heroes (naar het Duits vertaald vanwege de inbreng van Lindemann) wordt niet overgeslagen. Als de Finnen, gepositioneerd op vier grote stoelen met een doodskop/cello als leuning, zich aan bekendere covers als Seek And Destroy en Enter Sandman wagen wordt het publiek pas echt enthousiast, terwijl Nothing Else Matters logischerwijs het hardst wordt meegezongen.
Bijgestaan door een fraaie lichtshow werken de topmuzikanten zich professioneel door hun set heen. Eicca Toppinen neemt af en toe het woord, maar zijn Engels is iets te gebrekkig om volledig te begrijpen wat hij te melden heeft. Dat de sympathieke heren ervoor kiezen om geen gebruik te maken van een vocalist betreur ik, maar Apocalyptica heeft zelf weldegelijk genoeg klasse in huis om van een geslaagd optreden te spreken.
