Het uit Dayton, Ohio afkomstige Twelve Tribes heeft al vaker podia in Nederland onveilig gemaakt, maar een gevestigde naam is het allerminst. Dat blijkt ook wel uit de gematigde reactie van het publiek. De band rond de met dreadlocks getooide zanger Adam Jackson werkt keihard en hun melodieuze metalcore staat als een huis, maar net als op hun jongste cd Midwest Pandemic mis ik nt dat beetje extra dat de band speciaal zou kunnen maken. Het geluid komt lekker stevig uit de speakers en tegen het einde van de halfuur durende set komt er zowaar wat meer beweging in de zaal, maar de vonken springen geen moment in de rondte.
Tijdens de Sounds Of The Underground-tour in mei maakte Unearth een ietwat matte indruk. Echter kwam de band korte tijd later met III: In The Eyes Of Fire, een van de beste albums van het jaar, aanzetten. Het optreden van vanavond overtreft dat van afgelopen mei met gemak. Zanger Trevor Phipps is in goede doen, gitarist Buz McGrath en Ken Susi rennen als gekken over het podium (laatstgenoemde haalt het zelfs tot de merchandise-stand!) en drummer Mike Justian gaat als een bezetene te keer. Logischerwijs krijgen we veel nummers van III voorgeschoteld (waarvan het magistrale This Time Was Mine het absolute hoogtepunt vormt), al gaan de oudere nummers (onder andere The Great Dividers) er eveneens in als koek. Black Hearts Now Reign sluit een energieke set af, waarna de vraag of het publiek al is opgewarmd irrelevant is.
Hatebreed is vrijwel elk jaar wel een of meerdere keren in Nederland te aanschouwen. Daar zal je niemand over horen klagen, want als deze inmiddels populaire hardcoreband in het land is is het altijd volle bak. Ook vanavond is de zaal weer afgeladen met hardcorekids, metalheads en allerlei ander volk dat trek heeft in een pak op de broek.
De zaal kolkt al wanneer frontman Jamey Jasta en zijn makkers het podium betreden. Er is dan ook niks voor nodig om de boel te laten ontploffen. Tijdens opener Defeatist gaat het hek van de dam en ontstaat er een grote, allesvernietigende pit. De eerste paar nummers worden er in vlot tempo doorheen geragd en dan komt Jasta (voor degenen die niets is opgevallen) met de mededeling dat bassist Chris Beattie zijn arm heeft gebroken en Carl Schwartz van First Blood zijn taken deze hele tour overneemt.
Hierna wordt de set weer vlug hervat en volgen onder andere Under The Knife van de gelijknamige EP, Empty Promises van Satisfaction Is The Death Of Desire, Perseverance en I Will Be Heard van het album Perseverance en Tear It Down, This Is Now en Live For This van The Rise Of Brutality. Een gevarieerde set dus, waarbij de gloednieuwe schijf Supremacy natuurlijk ook volop aan bod komt. Het nummer Last Breath wordt opgedragen aan de eerder dit jaar overleden oud-gitarist Lou Richards en aan Dimebag Darrell.
Het moge duidelijk zijn, ook op deze novemberavond geeft Hatebreed weer wat je van de band mag verwachten. Een explosieve show wordt beindigt met het intro van Raining Blood. Een toegift blijft helaas uit, maar dat zal menig toeschouwer die zich in de pit begaf worst wezen. Die zijn waarschijnlijk toch wel murw gebeukt.
