Het publiek was niet in grote getalen aanwezig, maar de opkomst was toch hoger dan ik verwachte (met een beetje hulp van de oosterburen natuurlijk). Een kleine 400 mensen waren aanwezig, waarvan de meesten eerder de bar bezochten dan de bands van dichtbij aanschouwen. Een gezellige boel dus. Naast de optredens was er ook nog een metalmarket aanwezig. Daar was het echter opvallend rustig. ik kan me niet voorstellen dat de mensen achter de stands een kleine winst hebben gemaakt.
Shit! Door een gemiste trein heb ik ook de eerste band moeten missen. Jammer, Accalerate had ik graag willen zien. Ze komen uit Zwolle en ik ook. Ik kan alleen maar vertellen dat ik positieve dingen gehoord heb over de band. Ik kom ze vast nog wel een andere keer tegen.
Gelukkig, voor band numero twee was ik wel op tijd. Zonder aankondiging begon Jagannath aan zijn set. De Nijverdalse band speelde een reunie-show. Na twee demo's hield de band het begin jaren 90 alweer voor gezien. Gelukkig stonden ze vandaag weer op het podium, want het gebodene klonk niet slecht. Lekkere old-school speedmetal en een lompe podiumpresentatie. Jammer dat de zanger niet boven het geluid uit kwam. Alleen zijn indrukwekkende schreeuw aan het einde van de speeltijd was te horen.
Dit keer weer geen aankondiging, dus moest ik er na een paar nummers achterkomen dat After All aan het spelen was. Misschien had ik een programma van thuis mee moeten nemen. Maar het is toch normaal dat er op een festival programma's uitgedeeld worden of dat er in ieder geval ergens een lijst hangt met de line-up? Ideetje voor de volgende keer misschien. Maar goed, laten we het maar hebben over het belgische After All. Dit optreden is onderdeel van de huidige tour met Agent Steel, waarvan ze de support zijn. Je kan gerust stellen dat ze de belgische Agent Steel zijn. De muziek klinkt namelijk net zoals hun helden. En ook de teksten gaan over het heelal met al zijn geheimen. Ze hadden er zin in en de muziek klonk ok. De zanger had volgens mij het idee dat hij voor een harcore-band stond te zingen, gezien zijn podiumprestatie.
Daarna was het tijd voor de eerste echte cult-band. Jaguar had het grootste succes in Engeland tijdens de hoogtijdagen van de New Wave Of British Heavy Metal begin jaren 80 met de cd Power Games. Ook deze band had ooit eens de handoek in de ring gegooid, maar kwam in 1998 toch maar weer terug. Anno 2005 hebben ze een nieuw hoogtepunt in hun carriere nodig en vandaar dus dit optreden in Hardenberg. Het publiek nam eindelijk eens de moeite om voor het podium te gaan staan en er werd zowaar wat bewogen! Dat was de vorige bands nog niet gelukt. De heavy metal, die vooral aan Saxon deed denken, leende zich ook prima voor dit heavy metal feestje. De zanger trok alle aandacht naar zich toe door zich te gedragen alsof hij zich te goed had gedaan aan een paar XTC-pilletjes. Ook de bassist was overal op het podium aanwezig. De gitarist concentreerde zich vooral op zijn prima solo's. Het publiek werd helemaal wild toen er aangeboden werd het podium op te gaan. Mede door deze zet was Jaguar n van de hoogtepunten van het festival.
Het publiek was moe, had dorst of wist wat er komen zou gaan. Want de vloer voor het podium was weer eens leeg toen het optreden van Atomkraft begon. Ik neem aan dat geen hond van de band gehoord had, dus mochten ze zichzelf bewijzen. Ook Atomkraft gaf er de brui aan ergens eind jaren 80. Dus dat is welgeteld de derde band deze dag die de vruchten probeert te plukken van de zogenaamde heavy metal revival. Hoewel, heavy metal? Het leek meer een combinatie van punk, trash en rock'n'roll (of: trash & Motorhead). Het publiek klapte braaf, maar het bleef rustig voor het podium. Zo slecht was de muziek toch niet? Maar ik geef toe, geweldig was het allemaal ook weer niet. Door zijn imposante uiterlijk gaf frontman/basgitarist Tony Dalen (ex-Venom) een onderhoudende show weg. De gitarist krijgt voor mij de award voor snelste muzikant van de dag. Ook speelde de band als enige die dag een cover, Thin Lizzy's Cold Sweat (meteen het beste Lizzy-nummer. Het was 17 jaar geleden dat de band voor het laatst in Nederland was. Dus ik zou zeggen, tot weer over 17 jaar!
