Toen ik binnen kwam was net Deathfall begonnen; de band die uit de resten van Rimmshot ontstaan is. Om maar meteen met de deur is huis te vallen: deze band was de grote verrassing voor mij deze dag. Deathfall mixt zware metalcore en brute grind met een arsenaal aan Slayersolos. Het zat allemaal lekker in elkaar en vooral de extreem kleine drumster die ziekelijk snelle blastbeats uit haar drumstel knalde verdient de nodige aandacht. Toen de band ook nog eens afsloot met War Ensamble van Slayer was het feest compleet. Een band waar we hoop ik nog een hoop van gaan horen.
Na Deathfall was het de beurt aan Engine of Pain om de zaal te laten horen hoe een vakkunige portie thrash metal te klinken had. De band die reeds op Wacken gestaan heeft, speelde nummers van hun EP Here is the Pain en nummers van hun in januari te verschijnen volledige cd. Engine of Pain speelde zoals ik van hun gewend ben een extreem strakke set alleen zou de podiumpresentatie toch iets levendiger mogen. Niet hun beste optreden maar zeker degelijk.
De Zeeuwse death metal band Burial die hierna het podium betrad moest het vandaag zonder hun bassist doen, hetgeen helaas toch afbreuk doet aan de sound van de band. De band is gezegend met een stel technische muzikanten en een zanger die zijn rochels uit het diepst van zijn darm weet te halen. Het zit allemaal goed in mekaar en ook de covers van Death zijn fijn om te horen. Het minpunt is alleen dat het geheel na een tijdje wat eentonig op de luisteraar gaat overkomen.
Na al het geweld van deze dag was het nu de beurt aan Sun Caged om het publiek te trakteren op de wat progressievere metalen klanken. De band om meestergitarist Marcel Coenen speelt een set met alleen nieuwe nummers en heeft een uit Amerika ingevlogen zanger in de gelederen die zo de zoon van Robert Plant geweest zou kunnen zijn (vooral qua uiterlijk, maar ook zeker gezegend met een uitstekende stem). Marcel Coenen bezorgt menig gitarist weer een minderwaardigheidscomplex en ook de rest van de band is van het hoogste niveau. Een zeer geslaagd optreden en een goed rustpunt in de line-up van vanavond.
Na Sun Caged is het dan tijd voor de band waar de meesten voor gekomen zijn; Callenish Circle. De band speelt vanavond een extra lange set van anderhalf uur en stelt hierin het nieuwe album voor maar laat ook genoeg ruimte over voor het oudere werk. De band laat zien er veel zin in te hebben en het geluid in de zaal is prima. Voor het eerst vanavond komt ook het publiek een beetje los, een heel klein beetje in ieder geval. Geen enkele band weet vandaag het publiek echt los te krijgen, maar nu is er tenminste geen leegte meer van 5 meter tussen band en publiek en headbangen er daadwerkelijk een paar mensen. Callenish Circle zet in ieder geval een vlekkeloze set neer en ook het electronische component van het nieuwe album weet men live om te zetten (niet geheel vlekkeloos is de gitarist van Engine of Pain die weer eens teveel gezopen heeft en net voor me staat te nekken om daarna weer vrolijk verder te zuipen). Na een uur en een kwartier gaat de band van het podium terug maar wordt door het publiek teruggeroepen en de band speelt nog twee nummers waarna de band definitief het podium verlaat.
Hierna is nog de beurt aan Gail of God, deze moet ik wegens omstandigheden helaas missen. Het was al met al een zeer geslaagde dag met een hoop goeie bands. De publieksreactie bleef de hele dag wat aan de matte kant, maar wat verwacht je ook op een zondag.
