Openingsband Ringworm uit Ohio bestaat al ruim zestien jaar, maar is waarschijnlijk de minst bekende band vanavond. De nog niet halfvolle 013 weet ook niet goed wat het met de band aanmoet. De eerste paar nummers komen door het matige geluid niet uit de verf, maar naarmate hun set vordert wordt het geluid beter en ontstaat er ook wat meer beweging onder het aanwezige volk, en met het nieuwe Alchemist wordt zelfs voor het eerst indruk gemaakt. Toch is een podium zoals vanavond net iets te groot voor Ringworm, dat waarschijnlijk in een kleine vuige zaal beter tot zijn recht komt.
Bij Death Before Dishonor is het geluid gelijk al een stuk beter dan bij Ringworm. De hardcore-in-de-vijfde-versnelling van deze heren uit Boston slaat ook beter aan en her en der wordt er dan ook flink te keer gegaan. Count Me In is hun laatste wapenfeit en dat album wordt daarom ook volop onder de aandacht gebracht in het kleine halfuur dat de band de gelegenheid krijgt om hun kunsten te vertonen. Hard, snel en strak; Death Before Dishonor doet even voor hoe pure hardcore hoort te klinken.
De band met het hoogste metalgehalte is ongetwijfeld Sworn Enemy. Onlangs kwam hun nieuwe meesterwerk Maniacal uit, waarop de mannen uit Queens weer een furieuze mix van hardcore en Slayeriaanse thrash laten horen. Live slaat Sworn Enemy in als een bom. Gitaristen Lorenzo Antonucci en Jamin Hunt spelen ultrastrak en de band krijgt zonder problemen het publiek achter zich. Onvergetelijk had dit optreden geweest als Sal Lococos zang beter over zou komen. Nu kan ik niet anders dan deze show te betitelen als zeer sterk. Helaas eindigt het voor een toeschouwer in mineur als hij een agressieve skinhead terug de pit in duwt en in ruil daarvoor vervolgens de nodige klappen ontvangt.
De metalcore met veel cleane zang van Evergreen Terrace is tijdens deze Persistence Tour een beetje de vreemde eend in de bijt. Dat een groot gedeelte even een hapje gaat eten als de heren beginnen is dan ook geen grote verrassing. De mensen die ervoor kiezen om te blijven zijn spekkoper, want Evergreen Terrace zet zijn beste beentje voor en laat middels nummers als High Tide Or No Tide, Wolfbiker, Bad Energy Troll en de meezinger Chaney Can't Quite Riff Like Helmet's Page Hamilton horen toch heel wat in huis te hebben. Enkel zanger Andrew Carey mag wat mij betreft iets zelfverzekerder op het podium staan, want hij komt nog wel wat onwennig over. Verder prima optreden van deze buitenbeentjes.
Ignite is sinds het vorig jaar verschenen Our Darkest Days een van de populairste bands in hun genre. Vanavond worden vooral nummers van dat album gespeeld, met een enkele gouwe ouwe als aanvulling. Wat opvalt is dat Zoli Tgls tijdens de rustigere nummers (het prachtig uitgevoerde Live For Better Days bijvoorbeeld) een uitstekende zanger blijkt, maar dat hij het tempo tijdens de wat snellere nummers niet helemaal kan bijbenen. Natuurlijk heeft Tgls weer een wijze raad voor het publiek, en dat is dit keer dat je je eigen leven in handen moet nemen en niet zoals andere mensen hoeft te leven. Omdat je vader een alcoholist is hoef jij dat nog niet te zijn. Vervolgens wordt My Judgment Day ingezet en gaat de hele zaal uit hun dak. Wederom een goed optreden van deze uitstekende band.
Ik ben benieuwd hoe zijn zang ditmaal overkomt hoor ik iemand achter me zeggen als Agnostic Front op punt van beginnen staat. De persoon verantwoordelijk voor deze opmerking heeft de band duidelijk eerder aan het werk gezien, want het klopt dat de zang van Roger Miret vaak een zorgenkindje is tijdens Agnostic Front-shows. Vanavond is dat niet anders. Oorzaak hiervan is dat Miret, naast dat hij geen fantastische zanger is, zijn microfoon simpelweg te vaak bij zijn mond weghaalt en daardoor slechts halve zinnen sputtert. Dat wil niet zeggen dat deze legendes geen goede show afleveren. De laatste twee albums gaat het weer de goede kant op en met een nummer als For My Family heeft het vijftal er weer een song bij die het live buitengewoon goed doet. Bovendien is het prachtig om te zien dat opa Vinnie Stigma (52 inmiddels!) nog steeds even bezeten is als 25 jaar geleden. Goede show van deze veteranen!
Headliner Hatebreed is de enige band vanavond die dit jaar geen nieuwe cd uitbracht. De band uit Connecticut fungeerde al vele malen als headliner van wat eerst de Resistance Tour heette en nu dus als de Persistence Tour door het leven gaat. Telkens was dat een succes en vanavond is dat niet anders. Vlak achter mij staat een man ouder dan Vinnie Stigma dolenthousiast mee te beuken op de snoeiharde hardcore van het vijftal, en hij is absoluut niet de enige. Wat heet, op de platte vloer van 013 is het een grote chaos. Het laatste album Supremacy is alweer ruim een jaar oud en bevalt nog steeds erg goed. Dat vinden de heren waarschijnlijk zelf ook, want met Defeatist, To The Threshold, Supremacy Of Self, As Diehard As They Come en Destroy Everything wordt er veel nieuw materiaal gespeeld. De setlist kent verder weinig verrassingen, maar Jamey Jasta en consorten hebben er duidelijk zin in en bijgestaan door een goed geluid wordt de tent dan ook even flink verbouwd. I really, really wanna blow the doors out with this next song, laat Jasta weten alvorens Doomsayer wordt ingezet. Het is dat de deuren van 013 goed gemonteerd zijn, anders was dat nog gelukt ook. Rond elf uur is het feest weer ten einde. Hopelijk hebben de thuisblijvers een leuke Sinterklaasavond beleefd. De aanwezigen hadden in ieder geval een fantastische avond. Behalve die ene persoon die klappen kreeg dan.
