Het Deense Volbeat opent dag twee van het festival. Terwijl nog veel mensen in de rij staan om binnen te komen zit de sfeer er al gelijk goed in. Zanger Michael Poulsen laat horen dat hij live net zo sterk is als op cd en gitarist Thomas Bredahl speelt zelfs met open gulp erg strak. Helaas worden de beste nummers van The Strength/The Sound/The Songs overgeslagen, maar met Another Day, Another Way, Soulweeper, en Mrs. Ness en The Garden's Tale van het nieuwe Rock The Rebel/Metal The Devil, blijft er nog genoeg leuks over. Tijdens afsluiter I Only Wanna Be With You neemt Poulsen nog een sprong in het publiek om een rondje te crowdsurfen. Tof optreden van een hele gave band! (Edo)
Black Label Society mag het publiek wakker schudden op het Mean Stage. Ondanks de lage plek in de line-up van de dag en dat de hekken nog maar een half uurtje open zijn, stroomt het veld toch al aardig vol. 40 minuten krijgt de band om het publiek te overtuigen, maar vanaf de eerste noot is duidelijk dat dat geen probleem gaat worden. Alles draait natuurlijk om Zakk Wylde en de stoere biker speelt alsof zijn band de headlinepositie bekleed. Het is overduidelijk wat voor een kick hij krijgt met het showen van zijn gitaarkunsten. Voor de setlist zijn niet de meest denderende nummers van de zeven Black Label-albums gekozen (Black Mass Reverends, Stillborn). Maar ConcreteJungle en Suicide Messiah zijn daarentegen wel de betere nummers. De vele opbouwende intermezzo's mogen wat mij betreft weg, dan was er nog plaats voor een extra nummertje. Toch, een stoer optreden! (Rene)
Veel tijd om van Walls Of Jericho te genieten is er helaas niet. Het grote Megadeth begint immers niet veel na aanvang van het optreden van de band rondom zangeres Candace Kusculain. Een beetje jammer is dit wel, want Walls Of Jericho beukt er als gebruikelijk stevig op los en tijdens de eerste paar nummers ontstaat er al een zeer heftige pit. (Edo)
In plaats van een headlining-positie rond een uur of acht speelt Megadeth al om half twee in de middag. Wat de reden hiervan is zal wel voor altijd een raadsel blijven, feit is wel dat Megadeth er met de komst van de gebroeders Drover en drummer James LoMenzo niet minder om is geworden. Het drietal liet op het geprezen United Abominations al horen veel in hun mars te hebben en vanmiddag op Fields Of Rock wordt dat nog maar eens onderstreept met een puike vertoning. Ook MegaDave zelf is in vorm en klinkt, in tegenstelling tot twee jaar geleden op Graspop, niet als Donald Duck die net een ballonnetje helium in zijn eendenlongetjes heeft laten leeglopen. Onder andere de nieuwe nummers Sleepwalker en Washington Is Next! passeren de revue, maar het zijn met name ouwetjes als Peace Sells, Symphony Of Destruction en afsluiter Holy Wars... The Punishment Due die het publiek tevreden stemmen. (Edo)
Na het optreden van DevilDriver op het Download festival in Engeland verscheen er een filmpje op internet waarin 'de grootste circle pit ooit' te zien was. Het Guinness Book werd niet gehaald, maar de verwachtingen waren na het aanschouwen van deze immense pit zeer hooggespannen. Het bleek allemaal anders uit te pakken. Frontman Dez Fafara is lange tijd nauwelijks te horen en met de pit valt het in vergelijking tot een week eerder in Engeland ook wel mee. Wel wordt duidelijk dat de nieuwe cd The Last Kind Words weer een topper is, wat blijkt uit de knallers Clouds Over California en Not All Who Wander Are Lost. Naarmate de show vordert volgen nog wel de nodige circle pits. Die kunnen echter niet voorkomen dat dit een goed, maar helaas niet geweldig optreden is. (Edo)
Bij Ill Nio is de kwaliteit van het geluid al niet veel beter. Sterker nog, het is gewoon lange tijd abominabel, waarbij vooral de zang van Christian Machado erg slecht waar te nemen is. Ook van Ill Nio verschijnt binnenkort een nieuw album (Enigma), dat na de split met Roadrunner via het kleine Cement Shoes Records zal verschijnen. Naast een nieuw nummer worden onder andere This Is War, What You Deserve, How Can I Live en Liar gespeeld. Pas tegen het einde van de set wordt het geluid beter en kan Ill Nio de schade nog enigszins herstellen. (Edo)
