Aan Extreem Eczeem is het vandaag de eer om de middag te openen. Iets later dan gepland en zonder enige aankondiging staan de heren plots op de planken en overgieten ze het binnendruppelende publiek met een lading gore teringherrie. Wat meteen opvalt is dat het geluid weer eens flink te wensen over laat in dit kleine zaaltje en Extreem Eczeem daar behoorlijk op in moet leveren. De gore death/grind (die overigens met een flinke knipoog wordt uitgedeeld) klinkt iets wat papperig en het zijn de wispelturige gitaren die het zaakje keer op keer weten te redden en te herstellen. Maar voor de rest weet de band wat entertainment is.Thema's als necrofilie, homofilie, Hannibal Lecter, rondspuitend stront en kindertjes, verstrikt in vleesmolens worden de zaal in gedreven met een big smile, een juten zak aan de kont en fluoriserende gele sokken waar geen lichtspot tegenop kan. Hoewel Extreem Eczeem een goede opener bleek heb ik de band wel eens beter aan het werk gezien. Misschien is de karige handvol belangstellenden wel de oorzaak van een ietwat statisch voorkomen van een band waar doorgaans geen rem tegen bestand is. Maar als afsluiter krijgen wij nog een Carcass-cover voor de kiezen dus is alles weer koek en ei en is het leven weer een krentenbol.

Isle of Man lijkt totaal geen moeite met de halflege zaal te hebben en vanaf de eerste noten van "Daddy, I Wanna Be A Rockstar" dendert te band door haar half uurtje speeltijd heen. Nou is Isle of Man ook berucht om de energieke, intense en overweldigende optredens en na mijn eerste live-kennismaking met de band in de Rotterdamse Nighttown (waar de jongens van IOM als the Village People ten tonele verschenen) zijn de verwachtingen dan ook hooggespannen. The Village People blijven uit, wat wel komt is een forse muzikale golf die de zaal tot in de verste hoekjes weet te treffen en bij het terugtrekken mensen mee naar voren sleurt. Eindelijk komt het publiek een beetje los, worden de voorste regionen van de zaal voorzichtig voller (altijd eng daar!) en wapperen er haarbossen door de lucht. Zanger Daan doet nog een schep bovenop de muzikale gekte en banjert als een bezeten halvegare door het publiek, mensen toeschreeuwend, uitdagend en uitproberend. Hoewel ook Isle of Man te kamen heeft met een vrij beroerd en veel te hard geluid houdt de band zich prima staande en worden nog onder andere "Pigroast", "She Was A" en "24 Hour Armed Response" met de volste overtuiging in de menigte geboord. Wederom een voltreffer, dit optreden.

De inwendige mens krijgt het ondertussen zwaar en dus moest er gauw een eetgelegenheid komen. Zodoende wordt er een spoedvreetfestijn ingepland wat ten koste moest gaan van Slechtvalk. Onze excuses.

Met een volle maag keren we terug richting Parkhof waar Transmission0 inmiddels heeft plaatsgenomen op de planken. De aanwezigheid van deze band op de bill was mij vanaf het begin al niet geheel duidelijk, want, met alle respect, ik ken maar weinig vleesvretende, op klompen stampende deathmetalboeren die echt warmlopen voor het uitermate vreemde muzikale voorkomen van deze extravagante band. Transmission0 heeft ervoor gekozen om het optreden als het ware als 1 lang nummer te presenteren. De daadwerkelijke muziekstukken worden aan elkaar gelijmd middels opzwellend en wegstervende atmosferische ruis en andere onaardse keyboardgeluiden. Geen aankondigingen, nauwelijks contact met het publiek, Transmission0 lijkt zich geheel terug te trekken in hun eigen muzikale wereld en blijft daar gedurende een half uur speeltijd waarin ik nog steeds niet heb kunnen concluderen wat voor muziek de band nou feitelijk maakt. Wat ik wel heb kunnen constateren (wat ik voornamelijk heb moeten constateren) is dat het geluid tijdens Transmission0 wel zo'n beetje z'n dieptepunt bereikt. Veel te hard, drukkend en muziekpurerend, wat de band niet bepaald van kwalitatieve steun voorziet. Helaas.

Gezien het feit dat de avond al flink uitloopt zou de opvolger Flesh Made Sin het podium gauw moeten opstormen voor hun wervelend half uur thrash, maar de planken blijven leeg, en leeg en nog steeds leeg... Al met al duurt het ruim een uur voor Flesh Made Sin dan eindelijk de instrumenten grijpt (naderhand kwam het bericht doorgesijpeld dat een bepaald sleutelfiguur met de nodige sleutels onder zijn beheer tijdens de wegtikkende speeltijd een frietje zat weg te kanen in de stad) maar de band laat het er niet bij zitten en slaat genadeloos terug.

Met het optreden van Flesh Made Sin komt de vaart er weer lekker in en wordt het slechte geluid dan ook richting de deur verbannen. Optimaal is het nog altijd niet maar in tegenstelling tot Transmission0 word elke noot een onmiskenbaar feit. Flesh Made Sin thrasht er vanaf de eerste tonen lustig op los en de volle zaal geniet zichtbaar van de voorbij denderende krakers als "Possess the Flesh", "Taste The Knife" en "Your Blood is Mine". De hitte stijgt, de haren gaan los, bier en zweet vliegen door de lucht en iedereen geraak duidelijk in opperbeste stemming, wat ook haast niet anders kan als je Twan en kornuiten aan het werk aanschouwt. Als je het naar je zin hebt, dan vliegt de tijd. En voor we het wisten werd het weer tijd om de haren te staarten en richting bar te sjokken voor een verkoelende slok, want met "Descending the Soul" komt Flesh Made Sin aan het eind van hun hevige rit.

