Toen ik tegen kwart voor negen dankzij de nodige NS-perikelen ruim een half uur later dan gepland bij de Plato aankwam, was Casual Silence al bezig met haar set. De keyboardgeoriënteerde progrock kwam in eerste instantie wat mak over, maar na enkele nummers kwam de band beter in haar vel te zitten en sloeg de muziek ook wat beter aan bij het publiek. Aangezien ik niet eerder bekend was met de muziek van Casual Silence, weet ik niet precies welke nummers de band heeft gespeeld, maar in ieder geval lag de nadruk op het onlangs verschenen debuutalbum Once in A Blue Moon. Hoewel de muziek af en toe nét iets te lichtvoetig klinkt, maakt Casual Silence een aardige indruk. Vooral bij de dubbele (en af en toe zelfs driedubbele) zangpartijen komt de band professioneel en overtuigend over.
Het Duitse Dark Suns heeft al heel wat lovende kritieken ontvangen met het pas verschenen album Existence. Mijn collega Bob gaf het album onlangs nog de niet misselijke score van 89 punten. Dat de band ook in Nederland inmiddels vrij populair is, bleek wel uit het daverende applaus dat de heren ten deel viel. De “progressieve dark metal” van de band kwam live vrij goed over en kreeg veel response van de grotendeels volle zaal. Het meest opvallende was toch wel de drummer, die schijnbaar moeiteloos ook nog eens de belangrijkste zangpartijen (cleane zang ook nog wel!) voor zijn rekening nam. Hoewel de band regelmatig met Opeth vergeleken wordt, vertoont Dark Suns mijns inziens meer overeenkomsten met melancholische progmetal dan met deze progressieve death metalband. Een behoorlijk optreden.
Allemaal leuk en aardig, die voorprogramma’s, maar toen Pain of Salvation het podium betrad, was het duidelijk waar iedereen voor was gekomen. De band zette sterk in met het nummer Used van The Perfect Element Part I. Daniel Gildenlow was prima bij stem en kwam, evenals de rest van de band, enthousiast over en dat enthousiasme sloeg prima over op het publiek. Middels een videoscherm werd allerhande aanvullend videomateriaal vertoond, waarin de sfeer van het nummer vaak goed weergegeven werd. Na de goede opener volgde een werkelijk magisch moment toen de band het nummer Diffidentia van het album BE inzette, aangevuld met schitterende videobeelden. Zeven minuten lang liepen de rillingen me over de rug. Jammer genoeg speelde de band echter geen conceptshow, maar of er nu materiaal van Entropia, One Hour By the Concrete Lake of Remedy Lane werd gespeeld, alles werd met open armen ontvangen. Helaas voor mij en enkele andere mensen die van het openbaar vervoer afhankelijk waren, was het concert voor mij al na een dik half uur afgelopen, aangezien om kwart over 11 al de laatste trein richting Zuid-Limburg vertrok. Met pijn in mijn hart vertrok ik dan ook uit Plato, waar Pain of Salvation het publiek zeker nog een uur een prima optreden heeft voorgeschoteld.
.jpeg){kind=small}
