Voor diegenen die zowel bij Lintfabriek als Kontich hun wenkbrauwen optrekken even volgende uitleg. De Lintfabriek is d Belgische punk/hardcore tempel waar bijna elke grootheid in het genre wel eens heeft gespeeld. En Kontich ligt ongeveer twintig kilometer van Antwerpen. Voor een halfvolle zaal opent het Belgische Johnny Unstoppable, en voor een beginnend bandje zonder demo deden ze het zeker niet onaardig. De hardcore werd geserveerd met enkele logge breakdowns en hun eigen vriendenkring maakte er graag een feestje van met wat powerviolence moves. Een beetje eentonig, maar zeker niet slecht.
Het eveneens Belgische Ashema maakte een positieve indruk met een recente mini-cd, maar op het podium konden ze minder overtuigen. Dat lag vooral aan de twee zangers die beiden niet echt knalden. De ene schreeuwde zijn stem kapot en bezorgde me enkel dorst, terwijl die andere een saaie grunt uit zijn keel afdwong. Ook de muziek wist niet echt te boeien en ik eindigde dan maar aan de bar met een zatte punker.
De volgende band komt uit Nederland en heeft een verdiend platencontract bij GSR Music op zak. Ook vandaag liet Enemy Ground zien dat ze gewoon een goede band zijn. Zanger Pjtor vond het in begin niet echt aangenaam dat het publiek niet mee wilde, maar begon er dan zelf maar een feestje van te maken. De oude metalcore songs met loodzware breakdowns waren gewoon machtig en de nieuwe songs lieten lekker veel variatie horen. Een gesmaakt concert, ondanks het matte publiek en het slechte geluid. Ze doen trouwens heel de tour met Merauder mee en na deze reeks van concerten zijn ze vast nog een stukje sterker geworden.
I the master killer , strike you down. Can't be defeated, I own the crown. Merauder zal voor eeuwig en altijd blijven worden geassocieerd met deze song en gelijknamig debuut. In een korte set van 45 minuten kwamen vooral de klassiekers van deze elpee aan bod en werd aangevuld met een cover en een nieuw nummer. De heren speelden degelijk en de songs werden goed neergezet. Het gelul over een harige reet en andere onverstaanbare onzin haalden echter het tempo uit het concert en het publiek ging nergens los. Een standaard concert dus waarbij op veilig werd gespeeld. De meeste waren blij dat ze Merauder (nog) eens live zagen, maar niemand zal ooit spreken van een legendarische show. Het zegt genoeg dat er niemand klaagde dat er geen toegift kwam.
