Hurtlocker opent de avond. Deze band, die vorig jaar niet al te sterk met de cd "Fear In A Handful Of Dust" debuteerde, speelt een groovende set van core-getinte nummers die het publiek niet helemaal weten te overtuigen. Hoewel Grant Belcher & co wel hun stinkende best lijken te doen komt de muziek niet echt over op de aanwezigen en blijft de zaal daarom slechts karig gevuld met een handvol sympathisanten. Erg lang hoeft Hurtlocker zich overigens ook niet uit te sloven want na een 20-tal minuten is de set ten einde en mag Vesania het vervolg verzorgen.
Vesania heb ik helaas moeten missen wegens een enerverend gesprek met Lord Worm.
Net op tijd glip ik de tourbus uit om Dew-Scented aan het werk te zien. De mannen van Leif Jensen ("we are NOT Aborted...") vertegenwoordigen vanavond onze oosterburen en hakken er met hun stuiterdeath-thrash lustig op los. De vulling van de zaal wordt omvangrijker, de zweetdruppels talrijker, de eerste pitjes beginnen zich te vormen en Dew-Scented thrasht zich moeiteloos door de set heen. De monstersnelle "Never To Return" zet de zaal in vuur en vlam en "Cities Of The Dead" wordt opgedragen aan Rotterdam. De zombies bleven echter thuis daar het publiek de racende nummers moeiteloos kan bijbenen wat in een gezellig metalfeestje resulteert. Dew-Scented is weliswaar geen voer voor een doorgewinterde deathmetalman of vrouw, maar het enthousiasme van de band en de up-tempo nummers staan altijd garant voor een aangename avond.
Vervolgens is het de beurt aan Aborted (die voor de verandering hun aanvankelijke plaats op de bill aan Dew-Scented hebben afgestaan), de Belgische trots, de heersers van de death en de gore aldaar. Het laatste album van Aborted viel mij persoonlijk tegen maar vanavond stelt de band niet teleur. Van het laatste album passeren slechts "Dead Wreckoning" en "Gestated Rabidity" de revue en worden de fans van het eerste uur en het eerdere werk zeker niet vergeten. En een tegenvallend album of niet, live weet Aborted van raggen, rammen en brullen. Een fantastisch energiek optreden met de nodige muzikale hoogtepunten is het gevolg. Aborted is altijd al een live-band bij uitstek geweest en ook vandaag laten ze zien waar de band voor staat. Een prima show, een goede set en een hoop inzet om het volk blij naar huis te zien vetrekken.
Maar voorlopig is er geen sprake van vertrekken. Want eerst staat Grave nog op het menu. De Zweedse pioniers serveren hun old-school death als vanouds: relaxt, vol overgave maar zonder allerlei overbodige capriolen en uitspattingen. Voor mij persoonlijk is Grave nooit een verrijking, live. Grave rost, Grave stampt, Grave behoort inmiddels tot de Zweedse klassiekers die het vandaag de dag nog altijd uitstekend doen. Het is een band die ik niet mis als ze op zo`n metalavond spelen maar ook een band waar ik nauwelijks rillingen van krijg en zeker na een paar nummers begint de eentonigheid een beetje toe te slaan. Vanavond is dat niet veel anders en na een paar leuke openingsnummers sta ik de tijd weliswaar niet zonder plezier maar ook zonder uitbundige vreugde uit, tot mijn favoriet "Into The Grave" de hekkensluiter wordt, hoewel ook "You`ll Never See" en "Deformed" mij ook zeker konden bekoren.
Hoewel ik niet lyrisch ban over deze band is de verzwijging van een goed en strak optreden en een diverse set die zo`n beetje elke cd heeft behandeld een misdaad. Bij deze zijn mijn handen dus weer schoon.
Maar dan... Na een avond vol metalculturele ontwikkelingen komt de bekroning. Na jarenlange afwezigheid beklimt Cryptopsy weer de Nederlandse podia. Voor een krap uurtje, weliswaar, maar in dat uurtje werd de wereld om ons heen compleet weggevaagd. Baroeg zweeft een uur lang in een gitzwart universum met slechts chaos, verderf en veraste restanten van wat ooit de werkelijkheid was, er omheen.
Met "White Worms" opent Cryptopsy deze apocalypse. De band is op dreef, het spel is retestrak, geen snaar wordt gemist, geen tom onnodig geraakt, geen noot verkeerd gebracht. Niets dan respect voor deze band die zulke complexe metal met zo`n kwaliteit van de planken afblaast. Tijdens "We Bleed" breekt de hel dan ook echt los.
Lord Worm is ook weer helemaal in zijn element. De rustige, weloverwogen en zacht sprekende man die mij en collega te woord stond in de tourbus, eerder op de avond, is compleet verdwenen. Opgelost in het niets. Daarvoor in de plaats staat nu een demon op het podium. Een wezen dat niet van deze wereld is. En hij krijst, hij schreeuwt, hij brult, haalt uit, rolt woest met zijn ogen, rukt aan de microfoon en banjert over het kleine podium alsof hij wormen vertrapt. Tussen de nummers door wordt hij echter meer menselijk want een grapje weet hij ook wel te plaatsen, een vriendelijk woord voor de fans, een nominatie voor "Abigor" en de belofte dat "Slit Your Guts" tijdens de volgende tour echt gespeeld wordt, ontbreken ook niet. Lord Worm weet hoe het moet.
Met "Phobophile" komt er een einde aan dit fenomenale optreden. Dit nummer dat als enige tijdens de toegift werd gepresenteerd markeert op een bepaalde manier het einde van alles. De mensen die vanavond Cryptopsy aan het werk hebben gezien zijn voorgoed getekend.
Voorgoed.
