Vrijdag

Het festival wordt in stijl geopend door Silverburn, oorspronkelijk een eenmansproject van de Welshman James ‘Jimbob’ Isaac, maar voor de gelegenheid aangevuld tot drietal. Nog totaal onbekend – een snelle zoektocht leert dat de band nog geen tweehonderd volgers op Facebook heeft – maar desondanks beloftevol genoeg om de Purple Stage (de kleinere van de twee podia) te mogen openen. Met het kersverse, onnavolgbaar getitelde debuutalbum Self Induced Transcendental Annihilation vers op zak is de band op missie: zijn luidruchtige sludge/hardcore introduceren bij een breder publiek. Vooral tijdens de eerste helft van de set werkt die missie erg goed. Het gitaarwerk is aangenaam zompig, de algehele sound zwaar en monolithisch, maar tegelijkertijd weten de heren regelmatig te versnellen met lekker groovende ritmes. De brallerige vocalen van Isaac passen goed bij de weinig verfijnde, maar goed uitgevoerde muziek, die in instrumentaal opzicht wel wat aan Thou doet denken. Tijdens de tweede helft van de set wordt het materiaal me iets te monotoon, maar desondanks geeft Silverburn een aardig visitekaartje af. (Rik)

De eerste band die het grote podium betreedt, is The Devil’s Trade. Net als Silverburn is het van origine geen band, maar een eenmansproject. Van Dávid Makó om precies te zijn. De Hongaar krijgt vandaag hulp van toetsenist Gábor Tóth en drummer Gáspár Binder. Het Hongaarse trio maakt een combinatie van dark/doomfolk en post-metal. De initiator van het project, die links op het podium plaatsneemt, neemt de toeschouwers mee op reis door zijn zielenpijn. Af en toe doet zijn cleane zang denken aan die van Mick Moss van Antimatter. Terwijl hij kalm op zijn gitaar tokkelt en met veel beleving op een soms verhalende manier zijn donkere hersenspinselen met de bezoekers deelt, gooit de overenthousiaste technicus er nog maar eens een boel rook tegenaan op het podium. Flashing Through The Lack Of Light en Vidékek Vannak Idebenn zijn de hoogtepunten van een optreden dat niet over de hele lengte boeit vanwege het soms wat langdradige karakter van de nummers, maar tegelijkertijd tevreden stelt vanwege het intrigerende en sombere aspect. (Jeffrey)

Ook de teksten van Witching handelen over donkere gedachten, maar de muziek gaat een heel andere kant op dan die van The Devil’s Trade. Verschillende kanten zelfs, want onder meer black metal, doom, thrash, melodeath, sludge en rock à la Faith No More komen aan bod op een heel expressieve en energieke manier. Frontvrouw Jacqui Powell verhaalt over zelfdestructie en over het doorbreken van de negatieve spiraal. Haar bijdragen staan wat zacht in de mix. Het volume van de heren om haar heen staat zo beenhard dat er niet bovenuit te komen is. Het is dan ook een wat wisselvallig optreden waar moeilijk in te komen is. Er zijn overtuigende ideeën, zoals So Young, So Useless laat horen, maar er zijn ook fases die onopgemerkt voorbijgaan. Al met al een aardige show van de Amerikanen. (Jeffrey)

De Deense blackmetalgroep Afsky stond eerder dit jaar al op het podium van Roadburn. Dat optreden viel mij nogal tegen omdat de band zodanig luid stond te spelen dat het geluid buiten de zaal beter klonk dan binnen. Muzikaal gezien is de grimmige, maar tegelijkertijd zeer sfeervolle black metal van de band echter wel degelijk de moeite waard. Het eerder dit jaar verschenen Om Hundrede År is een overtuigend epos vol machtige riffs en subtiel ingezet akoestisch getokkel. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de groep rondom zanger/gitarist Ole Pedersen Luk vandaag drie nummers van dat album vertolkt, waaronder de ijzersterke opener Stormfulde Hav. Gelukkig weet Afsky vandaag wel zijn potentieel in te lossen. Sterker nog: dankzij de uitstekende sound komt de muziek van de band in volle glorie uit de boxen schallen. De riffs zijn ijskoud en als dat nog niet voldoende is om de temperatuur in de zaal te doen dalen, is het wel de ijzingwekkende strot waarover Luk beschikt. Zijn gekerm gaat door merg en been – in positieve zin. Met minimale opsmuk (twee sfeervol brandende kaarsen) weet Afsky maximaal resultaat te sorteren. De vijftig minuten speeltijd vliegen voorbij en de band maakt maar weer eens duidelijk dat goede black metal tijdloze zeggingskracht heeft. (Rik)

Onder de naam Weedsommar tourt Belzebong door Europa. Het groene goed vormt een belangrijke inspiratiebron voor de stonerdoomformatie. Dat levert vermakelijke titels op, zoals De Mysteriis Dope Sathanas en The Bong Of Eternal Stench. De sterkste troef van de Polen volgt vandaag als eerste. Het tien minuten durende Bong Thrower bevat een memorabele riff, die weliswaar vaak herhaald wordt, maar zijn kracht behoudt. In de andere tracks is dat minder het geval, waardoor het optreden vroeg of laat wat voortkabbelt. De mannen, waarvan de gitaristen en bassist hun instrumenten voorafgaand aan het optreden omhoog houden en waarop gezamenlijk “Smoke or die” te lezen valt, staan lekker te headbangen op de keiharde en gruizige doom, maar als je geen joint op hebt, werken de repetitieve, geestverruimende klanken op termijn helaas wat minder goed. (Jeffrey)