Bij gebrek aan een presentator had Girlschool maar haar eigen meegenomen. Volgens die gast was Girlschool n van de grondleggers van de NWOBHM. Pardon? De dames speelden toch echt pure rock 'n roll. De nummers klinken eentonig en zijn voorzien van simpele refreintjes. Saai op cd, maar vermakelijk genoeg voor op het podium. Bovendien speelden de dames met een aanstekelijk enthousiasme die langzaam maar zeker overwaaide naar het publiek. Bovendien haalde gitarist Jackie Chambers lekkere bluesy solo's tevoorschijn. Over lekker gesproken, dat was Jackie ook! Ondanks haar leeftijd (40+ schat ik) zag ze eruit om op te vreten. Ook de bassiste, met het enthousiasme van een 10-jarig kind, mocht er wezen. Van gitarist en zangeres Kim McAuliffe was het dan weer wel te zien dat ze langzaam maar zeker richting het bejaardentehuis rocken. En de drummer? Nou, ehm, die kon wel aardig drummen.
Daarna was het tijd voor echte cult, Death SS. De die-hard fans stonden opn gepropt rechts vooraan het podium. En de rest van het publiek stond van een afstandje te kijken wat deze theatrale horror heavy metal band te bieden had. Alle bandleden stonden verkleed als een horrorfiguurtje die ze waarschijnlijk zelf bedacht hebben. Af en toe kwam er een zesde bandlid opdagen in de vorm van een poedelnaakte sm-slet. Ook werd een kruis in de brand gestoken en werd er uit een soort van satanische bijbel voorgelezen. Oeoeoeh, eng! Kortom, de horror elementen waren erg braaf gedaan. Maar vermakelijk was het stiekem toch wel. Jammer dat ze uit-knop van de mistmachine niet konden vinden, zodat in het begin van het concert de bandleden niet te zien waren. Ik was zo dom om mijn rolletje in het begin vol te schieten, dus die zijn daardoor dus mislukt. En de muziek? Leuk, maar niet spectaculair en af en toe te langdradig.
Headliner Agent Steel had er zin in en het was duidelijk waar het publiek voor gekomen was. Het is twintig jaar geleden dat het debuut Skeptics Apocalypse uit is gekomen, De band wilde dat vieren door de cd van begin tot eind in zijn geheel te spelen. We vergeten even voor het gemak dat gitarist Juan Garcia de enige is die daadwerkelijk op die plaat speelde. Het eerste wat opvalt als Agent Steel het podium betreed, is zanger Bruce Hall. Tering zeg, hij is meer dan een paar kilootjes afgevallen en je herkent hem echt niet terug als je oude foto's bekijkt. Nu de rest van de band nog. Maar goed, dat maakt allemaal niet uit, want het optreden hakte er flink in. De band en met name Juan Garcia speelde alsof hun leven ervan af hing. Het debuut werd inderdaad gespeeld (na een opening van drie andere nummertjes) en het publiek hing aan de lippen van de Masters Of Metal. Het werd een wilde boel en er ontstonden zelfs een paar kleine opstootjes. Ook werden de vele waarschuwingen tegenover het stagediven genegeerd. Het festival werd dus in stijl afgesloten en Agent Steel bleek headliner-waardig.
Het doel van Raise Your Fist was dus om de stijl heavy metal meer onder de aandacht te brengen. Missie geslaagd? Wat mij betreft wel. Er traden veel bands op die je normaal niet snel op de nederlandse podia ziet staan. Die hebben zich nu prima kunnen voorstellen aan het publiek. In totaal waren er 340 betalende bezoekers en dat aantal is genoeg voor een vervolg. Mij is verteld dat er alweer een nieuwe datum wordt geprikt voor editie nummer 2.
