Net als bij verschillende andere zalen waar deze heren en dame vooraf langs geweest waren was het buiten bij de Patronaat ook weer een drukte van jewelste. Ondanks dat liep de rij vlot door en heeft men rekening gehouden met de drukte, aangezien Necrophagist ruim een kwartier later begon dan gepland was waardoor de zaal al aardig vol in het begin. Duidelijk is te zien dat veel mensen op deze avond special voor deze band gekomen waren, gezien de drukte vooraan en de goeie reacties die de band kreeg gedurende het gehele concert, ondanks het ietwat matige geluid vooraan. Ondanks dat men weinig rustpauzes inlaste beukte men met een enorme vaart door waar nummers als Stabwound, The Stillborn One, Epitaph en afsluiter Fermented Offal Discharge menig persoon die tot voor kort niet bekend was met deze band, waaronder ondergetekende, met een verbaasd gezicht achterlaat. Dat het optreden dan ook maar een krap half uurtje duurde was dan ook enigszins een lichte teleurstelling. De geruchten dat men binnenkort weer deze kant opkomt stemt mij dan ook weer hoopvol voor de volgende keer.
Na een korte ombouwperiode was Nightrage dan ook even andere koek. Opvallend feit ook weer dat de onlangs bij Necrophagist vertrokken gitarist, Christian Muenzner weer aanwezig is op het podium waar hij gedurende de tour de taken overneemt van oud-bandlid Gus G. Nightrage levert een aardig optreden af maar kan bij mij geen hoge ogen gooien. Nummers als Being Nothing, Emulive Emotion, Frozen en The Tremor gaan er bij genoeg volk makkelijk in, maar kunnen niet lang blijven overtuigen, waardoor het concert voor mij een beetje langdradig wordt. Dit is verder niet af te lezen aan de gezichten van deze heren want, met name zanger Jimmie Strimell, probeert het publiek het gehele concert aan te moedigen om dichterbij te komen waar genoeg mensen toch gehoor aan willen geven.
Velen waren met mij euforisch over de terugkeer van oud-zanger Brett Hoffman bij Malevolent Creation die deze tour de wegens familieomstandigheden afgehaakte Kyle Symons vervangt. Zodoende staat een groot gedeelte van de oorspronkelijke line-up weer op het podium (op Jason Blachowicz en de voor mij onbekende drummer na). En het begint gelijk al goed, wanneer het concert afgetrapt wordt met het intro van Retribution en het daaropvolgende Eve Of The Apocalypse. Het eerste gedeelte van het optreden zal de nadruk gelegd worden op het eerdere werk met nog o.a. Coronation Of Our Domain en Malevolent Creation, terwijl later nummers als Blood Brothers, Alliance Or War, The Will To Kill en Dead March nog voorbij komen. Duidelijk is te merken dat Hoffmann ook een dagje ouder wordt, gezien de flinke tussenpauzes tussendoor, maar ondanks dat zijn zn lange uithalen nog altijd een verademing en blijft de band prima overeind tussen al het andere geweld van deze avond. No one can destroy this Malevolent Creation.
Het einde van de veldslag nadert, maar niet voordat Bolt Thrower keihard zijn stempel drukt op deze avond. Alles is uit de kast gehaald om een topoptreden neer te zetten. Denderend gaat men van start met The First Light alwaar een dronken Karl Willetts duidelijk naar de voorgrond treedt als een van de leiders van deze campagne. Het publiek laat duidelijk merken dat men lang heeft lopen schreeuwen om de hereniging met Karl en krijgt zo onder meer Mercenary, When Glory Beckons, een combinatie van World Eater en Cenotaph, Those Once Loyal en Where Next To Conquer naar zich toegesmeten. Na bijna volledig uitgeblust te zijn komt men vervolgens nog met de krakers Warmaster en afsluiter For Victory. De laatste veldslag in Haarlem is een groot succes geweest en men kan terugkijken op een meer dan geslaagde tour die een groot gedeelte van Europa veroverd heeft.
