Vorig jaar was het Arrow Rock Festival een grandioos driedaags feest (inclusief campingprogramma) met voor hard rock fans een programma om je vingers bij af te likken. Op twee grote podia speelde men om en om, zodat je geen band hoefde te missen. Dit jaar is het organisatorisch echter een fiasco geworden. De verhuizing van het pittoreske Lichtenvoorde naar het centraler gelegen Biddinghuizen leverde al de nodige weerstand op. Je zou denken dat de organisatie er daarom alles aan zou doen om te zorgen dat de bezoekers het naar hun zin hebben. Gekozen is echter voor een eendaags programma met een overvol tijdschema dat drie voor hardrockers interessante bands tegelijk laat spelen, terwijl voor het optreden van hoofdact Aerosmith een gat van een uur zit waarin niets te beleven is. Het terrein blijkt voor zo'n 25.000 ge�nteresseerden aan de kleine kant te zijn. Tot overmaat van ramp staan veel bezoekers vier uur in de file voor de ingang van het parkeerterrein, waardoor ze een groot deel van het festival missen. De muzikanten laten zich hier gelukkig niets aan gelegen liggen.

Aangezien ik enigszins op tijd op het festivalterrein aanwezig was en mijn collega-reviewers tot de ongelukkigen behoorden die in de file stonden, is het aan mij om de eerste vier bands te verslaan. Maar omdat ook ik niet bepaald op tijd was, namelijk half 2, kon ik alleen wat van Tesla meekrijgen terwijl ik op weg was naar de ingangspoorten. Deze Amerikanen waren voor het laatst in Nederland als support van de Scorpions in 1992, dus dat ze er zin in hadden kon ik wel horen. Er werd lekker stevig gerockt. De paar nummers die ik in de tent meemaakte waren echter de rustige momenten. Ook mooi, maar een beetje teveel van het goede voor een uur durende set. (Rene)

Daarna snel naar de Rock Garden, waar INXS de boel op stelten zette. Sinds de tragische dood van Michael Hutchence heeft de band zich weer weten te herpakken. De Australi�rs hadden daar wel een Amerikaanse tv-show voor nodig. Op Idols-achtige wijze was JD Fortune in 2005 gekozen als nieuwe zanger. De arrogantie straalde van hem af, maar zingen kan hij wel. De rest van de band deed plichtmatig hun werk en zorgde ervoor dat het publiek tevreden kon zijn door onder andere op de hits Need You Tonight en By My Side te trakteren. (Rene)

Om kwart over 2 was het tijd om het Open Airrow Rockstage te openen, het kleine podium in het midden van het terrein. Manuela Kemp (van de televisie) bleek de boel aan elkaar te praten en maakte de fout om met trots mee te delen dat Arrow voor het eerst in Biddinghuizen was. Hoongelach kwam haar namelijk ten deel. De Outlaws zorgden echter al snel dat de sfeer er goed in kwam. Er werd veilige southern rock gespeeld (al sinds 1968) waar Lynyrd Skynyrd jaloers op zou zijn. Niet zo vreemd, want oerlid Hughie Thomassen had de band opgedoekt in 1996 om Lynyrd Skynyrd te versterken. Slechts het openingsnummer heb ik meegekregen, want de tent wachtte op mij. Maar toch heb ik lekker meegezongen met het refrein. Jippiekajeehee!!! (Rene)

Vanwege een technisch probleem begon Thin Lizzy een kwartier later. Niks aan te doen natuurlijk, maar het werd goedgemaakt door 10 minuten langer te spelen dan ze geprogrammeerd stonden! Thin Lizzy-nummers kunnen natuurlijk nooit stuk, dus het was genieten van onder andere Cold Sweat, Jailbreak en The Boys Are Back In Town. Jammer dat ze sinds de heroprichting in 1999 altijd dezelfde nummers spelen en ook nog eens in dezelfde volgorde. Maar als je gitaarduo Scott Gorham en John Sykes enthousiast hun ding ziet doen, dan valt dat euvel niet zo op. Jammer dat de gitaar van John te zacht in de mix stond, waardoor zijn solo's niet goed uit de verf kwamen. De grote afwezige was bassist Marco Mendoza, want er was een nieuwe bassist waarvan dit pas de tweede show was. Natuurlijk was het ook weer genieten van meesterdrummer Tommy Aldridge, die naast Whitesnake er Thin Lizzy dus ook nog eventjes bij doet. De uitpuilende tent kon tevreden zijn. (Rene)

