Daarna heb ik Dying Fetus nog een aantal keer gezien, maar geen concert evenaarde de show in Baroeg. En u snapt dat toen er bekend werd gemaakt dat de band anno 2007 deze stek weer zou aandoen, ik niet thuis kon blijven. Niet alleen om Dying Fetus overigens, want het voorprogramma is namelijk ook niet misselijk. Skinless, Cattle Decapitation en de voor mij onbekende War From A Harlots Mouth vergezellen de hoofdact en ook dat is reden genoeg om even aan te meren in Nederlands' gezelligste metaltent (hoezo bevooroordeeld?!).
Terwijl de zon nog volop schijnt wordt het om 16:00 uur al aardedonker in de zaal, het teken dat de eerste band gaat starten. Ik heb nog nooit van War From A Harlots Mouth gehoord maar zodra de band het podium opstuitert weet ik al dat het mis is en ik de zaal beter kan verruilen voor de bar, een graai in de platenbak of een frisse neus en een patatje met. Wat je als reviewer dus niet kan maken, dus blijf ik (dapper?) op mijn post.
Goed, alle eerlijkheid boven tafel, de band speelt beestachtig goed. War From A Harlots Mouth speelt een zeer techniek-gerichte vorm van metal met alle ingredinten van dien, waaronder veel jazz-invloeden. Need I say more? Het is geen easy job om deze metal live te spelen zonder af en toe eens op je bek te gaan, maar de band komt er uitstekend mee weg en de toewijding van alle bandleden is enorm. Met name gitarist Simon weet behoorlijk te imponeren met zijn uitbundige voorkomen en strakke riffs. Een foto van de bandleden maken is overigens ook een hell of a job gebleken. De meeste foto's bevatten enkel ellebogen, stukken been, plukjes haar, kortom, zodra de pic wordt afgedrukt, verdwijnt men plots uit beeld.
War From A Harlots Mouth is op dit moment bezig met een nieuwe cd waarvan onder meer Heeey, Let's Start A Band wordt gespeeld en een nummer waarvan de titel ongeveer als Finding Words With Keybords klinkt. Van de split met Molotov Solution komt onder andere
Met Karma.Bloody.Karma heeft Cattle Decapitation vorig jaar in mijn opinie n van de beste cd's van 2006 afgeleverd dus ik verheug mij op een optreden van deze band met hopelijk veel nieuwe nummers. In dat opzicht bedient de band mij op mijn wenken, ik kan niet anders zeggen, want een hele zwik aan nieuwe nummers passeren de revue, waarvan ik heel blij ben met Succes is... (Hanging By The Neck), Total Gore en Bereavent. Voor de rest moet ik eerlijk zeggen dat hoewel ik mij amuseer, ik meer van het optreden had verwacht. Cattle Decapitation blijft geweldige muziek op cd, maar live is het toch niet helemaal mijn ding. Ze zijn live stukken gefreakter en experimenteler, de cd's zijn zwaarder en bruter qua sound. Op het podium kan de band dit niet evenaren, bovendien zij het bijna net zulke neuroten als de jongens van War From A Harlots Mouth. Zanger Travis maakt er gaandeweg ook een hele rochel-show van. "Hoe parkeer ik een rochel op de voorhoofd van de drummer die achter mij zit, zonder mijn hoofd te draaien?" - moet de beste man zich dikwijls af hebben gevraagd, want om de vier regels kwam er weer zo'n poging.
Het geluid is niet bijster goed en met name de microfoon laat het vanavond afweten. War From A Harlots Mouth had er ook al geen mazzel mee en helaas hapert en kraakt de zaak tijdens Cattle Decapitation, wat de aandacht afleidt. Hoewel ook deze band behoorlijk haar best doet krijg ik het er vanavond niet zo warm van als van de cd's. De band draagt nog wel met Testicular Manslaughter een nummer aan de dames op en ook mijn favoriet van To Serve Man, The Regurgitation Of Corpses laat Cattle Decapitation niet achterwege. Van Humanure is Bukkake Tsunami het hoogtepunt van de avond en met Karma.Bloody.Karma besluiten de heren hun korte doch intensieve show.
Skinless is next en Skinless veegt alle (weliswaar kleine) muzikale tegenslagen/vallers van vanmiddag kei- en keihard van tafel. Skinless is live altijd een sensatie en ook vandaag is de band behoorlijk op dreef. Brulboei Jason Keyser heeft er zin in en als Jason er zin in heeft dan is hij net een zenuwlijerige pendule die beslist niet stil kan staan en alle hoeken van het podium verkent en het publiek alle hoeken van de zaal laat zien. Kortom, vandaag is het weer zover en ik maak mij op voor een rossend rondje Skinless.