Wat is een metalfestival nou zonder een optreden van Motrhead? Zo sloot de band vorig jaar Graspop en Waldrock af en nu is het net als twee jaar geleden weer de beurt aan Fields Of Rock. Zanger, bassist en boegbeeld Lemmy moet er wel aan wennen dat ze al om kwart over drie 's middags aan de beurt zijn, want hij begroet het publiek met Good evening. Hij kondigt de songs zoals altijd met de nodige zelfspot en humor aan en tijdens Over The Top breekt eindelijk de zon door. Daarom is het genieten geblazen, ook al is elk Motrhead optreden (en elke Motrhead song) praktisch hetzelfde en kampt de band met geluidsproblemen, vooral met de drumsound. (Gilbert)
De grootste verrassing van het festival kwam toen Life Of Agony zou optreden. Om kwart over vier stond het veld voor de Rage Stage volgepakt, want de band uit New York zou op dat tijdstip beginnen. Gitarist Joey Z. kwam het podium op zonder gitaar, om aan te kondigen dat de nieuwe band van LOA-bassist Alan Robert eerst zou spelen: Spoiler NYC. Niemand snapte eigenlijk waarom het was, want de overige LOA-bandleden stonden gewoon te kijken naar het optreden. De punkrock van deze nieuwe New Yorkse band leek dan ook niet echt aan te slaan, want men was voor een andere band gekomen. Ondanks dat zanger/bassist Alan Robert dat ook wel door had, speelde de band toch een energiek setje, van een minuut of 25. Daarna was het snel ombouwen, en kwam Life Of Agony alsnog. De band waar iedereen voor gekomen was speelde voornamelijk nummers van debuutalbum River Runs Red, die de meeste aanwezigen toch eigenlijk wel wilde horen. Helaas stopte de band wel precies op de afgesproken tijd, waardoor ze dus een veel te korte set neergezet hadden. Jammer, want ze waren lekker op dreef, en het optreden was wel een van de hoogtepunten van het festival. (Tonnie)
De post-grunge arena rockers van Hinder hebben van hun debuutalbum Extreme Behavior uit 2005 in de Verenigde Staten meer dan een miljoen exemplaren verkocht. In Nederland is de animo voor deze band echter nog beperkt. De grote tent blijft halfleeg, terwijl alleen een kleine groep fans voor het podium enthousiast reageert. De zanger overtuigt niet en Hinder blijkt niet eens in staat om het toegewezen uur vol te maken. Ze beschikken immers slechts over de nummers van het debuutalbum aangevuld met een onoriginele cover van Steppenwolf's Born To Be Wild. De singles Get Stoned, How Long en de ballad Lips Of An Angel zijn echter bovengemiddelde songs en zorgen voor een paar aangename momenten. (Gilbert)
In den beginne bestond Korn gewoon uit zanger Jonathan Davis, gitaristen Munky en Head, drummer David Silveria en bassist Fieldy. Anno 2007 zijn na het vertrek van Brian 'Head' Welch en de (tijdelijke?) terugtreding van Silveria nog slechts drie van de oorspronkelijke leden van de partij. Het podium wordt gevuld met liefst vijf andere muzikanten. De bekendste hiervan is Slipknot-drummer Joey Jordison, die wordt bijgestaan door een andere drummer en een percussionist. Totaal overbodig natuurlijk, Jordison moet toch in staat zijn die klus alleen te klaren. Ook de toetsenist voegt weinig toe en had van mij thuis mogen blijven. Verder doet Korn precies wat je van ze verwacht: Weinig interactie met het publiek, maar wel twee handen vol met bekende nummers als Falling Away From Me, Here To Stay, Got The Life en uitsmijter Freak On A Leash. Natuurlijk haalt Davis ook zijn doedelzak weer eens te voorschijn. Leuk voor degenen die Korn voor het eerst aanschouwen, al moet gezegd dat we dat trucje inmiddels ook wel kennen. Aardig optreden, maar volgende keer wat meer verrassingen graag. (Edo)
The doctors told me I shouldn't be here, but that's exactly why I'm here. Suicidal Tendencies-zanger Mike Muir maakt meteen duidelijk waarom zijn bijnaam 'Cyco' Miko is. Dat hij ondanks zijn rugproblemen toch van de partij is, is een opsteker, want zo vaak speelt de band uit Venice nu ook weer niet in onze contreien. Ook muzikaal kan de pret niet op. Klassiekers als Can't Bring Me Down, Possessed To Skate en How Will I Laugh Tomorrow When I Can't Even Smile Today worden op het publiek losgelaten en het gehele optreden is n groot feest. Dat eindigt met een podium vol fans, die door Muir uit het publiek zijn geplukt. Misschien wel ht hoogtepunt van het weekend. (Edo)