Wat Michael Hutchence was voor INXS, was Jim Morrison voor The Doors. Nou ja, de in 1971 overleden zanger is nog een stukje legendarischer, en daardoor nog moeilijker te vervangen. Brett Scallions, voormalig zanger van Fuel, neemt tegenwoordig Jims plek in en de bandnaam is vervangen door de titel van ��n van de bekendste The Doors-nummers; Riders On The Storm. Gitarist Robbie Krieger en toetsenist Ray Manzarek, naast Morrison twee muzikanten die van grote invloed waren op de sound van The Doors, zijn er nog steeds bij, en het moet gezegd, ze maken er een heel aardig optreden van. De liefhebbers van het eerste uur zullen Scallions wel verachten, maar hij brengt het er zeker niet slecht van af en met klassiekers als L.A. Woman, Break On Through (To The Other Side), Light My Fire en het eerdergenoemde Riders On The Storm speel je op voorhand natuurlijk al een gewonnen wedstrijd. Daarbij zijn de praatjes van Manzarek (onder andere over 'the summer of love' van 1967) ook zeer vermakelijk. Leuk optreden! (Edo)

Met een vertraging van een kleine vier uur door een onverklaarbaar langzame file voor het parkeerterrein, arriveer ik met een slecht humeur halverwege het optreden van Roger Hodgson. Met alleen zijn akoestische gitaar en zang brengt hij op dat moment Easy Does It ten gehore en tovert hij direct weer een lach op mijn gezicht. De man met het direct herkenbare, unieke stemgeluid speelt een reeks meer en minder bekende songs die hij geschreven en gezongen heeft voor Supertramp. Op een podium dat volstaat met planten wisselt hij voortdurend van instrument met alleen een fluitist aan zijn zijde, die eveneens verschillende instrumenten beheerst en op Dreamer de tweede stem verzorgt. Het publiek zingt dit nummer luidkeels mee, waarna It's Raining Again een memorabel optreden besluit. (Gilbert)

Aan gitaarvirtuozen geen gebrek vandaag, maar als ��n gitarist op dit festival de titel 'grootheid' verdient is dat ongetwijfeld Steve Vai. De 47-jarige gitarist speelde in het verleden onder andere in de band van Frank Zappa en bij Whitesnake, en heeft gastoptredens bij zo'n beetje elke grote naam in de rockwereld op zijn naam staan. Vai staat geprogrammeerd in de tent, die echter veel te klein is. Over zijn spel kunnen we kort zijn, dat is in ��n woord fenomenaal. De ene solo na de andere vloeit moeiteloos uit de vingers van de Amerikaan, terwijl ook ��n-tweetjes met andere bandleden (waaronder een violiste) niet uit de weg worden gegaan en het is dan ook volop genieten geblazen. Helaas kan ook dit optreden niet volledig uit worden gezeten, want zowel The Scorpions als Europe spelen tegelijkertijd op de andere podia. Dat Vai een topmuzikant is wordt echter wel h��l snel h��l duidelijk. (Edo)

The Scorpions betraden rond 5 uur het grote podium na van stek gewisseld te zijn met Riders On The Storm.
De geluidsman heeft niet zijn dag want regelmatig staan Schenker en Jabs hun prominente partijen in het semi-luchtledige te spelen. Ondanks deze "setback" is de band verrekte energiek, en worden er naast de klassiekers zoals Black Out en The Zoo (met ook Klaus Meine op gitaar) ook wat nummers van het nieuwe album gespeeld waaronder uiteraard de single Humanity en het vette maar typisch Scorpions-catchy 3-2-1. Goed om te zien en horen dat het live net zo goed klinkt als op de plaat. Het loopvlak vanuit het midden van het podium wordt regelmatig gebruikt, en met name Rudolf Schenker voelt zich er wel prima thuis. Opvallend vaak wisselen de heren van gitaar, en Schenker is blijkbaar nog niet helemaal vertrouwd met zijn Dean-gitaren want hij speelt overwegend op een aantal Dommenget Fying V's (zelfde merk als die van Matthias Jabs, trouwens). De powervolle en goede set wordt in eerste instantie be�indigd met een goede bass-solo en een volslagen overbodige drumsolo, die deze kwalificatie niet eens verdiende. Na een korte pauze komen de schorpioenen nog eenmaal terug om met twee toegiften het licht uit te doen, waarna ondergetekende met festivalgenoot naar de persruimte vertrok om Matthias Jabs aan de tand te voelen (Hans)

