En terwijl ze op het onlangs verschenen verzamelalbum Asymmetry een goede indruk maakten, schort er vandaag veel aan het optreden van Absymal Darkening. De trage (funeral) doom is te simpel, te gewoontjes en te inhoudloos om onze ziel te raken. Het gitaarwerk bestaat uit niet veel meer dan eenvoudige powerchords en het publiek wacht tevergeefs op breekbare emotionele gitaarlijnen. Het is niet omdat je trage doom speelt, dat je je instrument niet moet kennen. Je kunt je ziel maar blootleggen als de gitaar voor jou geen grote geheimen meer heeft. De baslijnen volgen ook gewoon de gitaarlijnen en het drumwerk is allesbehalve innovatief. De onverschillige podiumpresentatie van de zanger hebben we trouwens ook al honderd keer gezien bij andere bands. De bandleden zullen wel doombloed door de aderen voelen stromen, maar er zal nog veel moeten worden geoefend. Nokken of hard werken, de keuze is aan hen. En deze preek is absoluut niet kwetsend bedoeld, eerder opbouwend.
Op naar wat vrolijker materiaal. Before The Dawn wist me al te overtuigen op 4:17 am en van dit tweede album werd ook rijkelijk geciteerd. Muzikaal houden deze Finnen het te midden tussen Sentenced en Divercia en vocaal wisselen ze grunts af met ietwat geforceerde (lees: veel te hard geschreeuwde) cleane vocalen. Een topper in het genre zijn ze zeker nog niet, maar een grotere fanbasis zal er zeker aankomen. Over twee maanden komt het nieuwe album uit en mijn nieuwsgierigheid is door een voorproefje alvast aangewakkerd. Toch maar in de gaten blijven houden.
Swallow The Sun verbaasde heel de doomwereld met het supergelikte, maar uitstekende debuut The Morning Never Came dat de ene na het andere catchy hit bevatte. De erg melodieuze doom/death vond zijn weg naar een zeer gevarieerd publiek, maar jammer genoeg viel de opvolger Ghosts Of Loss toch wat tegen. Single Forgive Her.. en de geweldige opener The Giant waren eigenlijk de enige echte krenten in de pap. De heren kregen vanmiddag een kans op revanche en pakte die gretig met twee handen aan. Normaal gesproken, rolt kritiek moeiteloos uit mijn pen, maar over dit uurtje kan ik niets negatiefs melden. De muzikale omlijsting was prachtig, het geluid (na een kleine valse start waarbij de gitaarlijnen niet goed doorkwamen) uitstekend en de sfeer subliem. Zanger M. Kotamki maakte geen contact met het publiek, maar is wel n brok charme. Het debuut kwam ruimschots aan bod en er werd afgesloten met een bloedstollende versie van Swallow dat griezelig, hard, zwaar, depressief en optimistisch tegelijk klonk! En zo eindigde deze mooie middag met kippenvel en een grote glimlach op ieders gezicht. Wanneer is de volgende doommis?