Na Flesh Made Sin vlot alles als een goed gesmeerde racefiets en staat Prostitute Disfigurement binnen no-time alweer in front of the crowd met hun muzikale abattoir. "Prosti", zoals de band liefkozend door vrienden en familie wordt genoemd, weet van wanten en staat altijd garant voor een bikkelharde regen van hak-, zaag- en knuppelgeweld waar je maag een stervorm van krijgt en je hersenen nog slechts in staat zijn beuk- en bangsignalen uit te stoten. Ook vandaag stelt de band geenzins teleur en met een nieuw album als wapenfeit opent de band na een inleidende huiveringwekking met "Body to Ravage", een hele toepasselijke opener gezien de madness die op dat moment losbreekt in de zaal. De pit kolkt, ruïneert en houdt de halve zaal volledig in zijn greep. Prostitute is lekker op dreef, met de nodige humor en toewijding jaagt de band de oren, hoofden en beentjes rondjes zaal, plee en bar en stuiterbal Niels paradeert gelijk een dol geworden hond schuimbekkend heen en weer, de bloederige taferelen die deze band rijk is over ons uitkotsend. Helaas moet de tijdsdruk ook tijdens Prostitute huishouden en is de band gedwongen tot de liquidatie van meerdere nummers. Na "She's Not Coming Home Tonight" volgt alweer de afsluiter "Freaking on the Mutitaled" en hiermee valt voor vanavond het doek voor deze genadeloze hoeren- en orenverminkers.

Severe Torture draait alweer wat jaartjes mee in de Nederlandse deathmetalscène en dat is vanavond weer goed waarneembaar. Met een stevige pas beklimt deze sympathieke band maar liefst een halve meter grond - podiumafstand om aan een alleraardigst repertoire van oude, stokoude én nieuwe nummers te beginnen. Nieuwe nummers? Jawel, de derde full-length van Severe Torture, 'Fall of the Despised' is in aantocht en vanavond trakteert de band ons op een heuse handvol nieuwe nummers waarvan enkele titels als "Consuming the Dying", Endless Strain of Cadavers" en "Impulsive Mutilation" luiden. U leest het al, Severe Torture verandert geen haar en ík kan u weer op mijn beurt vertellen dat de nieuwe nummers ook als een tiet rossen. Dit wordt een album om naar uit te kijken. Na een opgefokte podiumpresentatie van Prostitute Disfigurement is het overigens wel even wennen om de wat meer ingehouden Severe Torture voor je te hebben maar de kracht van de band vloeit per slot van rekening uit de geluiden en al gauw is de zaal weer 1 groot teringzooitje met een uitbundige en meeblèrende vulling. En na de gouwe ouwe "Feces for Jesus" ruimt Severe Torture de baan voor Macabre.

Macabre, de band waar menig mens vanavond halsreikend naar heeft uitgekeken. Een veel besproken band, eentje die rellen op haar naam heeft staan (remember X-mass...) en voor totale waanzin voor het podium teweeg brengt. Macabre haalt de serial killer in je boven, doet de sadist in je ontwaken en met bloeddoorlopen ogen wil je niets anders dan rondsluipen, in de ronde hakken en bloed lurken. Dus als Macabre als laatste band van vanavond (veel te laat) opkomt, trilt Parkhof op z'n vesten. Overigens is dat maar weinig te danken aan de band zelf. Duidelijk niet blij met het feit dat ze tijd moeten inleveren wegens de uitgelopen voorprogramma doen de heren hun ding, klaren hun klus en draaien hun rondje, maar dan ook niet meer dan dat. Het optreden is heel routinematig en hoewel de duivelse grijns niet van "Corporate Death" z'n gezicht lijkt te slijten en ook de leuke inleidende verhaaltjes wederom niet uitblijven gaat het zooitje deze keer maar nauwelijks gepaard met enthousiasme en plezier. Het publiek zal het allemaal echter een worst wezen. Hoewel een hoop mensen al moesten afdruipen wegens NS- perikelen genieten de overblijvers zichtbaar van de hilarische murder-metal en de krakers "Zodiac", "Poison", "Vampire of Dusseldorf", "Montreal Massacre", "You’re Dying to Be With Me" en "Night Stalker" passeren in alle glorie de revue. Ook wordt het podium nog opgeleukt door een oude knar (van latex en toneelspel) die een nummertje mee komt struikelen. Maar al met al kan ik niet spreken van een memorabele show deze keer, ik heb Macabre stukken beter aan het werk gezien.

En toen waren de metaalvolle uren alweer passé en werd het alsnog tijd voor een rondje Alkmaarse kermis (ja, mensen, we zijn en blijven nou eenmaal simpele zielen). En na een rondje in de "Spin", een zuurstok en een warm bad achteraf kunnen we alleen maar een uitermate geslaagde dag evalueren. Viva la Parkhof. Die mogen vaker metal boeken.