Twee jaar geleden stond Velvet Revolver ook al op het hoofdpodium van Fields Of Rock. Destijds vielen de Amerikanen toch wel wat tegen. Vandaag laat het vijftal zich gelukkig wel van hun goede kant zien. Slash laat horen waarom hij tot de beste gitaristen aller tijden behoort en zelfs zanger Scott Weiland maakt een positieve indruk. Het meeste gejuich volgt uiteraard als de Guns N' Roses-klassiekers It's So Easy en Mr. Brownstone worden ingezet, maar ook Fall To Pieces en Slither van debuutalbum Contraband vallen in goede aarde. Ook is er ruimte voor een aantal nummers van het aankomende Libertad, die doen vermoeden dat die plaat de moeite waard zal zijn. Velvet Revolver maakt de mindere beurt van Fields Of Rock 2005 ruimschoots goed. (Edo)
Het kleine buitenpodium wordt afgesloten door hardcore-giganten Hatebreed, en iedereen weet wat dat betekent. Vanaf het begin is het vooraan in het publiek al een chaos van jewelste en dat zou gedurende het uur speeltijd niet veranderen. De nummers van het laatste album Supremacy passen perfect bij het oudere werk. Vooral Destroy Everything en Defeatist hakken erin en laten na een lang weekend niet veel van het murw gebeukte publiek over. Natuurlijk is er ook veel aandacht voor minder recent werk en wordt eigenlijk heel de Hatebreed-discografie rap doorspit, waarbij de bekendere nummers van Satisfaction Is The Death Of Desire, Under The Knife, Perseverance en The Rise Of Brutality allen aan bod komen. Gaaf als altijd dus! (Edo)
Tien jaar na de eerste kennismaking met Dream Theater is het eigenlijk wel beschamend dat ik ze nu pas voor het eerst gezien heb. Maar de impact is daardoor alleen maar groter en wat voor n! De band gaf een magnifiek concert weg als headliner in de tent en vanwege het feit dat ze op een metalfestival spelen, werd er voornamelijk geconcentreerd op het hardere werk. Het meeste werk kwam daarom van Train Of Thought. Van de meest recente albums werden Panic Attack, Constant Motion en The Dark Eternal Night gespeeld. De sceptici die Dream Theater maar een softe band vind, werden compleet de mond gesnoerd met het keiharde, maar glasheldere gitaargeluid en de vette dubbele basdrums van Mike Portnoy. De set werd afgesloten met de fan-favorieten Home en Pull Me Under. Mede door de keuze van het laatste nummer kon het optreden niet meer stuk bij de volle tent. Als slagroom op de taart was James LaBrie ook nog eens zeer goed bij stem. Het beste optreden van het weekend? Voor mij in ieder geval wel. Trouwens, die diehard fans vooraan het podium vind ik toch maar een rare bende. Die geven al applaus als iemand van de roadcrew nog een kabeltje wilt goedleggen. (Rene)
Ozzy Osbourne is een lieve oude man, die in zijn jonge jaren met Black Sabbath en als solo-artiest een imposante erelijst heeft opgebouwd. Bovendien omringt hij zich met eersteklas muzikanten en straalt hij op Fields Of Rock nog altijd een groot enthousiasme uit. Helaas is hij vanavond bijzonder slecht bij stem. Hij zingt zo vals als een verkouden kraai en zijn stem slaat met regelmaat over. Het is alsof we naar een aflevering van Idols kijken waarin de allerslechtste kandidaat de hele aflevering vol mag zingen. Daarbij leest Ozzy de teksten van de teleprompter af. Als hij tijdens het nieuwe nummer Not Going Away besluit een stukje te gaan lopen, vergeet hij dan ook pardoes zijn tekst. Het zou grappig zijn, als het niet zo droevig was. Hierdoor gaan Ozzy's vaste maniertjes irriteren, zoals wanneer hij voor de twintigste keer "I can't hear you" roept. De setlist bevat veel ballads (waaronder het matige nieuwe nummer Here For You) en slechts twee oude Black Sabbath songs (War Pigs en Paranoid). Zijn grootste solohit in Nederland, No More Tears, wordt overgeslagen. Tot slot houdt Ozzy er al eerder mee op dan in het programmaboekje staat aangekondigd en eigenlijk ben ik daar niet rouwig om. Hopelijk is hij de volgende keer dat hij Nederland aandoet beter bij stem, aangezien hij nog lang niet lijkt te willen stoppen. (Gilbert)
Nog plus- en minpunten:
+ Korte wachttijden bij drank- en vreettenten.
+ Ruime opzet.
+ Mogelijkheid om bij de ingang bier uit blik over te gieten in bekers.
+ Munten die niet opgingen konden weer ingeruild worden voor cash.
- Prijs.
- Onduidelijkheid na programmawijzingen.
- Meiden die je telkens op de foto willen zetten.
- Deuren pas een halfuur voor aanvang open.
- Veranderlijke weer.
Pagina 1: de zaterdag
Pagina 3: meer foto's
Pagina 4: setlists
