Woensdag

Het Canadese Riot City mag het spits afbijten. Deze groep levert in 2022 het geweldige album Electric Elite af – een schijf die tot aan de nok is gevuld met stoere, authentieke en melodieuze heavy/speed metal, vol fantastisch gitaarwerk en heerlijke solo's. Het is een werk waarop zanger Jordan Jacobs zich bovendien onderscheidt met zijn ijzersterke, hoge uithalen, die aan het betere werk van Judas Priest doen denken. De Next Stage is dan ook al goed gevuld op het moment dat de formele aftrap wordt gegeven middels het heerlijke, van het debuutalbum Burn The Night (2019) afkomstige The Hunter. Met name het twingitaarwerk van combo Cale Savy en Roldan Reimer doet het energielevel van het publiek direct door het dak gaan. Jacobs heeft het in het begin wel beduidend lastiger. Zijn kenmerkende, hoge uithalen – van het type 'uitglijden van een gladde bergklif' – zijn soms op het valse af. Vooral in het muzikaal verrukkelijke energiebommetje Eye Of The Jaguar worstelt hij met de hoogste klanken. Zijn enthousiasme maakt echter veel goed. Hij laat geen moment onbenut om het publiek op te zwepen. De sfeer zit er dan ook goed in. Roadburn mag dan bekend staan als eclectische en open-minded ontdekkingstocht – de organisatie houdt gelukkig ook nog oog voor het plezier en het collectieve gevoel van gelukzaligheid dat pure, authentieke metal kan opleveren. Een betere manier om met een glimlach van oor tot oor het festival in te gaan, is er bijna niet.

Ik ben op voorhand al erg benieuwd naar het optreden van Sonja, die voor de eerste keer in Nederland speelt. De drijvende kracht achter deze band is Melissa Moore, die van 2010 tot 2017 onder het pseudoniem Vis Crom gitarist was bij de Amerikaanse black/thrashmetalband Absu. Daar werd ze zonder scrupules uit de band gegooid toen ze bekend maakte transgender te zijn. Met bassist Ben Brand (onder andere bekend van Woe) en drummer Grzesiek Czapla (de tourdrummer van Absu) heeft ze een nieuwe band om zich heen verzameld waarmee ze het prima debuutalbum Loud Arriver (2022) uitbrengt. Dat blijkt toch wel stiekem een groeialbum, dat heel wat luisterbeurten heeft gehad de afgelopen jaren. Op het eerste gehoor is de mengeling van heavy metal, hardrock, post-punk en gothic prettig, maar ook niet meer dan dat, maar nummers als Nylon Nights en Wanting Me Dead ontpoppen zich tot regelrechte oorwurmen. Moore, gekleed in een stijlvol, wit jasje, blijft qua podiumpresentatie enigszins afstandelijk, maar dat werkt ook wel weer goed. De zang is in het begin wat onvast, maar wordt gedurende het optreden steeds beter. En dankzij het uitstekende geluid komt de nu eens energieke en opzwepende, dan weer wat onderkoelde en melancholische muziek zeer krachtig over. De band heeft twee verrassingen voor het publiek in petto in de vorm van bijzondere covers. De eerste is de 'gloomy' Danzig-cover Devil's Plaything. Met de woorden “Tilburg, feel like I've been here before”, eindigt Sonja met een geniale uitvoering van de Iron Maiden-klassieker Strange Deja Vu, waarbij de luchtgitaren niet aan te slepen zijn. Het hoogtepunt van de avond!

Het Amerikaanse Final Gasp mag deze nu al geslaagde pre-party afsluiten. Het vijftal speelt een interessante mengelmoes van gothic metal en deathrock, met wat heavy metal en doom-accenten. Dat doet de groep verdienstelijk, getuige de labeldeal met Relapse Records, waar het debuutalbum Mourning Moon (2023) verschijnt. Dat debuutalbum komt zo goed als volledig voorbij in de vijftig minuten speeltijd die de groep is toebedeeld. De muziek van Final Gasp klinkt wat donkerder en steviger dan zijn voorgangers vanavond, met enkele ruig beukende passages en een zanger die veel expressie in zijn donkere stemgeluid legt. Door de 'gloomy' sfeer doet de muziek wel wat denken aan een soort combinatie van Tribulation en Type O Negative. De sound is enorm goed en de band staat vol overgave en vuur te spelen, wat al snel de eerste voorzichtige moshpit van de avond oplevert. Ook Final Gasp gooit er een cover van een oude kraker tegenaan, in dit geval The Girl Who Lives On Heaven Hill van de punkrockformatie Hüsker Dü. Final Gasp blijkt een prima afsluiter, die headbangwaardige riffs combineert met vibe die zowel donker als energiek is. Na afloop gaat het feestje nog even door in de kelder van 013, waar de dj's de sfeer erin houden met klassiekers als I Wanna Be Somebody (Twisted Sister), Run To The Hills (Iron Maiden) en Poison (Alice Cooper). 'The Spark' – de traditionele benaming voor de preparty van Roadburn – blijkt een flinke steekvlam, die naar meer smaakt!