Openingsact Lennon heeft niks met de vermoorde Beatle te maken. Nou ja, niks? Hoofdpersoon binnen deze driekoppige band is zangeres Lennon Murphy en is wel degelijk naar John vernoemd, maar daar blijft het dan ook bij. De teksten van de 24-jarige singer/songwriter uit Tennessee gaan voornamelijk over haar gekwetste ziel, wat vlotte pop/rocksongs met diepe teksten en veelal een donker randje oplevert.
Hoewel de Kleine Zaal van 013 tijdens dit eerste optreden misschien voor een kwart gevuld is, blijken er wel degelijk een aantal mensen te zijn die bekend zijn met het werk van Lennon. Nummers als Brake Of Your Car en Where Do I Fit In worden dan ook passioneel meegezongen. Jammer genoeg staat het geluid niet erg hard, wat echter niet wegneemt dat het drietal een vermakelijk optreden laat noteren. In maart is de band in de Melkweg te aanschouwen en hopelijk blijft het daar niet bij, want het onlangs uitgebrachte Damaged Goods verdient, ook hier in Europa, zeker wat aandacht.
Het Britse Panic Cell heeft al getoerd met bands als Disturbed, Mudvayne en Staind en qua muziekstijl past de band prima in dit rijtje thuis. Gelukkig is de volumeknop iets verder opengedraaid en wat direct opvalt is de heerlijke robuuste stem van zanger Luke Bell. Eindelijk weer eens zon zanger met een uniek geluid en n die echt kan zingen.
Helaas staat Bell iets te zacht in de mix, hetgeen de pret niet mag drukken. De zaal is ondanks de schappelijke toegangsprijs allesbehalve vol, maar het aanwezige publiek n de heren van Panic Cell genieten zichtbaar. Stagedivers zijn van harte welkom om eens een sprong te wagen en de band zelf laat met hun uitstekende alternatieve metal een zeer goede indruk achter. Nummers als Save Me, Thousand Words en The End gaan er in als koek en voordat iemand er ook maar erg in heeft is Panic Cell genoodzaakt het podium weer te laten voor wat het is.
Wat rest is het optreden van Soil. De mannen uit Chicago hebben reeds vier albums uitgebracht, waarvan het in mei 2006 verschenen True Self het meest recent is. Uiteraard wordt die schijf ook volop gepromoot vanavond.
Waar zijn collega van Panic Cell zich overduidelijk vermaakte met de op het podium geklauterde stagedivers, daar moet zanger AJ Cavalier niks hebben van omhooggeklommen fans en maant ze meerdere malen vaart te maken en de bhne te verlaten. Bovendien komt de boomlange zanger behoorlijk onsympathiek over als hij de camera van een vooraanstaande bezoeker afpakt en pas een nummer later weer teruggeeft. Hij maakt echter veel goed met zijn gevoel voor humor (enkele bezoekers worden verbaal voor joker gezet) en, veel belangrijker, zijn goede zangprestaties.
Net als Panic Cell speelt Soil alternative metal, en dat doen ze zr overtuigend. De nummers zijn groovy, krachtig en verrassend, het spelniveau hoog en het enthousiasme aanstekelijk. Tijdens de afsluitende publieksfavoriet Halo zingt Luke Bell een deuntje mee en laat het publiek merken nog niet aan het einde van hun Latijn te zijn, wat zich uit in een massale pit.
De drie bands van vanavond mogen in Nederland misschien nog niet bij het grote publiek bekend zijn, aan de kwaliteit en inzet schort het in ieder geval niet. Het is dan ook te hopen dat er naast Lennon ook weer snel te genieten valt van Soil en Panic Cell. Daarvoor waren de drie optredens op deze maandagavond zeker overtuigend genoeg.