Als ik bij de Open Airrow Rockstage aankom, speelt Europe de hitballad Carrie, op sobere wijze uitgevoerd door Jon Tempest op akoestische gitaar en zang, louter ondersteund door keyboards. Een mooi rustpuntje, ware het niet dat de muziek van beide andere podia er duidelijk doorheen te horen is. Het volume is veel te zacht en alleen als je dicht tot het podium doordringt, is de muziek van Europe goed waar te nemen. Aangezien het veldje helemaal volstaat, is dat geen gemakkelijke opgave. Dit kleine podium is eigenlijk alleen geschikt voor een beginnend bandje en niet voor een artiest van het kaliber Europe. De heren doen echter hun best om de vonk te laten overslaan op het publiek, middels een setlist die vooral het stevige werk benadrukt. Met Rock The Night, Cherokee en natuurlijk The Final Countdown slaat de vlam uiteindelijk ook echt in de pan. (Gilbert)

Bij The Australian Pink Floyd Show puilt de te kleine tent wederom uit. Deze coverband bestaat uit een fors aantal muzikanten. Ondersteund door een fraaie lichtshow spelen ze klassieke jaren zeventig songs als Shine On You Crazy Diamond en Time goed na, maar ook later werk als Learning To Fly. Het Pink Floyd-hongerige publiek reageert enthousiast, maar persoonlijk vind ik dit optreden mosterd na de maaltijd, na Roger Waters' optreden van vorig jaar. Het goede gitaarspel kan het originele studiowerk van David Gilmour ook niet doen vergeten. (Gilbert)

Toto speelde nog niet eerder op het Arrow Rock Festival en is een logische keuze voor deze editie. De band is nog altijd populair in Nederland en musiceert vandaag op hoog niveau, al laat Steve Lukather af en toe een steekje vallen en heeft Bobby Kimball moeite met de hoge noten. Alle grote hits komen voorbij, zoals Hold The Line, Stop Loving You en natuurlijk de toegift Africa. Blijkbaar beschikt Toto nog over een oud tijdschema, want de band houdt er een kwartier eerder mee op dan vooraf is aangekondigd. Dan begint het lange wachten op de hoofdact van vandaag. (Gilbert)

Aan Aerosmith de taak om het festival een waardig slot mee te geven. De oude dino's rond zanger Steven Tyler openen hun set met een perfect geluid en schieten Love In An Elevator de lucht in. Voor diegenen (en dat waren er nogal wat) die de show vanaf (grote) afstand moesten meemaken waren er twee tv scherman naast het podium opgehangen waar diverse shots vanaf diverse kanten gefilmd te zien waren. De toon is gezet, want als er ��n ding is wat de band prima voor elkaar krijgt dan is het een show neerzetten. Het enthousiaste publiek gaat uit zijn dak tijdens de vele klassiekers die voorbijkomen, zoals Dream On, Crying en Walk This Way. Door de show heen probeert de band enkele individuele hoogstandjes naar voren te brengen; gitarist Joe Perry is daar de leading man voor, met een uitgetrokken shirt op de snaren slaan, die even later door de drummer nog even worden nabewerkt met de drumsticks. Voor mij hoeft het allemaal niet; bovendien (maar dat is persoonlijk) vond ik de muzikale prestaties van de heer Perry niet om over naar huis te schrijven.

Uiteindelijk na anderhalf uur en 1 toegift valt het doek, en keren tienduizenden huiswaarts. Arrow 2007 is afgelopen, en volgend jaar wil men er weer een tweedaags festijn van maken. Hopelijk weer in Lichtenvoorde, want als de bezoekers het over ��n ding eens waren dan was het de organisatie; die was, zachtjes gezegd, niet zo best.

Setlist Aerosmith
1. Love In An Elevator
2. Same Old Song And Dance
3. Cryin'
4. Eat The Rich
5. I Don't Wanna Miss A Thing
6. Jaded
7. Baby, Please Don't Go [Big Joe Williams cover]
8. Seasons Of Wither
9. Dream On
10. Livin' On The Edge
11. Stop Messin' Around [Fleetwood Mac cover]
12. Sweet Emotion
13. Draw The Line
14. Walk This Way

Setlist Scorpions
1. Hour 1
2. Bad Boys Running Wild
3. Love 'Em Or Leave 'Em
4. The Zoo
5. Coast To Coast
6. Humanity
7. Tease Me Please Me
8. 321
9. Bas- en drumsolo
10. Blackout
11. Big City Nights
12. Dynamite
13. Still Loving You
14. Rock You Like A Hurricane

Aerosmith:

The Scorpions:

Thin Lizzy:

Toto:

INXS: