Misschien is As I Lay Dying in Europa nog niet zo bekend als thuis in de Verenigde Staten, de band uit San Diego wint ook hier steeds meer aan populariteit. Vanavond blijkt waarom. Een publiek opwarmen is voor het vijftal namelijk een fluitje van een cent. Uit alles blijkt dat As I Lay Dying al veel podiumervaring heeft en het kost zanger Tim Lambesis geen enkele moeite om de menigte te laten doen wat hij wil. Vuist in de lucht, springen of een massale circle pit, Lambesis hoeft er maar n keer om te vragen en het geschiedt. Bovendien is het geluid al meteen erg goed en het spel werkelijk retestrak. Nummers die voorbijkomen zijn onder andere 94 Hours, Meaning In Tragedy, Reflection en afsluiter Forever. Goed werk!
Na een ietwat mindere beurt op Sounds Of The Underground, toen Chimaira een uitgebluste indruk maakte en het publiek ver voor het einde van de show huiswaarts keerde, komt het metalmonster uit Ohio het n en ander rechtzetten.
Met wederom een ijzersterk album op zak, laten de gekortwiekte Mark Hunter en zijn mannen in een uur tijd horen dat het weer goed gaat met de band. Ook tijdens dit optreden is het geluid weer uitstekend, maar wat vooral opvalt is dat het zestal weer plezier uitstraalt.
Chimaira brandt los met Nothing Remains van het self-titled album dat twee jaar terug verscheen. De toon is meteen gezet en een onophoudelijke pit volgt. Andere nummers die gespeeld worden zijn Lazarus en Inside The Horror van diezelfde plaat, oude publieksfavorieten Power Trip en Pure Hatred n natuurlijk veel tracks van het laatste album, zoals Pleasure In Pain, Worthless en het titelnummer. Chimaira heeft even een stapje teruggedaan, maar zet nu drie stappen vooruit.
Headliner Lamb Of God speelde iets meer dan twee jaar geleden ook al in 013. Wat me vooral van dat optreden bijstaat is de bruutheid en de power van de band rondom zanger Randy Blythe. Inmiddels heeft Lamb Of God weer een nieuwe cd op hun palmares bijgeschreven en gaat men op herhaling.
Wederom is het pure bruutheid wat de klok slaat. Blythe is goed in vorm, Chris Adler laat horen dat hij een beest achter de drumkit is en gitaristen Mark Morton en Willie Adler spelen strak en foutloos.
Natuurlijk wordt er veel teruggevallen op het laatste juweeltje Sacrament. Zo krijgt het opgefokte publiek ondermeer Walk With Me In Hell, Pathetic en Blacken The Cursed Sun voorgeschoteld. Ook de twee geweldige albums As The Palaces Burn en Ashes Of The Wake komen aan de beurt middels Ruin, 11th Hour en Laid To Rest.
Na pak m beet 75 minuten moet er helaas een einde komen aan deze geweldige avond, waarop Lamb Of God eens te meer bewijst n van de allerbeste moderne metalbands op deze planeet te zijn.
