Deels heeft men het waargemaakt. Er waren verrassingen, maar ondanks dat kon de 013 niet uitverkopen en is de eerste etage de hele dag dichtgebleven.

Ter promotie van hun nieuwste album Incinerate was Dew-Scented de gegadigde om het festival te openen. En met verve, alsof de Duitsers de headliners positie hadden ingenomen. Energiek, strak en met een prima geluid ging men vol in de aanval om het publiek al aan het begin van de dag op de knie�n te krijgen met krakers als Soul Poison en Into The Arms Of Misery. Tevens een opvallend feit voor mij, maar dat kan wellicht komen door mijn afwezigheid van een paar jaar, was dat de volle lichtshow vanaf het begin al aan aanwezig was, wat in het verleden nog wel eens anders was. Na krap een half uurtje bedankt de band het publiek en sluit men af met Acts Of Rage. (Remco)

Na het 'eeuwige voorprogramma' Dew-Scented is het de beurt aan het Franse Scarve. In het verleden speelde men al eens in de kleine zaal van 013 en vandaag heeft men dus 'promotie' gemaakt. Of de band veel nieuwe fans voor zich gewonnen heeft valt echter te betwijfelen. Op schijf is de mix van death/thrash met een scheut Meshuggah bij tijd en wijlen al redelijk onnavolgbaar, laat staan in een live situatie waarbij het geluid niet optimaal is. Men vervalt daarom al snel in een brei van geluid. Tel daarbij op het gemis van een tweede zanger en het optreden van Scarve kan je daarom wel tot de tegenvallers van de dag beschouwen. (Armand)

Langzaam stroomt de grote zaal weer vol. Duidelijk is te zien dat een groot gedeelte van het aanwezige publiek vandaag voor de Poolse garde van Behemoth is gekomen. En ook vandaag weet de band weer de potten te breken. Uiteraard in vol ornaat treden Nergal en kompanen weer aan om de zaal op de grondvesten te laten trillen. Waar de drums in de zaal nog wel eens dof kunnen klinken en Nergal z'n stem niet altijd naar de voorgrond staat weet men de zaal, naarmate de setlist vordert, wel voor zich te winnen. Decade Of Therion, Slaves Shall Serve, Conquer All, Antichristian Phenomenon�het publiek lust ze rauw, een voor een. Topoptreden, ondanks wat geluidsproblemen, van een band waarvan ik verwacht dat ze op een eventueel vervolg van de tour wat later op de dag zullen spelen. (Remco)

Door een ongelukkig indeling van het schema speelde The Monolith Deathcult tegelijk met Behemoth, en die laatste wilden we allebei graag zien. Vandaar dat het slechts bij enkele foto's van de Nederlanders blijft.

Ondanks de immense hoeveelheid nieuwe bands tegenwoordig lijken het vooral de oudjes die de kar moeten blijven trekken. Napalm Death staat echter op de planken alsof het een van hun eerste optredens is, Barney loopt als een spastische ADHD-er over het podium, bassist Shane Embury laat zijn mislukte afro heerlijk wapperen en ook de rest van de band lijkt er erg veel zin in te hebben vandaag. En belangrijker nog, het publiek pikt dit prima op. Naast nummers van hun laatste twee, uitstekende, albums The Code is Red.. en Smear Campaign komen de meeste klassiekers als Suffer the Children, Scum, The Kill, en uiteraard Nazi Punks Fuck Off wel voorbij. Als je Napalm Death zo bezig ziet kunnen ze er zo nog 26 jaar aan vast plakken. (Armand)

Wie nog niet uitgeblust was bij Napalm Death kon bij de andere grindcore legende, Extreme Noise Terror, z'n laatste portie krijgen in de kleine zaal. Lang niet zo populair als hun broeders uit Birmingham, maar E.N.T. knalde gewoon simpel en onbezonnen door, en is wat dat betreft de ideale band voor de kleine zaal. Zeker als Barney nog een nummertje mee komt brullen bij Bullshit Propaganda. Pluspunten ook voor de nieuwe drummer, die z'n werk naar behoren deed. (Remco)

De vreemde eend in de bijt op deze No Mercy editie is toch wel Moonspell. Voor veel mensen is het echter een aangename afwisseling tussen al het geweld van Napalm Death en Extreme Noise Terror in. Deze vleermuizen timmeren inmiddels ook al weer 13 jaar, met afwisselend succes, aan de weg. Na wat minder geslaagde experimenten heeft men met het verrassend harde laatste album Memorial weer een hele stap richting hun roots gedaan. Iets dat ook blijkt uit de afwisselende setlist waarin nieuwere nummers gecombineerd werden met klassiekers als Vampiria, Alma Matter van het album Wolfheart, en nummers als Opium, Awake en Ruin&Misery van het Irreligious album. Dit prima optreden werd afgesloten met Full Moon Madness. (Armand)

Alsof Mot�rhead in een kamer van drie bij drie speelde, zo snoeihard stond het geluid bij Anaal Nathrakh. Nadat de band begonnen was duurde het dan ook niet lang eer dat veel mensen hun heil in de grote zaal of ergens anders gingen zoeken, gezien oordoppen echt een must waren bij dit optreden. Wat de band liet horen was een oorverdovend ensemble van blastbeat-aangedreven nummers zoals Submission Is For The Weak en het titelnummer van When Fire Rains Down From The Sky� . Als de band na ruim een half uur afsluit met hun opus Pandemonic Hyperblast staan velen nog met de schrik in hun ogen wat er zojuist over hun heen gewalst is. (Remco)

Meer dan 20 years of Florida Deathmetal hebben de heren van Obituary er inmiddels opzitten en het lijkt erop te lijken dat de jaren lichamelijk toch wel een klein beginnen beetje te tellen, behoudens wat geheadbang van John Tardy zit er namelijk niet erg veel beweging in op het podium. En dan is het opperstandbeeld, gitarist Alan West schijnt naar verluidt wat nachtjes in een Amerikaanse cel doorgebracht te hebben en daarom deze tour te hebben moeten missen, er nog niet eens bij. Maar met waar het daadwerkelijk om draait, de muziek, zit wel goed. Na opener Redneck Stomp volgden er enkele nieuwere nummers maar de meeste mensen kwamen toch voor de klassiekers en die kreeg men ook in de vorm van onder andere Cause of Death, Turned Inside Out, Chopped in Half en uiteraard Slowly We Rot. Obituary verraste geen moment met hun optreden maar speelde wel erg degelijk en was daarom een prima afsluiter van een redelijk geslaagde versie van No Mercy 2007. (Armand)

Moonspell:

Extreme Noise Terror:

Napalm Death:

The Monolith Deathcult:

Behemoth: