De Nighttown te Rotterdam was de elfde december goed gevuld voor het concert van Coheed and Cambria, Buried Inside, Soasin en Malkovich. Deze laatste kwam echter om onbekende redenen te vervallen, waardoor het concert wat later dan de geplande tijd haar aanvang had.
Vanwege het uitvallen van Malkovich, mocht Soasin de spits afbijten voor het inmiddels wat ongeduldig geworden publiek. De band speelde een prima solide set, maar niet bijster interessant. Aan inzet van de band lag het echter niet met twee wild bewegende gitaristen en een druk pratende melodramatische zanger. Hier en daar gingen de handen van mistroostige jongeren de lucht in, wat dan wel weer een zeer enthousiaste reactie van de band opleverde. Hier en daar leken de mannen wel wat technische problemen te hebben, maar echt opvallen deed dat niet.
Rond kwart over negen was het de beurt aan hoofdact Coheed and Cambria. Net vijf uur op Nederlandse bodem en dan al op het podium. Een zware opgave. Tijdens het concert was hier echter weinig van te merken. Na de klanken van het intro van hun nieuwe album Good Apollo, I'm Burning Star IV Volume One: From Fear Through The Eyes of Madness getiteld Keeping The Blade, openden de podiumgordijnen zich en stond het viertal klaar om van start te gaan met het verpletterende Welcome Home eveneens van hun nieuwe album. Bij bands als Coheed and Cambria, die zich bedienen van zulke hoge zang is het vaak afwachten hoe dit live klinkt. Gelukkig is dat bij Coheed and Cambria dik in orde. Zanger Claudio Sanchez met zijn uitbundige kapsel klinkt live als diezelfde engel, die te horen is op hun drie studioalbums, en dat ook nog eens terwijl hij gitaar speelt. Het op het album al zwaar klinkende Welcome Home had live een nog metalliger randje dan het al had, wat het geheel overigens alleen ten goede komt. Een geweldig begin van hun set. Een set die bij iedere song alleen maar beter leek te worden.
Na de openers was het tijd voor oude en nieuwe songs. Aan alledrie de albums werd aandacht besteed. Live wordt nog meer dan op de albums duidelijk, dat Coheed and Cambria echt een progressieve rockband is met hun levendige afwisselende muziek. Wanneer de Top 40 wat meer open zou staan voor rock, zouden enkele van hun wat meer The Police-achtige nummers zo een hit kunnen worden. Helaas, het heeft niet zo mogen zijn. Na ongeveer een uur was het dan toch tijd om te beginnen over het naderende afscheid met daarna nog de verplichte toegiften, die bestonden uit een geweldige vertolking van titelnummer van het vorige album In Keeping Secrets of Silent Earth: 3 en eindsong van Good Apollo, The Final Cut. Deze laatste Pink Floyd-achtige track werd wat gerekt, waarna het toch echt tijd werd te stoppen om plaats te maken voor Buried Inside.
Hoewel het muzikaal allemaal dik in orde was, hadden de heren van Coheed and Cambria ook te maken met wat technische mankementen. Zo was de microfoon van de bassist eigenlijk niet hoorbaar, en was er zo nu en dan ook wat met de microfoon van Claudio Sanchez. Ondanks deze kleine minpuntjes, was het concert van Coheed and Cambria geweldig. Gelukkig voor de fans zijn zij over drie weken alweer te bewonderen in Amsterdam en Antwerpen.
(seborik)
Terwijl Coheed and Cambria nog druk bezig was met hun toegiften begaf ik me naar het theatercaf van Nighttown waar Buried Inside zou spelen. Eenmaal eerder had ik daar een band gezien en toen stond het podium zeg maar met de rug naar het caf toe. Ditmaal stond het podium tegen de ophogingen en trappen aan waardoor je als het ware een rondje om de band heen kon lopen, en ook nog achter ze kon gaan zitten terwijl je op het podium keek. Een erg geslaagde setting wat mij betreft.
Na een kort praatje met de geluidsman werd duidelijk waarom Buried Inside hier stond in plaats van op het hoofdpodium. De tourmanager van Coheed and Cambria vond namelijk niet dat Buried Inside (en ook het Rotterdamse Malkovich dat oorspronkelijk zou spelen) bij zijn band paste, en dus was Nighttown tot deze oplossing gekomen. Voor de mensen die niet bekend zijn met deze band, Buried Inside zit muzikaal gezien in het straatje van Neurosis/Isis, Mastodon en bijvoorbeeld een band als Burst. Helaas is men geen prioriteit voor Relapse, zoals Dillinger Escape Plan en Mastodon dat wel zijn, en is men wat onbekender. Wat zeker niet betekent dat men minder is, integendeel...
Rond half 11 kwamen de muzikanten van Buried Inside het podium op om het, toch wel in redelijk grote getallen opgekomen, publiek te vermaken met hun apocalyptische posthardcore (om er maar eens een term tegenaan te slingeren) Woest brullend, bangend en schreeuwend, regelmatig met drie zangers, werkte men zich op niet misverstane wijze (lees: heel erg hard!) integraal door de nummers van het dit jaar uitgekomen Chronoclast. Een album wat naar mijn bescheiden mening tot het beste van dit jaar behoort. Na het eerste nummer besloot een van de 2 gitaristen om op een van de vrij hoge boxen te klimmen, echter nadat deze box behoorlijk begon te wankelen besloot hij dat dit toch niet zon goed idee was. Wel werden we nog getrakteerd op een staaltje evenwichtskunstenarij van de drummer die over de vrij smalle railing achter zijn drumstel liep tussen 2 nummers in.
De soundscapes en samples die een vrij grote rol spelen op het album werden live bediend door de zanger die behoorlijk in zijn eigen wereldje leek te vertoeven. Na ongeveer 45 minuten was de koek helaas op en liet men de weinige overgebleven toeschouwers behoorlijk overrompeld achter...
Achteraf bleek dat die tourmanager van Coheed and Cambria toch gelijk had, gelukkig maar, want dit was vrij uniek. Zowel qua optreden als qua setting.
(Armand)