Ik houd van dit soort optredens. Tijdens dit soort optredens gaan alle remmen los, laat je je helemaal gaan en meeslepen door de band en de bruutheid van de muziek. Goede genade, wat heeft Skinless vandaag toch een orkaankracht. De ongetemde, compromisloze en woeste muziek wordt met een angstaanjagende furie van het podium geblazen en de zaal kan slechts meedoen, want anders heb je er niets te zoeken. Overlord enThe Optimist maak ik nog bewust mee, maar het grootste deel van het concert ben ik slaaf van de trance der brute noten. Skinless is master and commander vandaag en ook vriend Jason is veeleisend. Dan wil hij een pit. Dan een circlepit. Dan mogen wij opdraven voor de wall of death. Vervolgens eist hij een circlepit part two en als kers op de taart mag de wall of death worden herhaald, terwijl het deuntje van Michael Jackson's Thriller wordt ingezet en het publiek wordt aangemoedigd om elkaar als zombies te benaderen. Vanzelfsprekend is het feit dat zodra de Thriller-noten abrupt worden vervangen door deathmetalgeweld, de slome zombies elkaar gelijk op hol geslagen vleesmolens te lijf gaan. Nee, de sfeer zit er op die manier lekker in en zo is Skinless de onbetwiste smaakmaker van vanmiddag. Jammer genoeg zijn het geluid en de microfoon ook tijdens Skinless wederom niet helemaal in orde, maar niemand lijkt dit op te merken of erg te vinden. De onstuitbare energie die de band weet te leveren zegeviert en camoufleert alle kleine technische mankementen en zo wordt Skinless mij onomstootbare band van de dag.
Wat inhoudt dat Dying Fetus de euforische herinneringen aan het vorige Baroeg-concert niet heeft kunnen evenaren. Dat had ik ook allerminst verwacht, begrijp mij niet verkeerd. Je kan moeilijk denken dat dingen vijf jaar na dato nog steeds hetzelfde zullen zijn en voor een concert kan een veel kortere tijd al veel veranderingen met zich mee brengen. Sowieso zijn er wat bezettingswisselingen geweest en het is altijd afwachten hoe zo'n gezelschap zich dan op de planken ontpopt. In het geval van Dying Fetus valt mij allereerst de bezadigdheid op, de podiumgekte van weleer is helaas verdwenen. Is dit de band die vroeger iedere splinter van het podium in vuur en vlam zette? Haast moeilijk te geloven. Het is dat Dying Fetus met Grotesque Impalement opent dat ik cht zeker weet dat het Dying Fetus is.
Overigens is dit alles niet zeikerig bedoeld. Zo is Dying Fetus nu nou eenmaal, met tijdens de live-shows een andere sfeer dan voorheen. Ok, voor mensen als ik is dat wellicht jammer. Maar wat onveranderd is gebleven is de kwaliteit van de gespeelde nummers. Want men mag dan wel ietswat houterig ogen, in vergelijking met de band van vroeger, spelen kunnen die kerels of ze dat in de luiers al deden. Het geluid is inmiddels ook bijgetrokken en Dying Fetus geeft volle gas vooruit.
Voor mij persoonlijk is dit best even slikken, want Dying Fetus is altijd n van mijn favoriete live-bands geweest, juist vanwege die blikseminslagen en de gezellige, knotsgekke sfeer. Van beide is vanavond geen sprake. Dying Fetus houdt gepaste afstand en het inmiddels massaal toegestroomde publiek kijkt grotendeels toe, bangt wat, af en toe komt er een duwtje. Van de ooit zo aanwezige maniakale slachting voor het podium is vandaag de dag geen spoor te bekennen. Goed, ook wij worden een dagje ouder, maar de band geeft de toeschouwers verder weinig aanleiding om compleet uit de stekker te knallen, het goede voorbeeld blijft achterwege, de opzwepingen dito. Nee, in dat opzicht deed Jason Keyser het stukken beter.
De setlist mag er ook wezen. Nieuwe nummers (Homicidal Retrebuion, Fate Of The Condemned, Unadulterated Hatred) worden subtiel tussen oude krakers als We Are Your Enemy, Raped On The Altar, Nocturnal Crusifixion, Intentional Manslaughter, Praise The Lord, Pissing In The Mainstream en One Shot, One Kill geparkeerd. De nadruk ligt duidelijk niet zozeer op het laatste album maar op het feit dat alle albums voor deze show van even groot belang zijn. Een slimme zet daar de nostalgische gekmakers met luid gejuich worden onthaald.
De royale set wordt afgesloten met een toegift die uit Skull Fucked en Killing On Adrenaline bestaat. Tja, dat "killing" en "adrenaline" heb ik vanavond een beetje gemist bij band en publiek, maar dat neemt niet weg dat ik alsnog tevreden kan terugblikken op deze zondag waarop ik wederom een uitstekende deathmetalinjectie heb kunnen genieten. 
