Stipt op tijd bijt Saeculum de spits af en de voor het podium beginnen de voorste rijen plaats in te leveren voor benieuwd publiek. Vlak voor dit optreden was Saeculum nog op zoek naar een tweede gitarist, op dit moment van spel blijkt deze echter nog uit te blijven. Naar vermogen vangt de rest, besmeurd met corpsepaint en bloed, de ontbrekende noten op en voor zo'n opener klinkt Saeculum beslist niet slecht. De opener "Genetic Failure" klinkt fel en vastberaden en ook de opvolger "Etnic Cleansing" houdt de band op dreef. Niets nieuws onder de zon, weliswaar, maar ach, het geluid is prima, en de band werkt zich alleraardigst door hun eerste demo "Exordium" heen. Razende black marcheert in een rap tempo het podium(pje) af. "Benighted" is de afsluiter, eveneens het sterkste nummer van de set. Tempowisselingen en de daarmee gepaarde muzikale spanningen doen een band als Saeculum goed.
Naast de muziek weet ook vocalist Molestator de toeschouwers bezig te houden met zijn toegewijde presentatie die helemaal in de sferen van de ultieme black verkeert.

Na een krappe 6 nummers sluiten de poorten der Saeculumstygein zich en volgt er een razendsnelle wisseling van de wacht. De verse gele rakker schuimt nog olijk als Necrodeath alweer de eerste snaren en trommels aanslaat. Vanuit rood rook, gelijk vlammentongen, doemt de band op met hun wervelende set.
Necrodeath is de op deze bill een vreemde eend in de bijt. Spelen Marduk en Saeculum pure black, Necrodeath is eerder een thrashband die al 20 jaar lang een enkele keer van een blekkie walletje meesnoept. Je moet er dus van houden en je moet er ook maar net zin in hebben.
De band heeft wel overduidelijk zin in het optreden. Ik wat minder, daar Necrodeath mij niet kan bekoren, maar volk dat de thrash-black van deze heren wel op handen draagt weet zich vanavond wel raad met de Italianen.

Aanstekelijke, rammende en opzwepende thrash gaat er bij menig man en vrouw in als koek. De meezingers worden uit volle borst meegezongen en dikwijls doen de riffs mij sterk aan Slayer denken. "Mater Tenebrarum", "At The Roots Of Evil" en "Perseverance Pays" krijgen heel wat vuisten de lucht in en de cover "Black Sabbath" van (hoe verzin je het!) Black Sabbath is voor velen een moment van herkenning (hoewel het nummer i.m.o. aardig is verneukt ) en "Church's Black Book" wordt voorafgegaan door een kerkelijk intro.
Ook nu is frontman Flegias een waar toneelbeeld aan bewegingen, gebaren en souplesse. In combinatie met de evil-rode rook levert dit aangenaam vermakelijke doch gemoedelijke beelden op.
Het doek valt met "Countess Bathory". Op naar Marduk.

Na het laatste optreden van deze band in de Utrechtse Tivoli kan Marduk bij mij niet meer stuk. Na een inkakperiode zijn de Zweden weer helemaal back to business. En hoe. Maar tegelijkertijd heeft het perfecte optreden in Tivoli hoge verwachtingen tot stand gebracht. Goedkeuren is niet moeilijk, kritiek leveren is nog makkelijker. Dus Marduk mag zich vanavond flink gaan uitsloven, ondanks de hoge ogen die gegooid worden.
Welnu, dames, heren, jongens, meisjes, dit kan ik u zeggen: Marduk rost, Marduk mept, Marduk kotst en heeft schijt aan vriend en vijand. "Dit is Marduk, take it or leave it", vanaf de opkomst van deze veelbesproken band en de eerste noten van "Blutrache" is deze houding overheersend, de toon is gezet en Marduk is niet te stuiten.
Contact met het publiek is er nauwelijks. Of eigenlijk zo goed als niet. Ouwehoer Legion heeft plaats gemaakt voor de zwijgzame, in zichzelf gekeerde Mortuus en ook de rest van de band heeft meer oog voor eigen instrument dan voor de zaal. Maar is dat erg? Is dat vervelend? Storend? Bezwaarlijk?
Nee. Want middels deze aanpak zet Marduk keer op keer een dijk van een optreden neer. Compromisloos, agressief, retestrak en vlijtig. Muziek en gekrijs gaan door merg en been, niemand blijft gespaard. Tijdens de eerste nummers wordt zelfs de pit een feit, hoewel Nighttown slechts gemoedelijk gevuld is en de meeste bezoekers niet echt in zijn voor een potje beuken.

Marduk is vanavond goed voor 15 nummers. "Sulphur Souls", "The Hangman Of Prague", "Azrael", "World Funeral", "Slay The Nazarene", "Panzerdivision Marduk", "Burn My Coffin"�stuk voor stuk killers, stuk voor stuk beestachtig gespeeld. Met "On Darkened Wings" als mijn persoonlijke uitschieter. Mensen, wat is dit nummer kwadaardig en live wordt de lading alleen maar verdubbeld.
Na de hekkensluiter "Throne of Rats" loopt de band even gemakkelijk weg als dat ze opkomt. Deze keer geen toegift (hoewel het er wel heel even op leek), geen bloedspuwing, geen glimp van Marduk. Finito. Afgelopen.