Na Afsky is Panzerfaust de tweede blackmetalformatie die mag aantreden. De black metal van de Canadezen heeft echter veel meer raakvlakken met de Poolse school, specifiek met die van Kriegsmaschine en Mgla, en de laatste jaren zijn de invloeden van post-metal steeds nadrukkelijker merkbaar. Op plaat klinkt Panzerfaust heel gelaagd en zitten er allerlei verrijkende details in de composities. Vandaag horen we daar te weinig van terug. Het is net wat te veel een brei, waar slechts af en toe, als de zon door de mist, het fraaie gitaarspel doorheen prikt. Wel kun je horen dat Alexander Kartashov een bovengemiddelde drummer is. Ondanks de kritiek op het ontbreken van definitie in het geluid staan de mannen naar behoren te spelen. Opvallend is dat Tom ‘Goliath’ Remigio achter een katheder achter de drummer plaatsneemt en dat hij daar af en toe vandaan komt en zich dichtbij het publiek meldt. Aan weerszijden van de drumriser staan de andere bandleden. Af en toe worden de duivelshoorns getoond, maar de publieksreactie is wat mild. Hier had men toch meer van verwacht. (Jeffrey)

Wie noemt zijn band nou Pupil Slicer? Pupil Slicer dus. De Engelse formatie brengt een complexe mix van mathrock, post-metal, grind en indierock. Vanwege het schizofrene karakter is het lastig om een lijn te ontdekken in de muziek. De nummers vergen dan ook meerdere luisterbeurten om doorgrond te worden. Een enkele keer horen we een refrein dat enig houvast biedt. Het geluid staat knalhard. Desondanks kun je de baspartijen, die een belangrijke rol in meerdere nummers hebben, goed onderscheiden van de schijnbaar chaotische rest. Vocaal is het wat minder overtuigend dan het studiomateriaal. Pupil Slicer ragt door zijn set heen, maar laat geen blijvende indruk achter. (Jeffrey)

Dat de organisatie van Soulcrusher goed heeft gekeken naar de collega’s van Roadburn wordt wel duidelijk in de overlap qua programmering. Ook de IJslandse blackmetalgrootmeesters Misþyrming hebben al vaker in Tilburg op de planken gestaan. Het lijkt op voorhand echter een prima zet om de mannen ook naar Nijmegen te halen, want deze band is uitgegroeid tot crème de la crème als het aankomt op black metal. De platen van het gezelschap zijn stuk voor stuk bloemlezingen in black metal van het hoogste niveau: complex maar toch verrassend toegankelijk en bikkelhard, maar tevens doorspekt met fantastische gitaarmelodieën. Helaas wordt de band vooral tijdens het eerste deel van de set geteisterd door technische problemen, waardoor de gitaar van frontman D.G. regelmatig wegvalt. Spijtig, want daardoor valt een deel van de geniale tracks Orgia en Með Svipur Á Lofti – beide afkomstig van het meesterwerk Algleymi (2019) weg. Ondanks zijn zichtbare frustratie is de band vastbesloten het optreden tot een succes te maken. “Let’s make this work”, roept de frontman na het zoveelste mankement. En die belofte wordt ingelost, want in de tweede helft klinkt het geluid beter en maakt Misþyrming zijn status als een van de vaandeldragers van de hedendaagse blackmetalscene volledig waar. Wat een rauwe, ongebreidelde en vervaarlijke natuurkracht gaat er van de muziek van deze band uit! De nummers van het nieuwe album Með Hamri sluiten naadloos aan bij het oudere materiaal en doen er geen moment voor onder. Een band van zeldzame klasse, die zelfs met technische problemen een overdonderende indruk achterlaat. (Rik)

We hebben al heel uiteenlopende genres gehoord vandaag, maar Violent Magic Orchestra mag gerust als vreemde eend in de bijt beschouwd worden met een combinatie van black metal, elektronische muziek en industrial. Het vliegt vaak van hot naar her, van industrial black naar trance en van terrorcore naar atmosferische passages. Drie bandleden zijn achter laptops te vinden, terwijl de gitarist achter een van de drie stroboscopen plaatsneemt. Centraal op een riser staat een zangeres die regelmatig screamt, vocaal ondersteund door een geschminkt bandlid achter een van de laptops. Enkele keren duiken een paar mannen het publiek in om te crowdsurfen of een pit te beginnen terwijl ze ook op de tafel gaan staan waarop de laptops staan. Het levert een spectaculaire liveshow op die niet ieders smaak is, maar die veruit de actiefste publieksparticipatie tot nu toe oplevert. Tijdens de wat toegankelijkere stukken met elektronische beats komen steeds meer bezoekers los die samen er een mooi feest van maken. Jammer is dat de secties soms net wat te kort duren, waardoor een opgebouwd momentum al snel verloren gaat. Violent Magic Orchestra is echter een van de meest memorabele acts van de dag en zorgt voor veel beweging bij het publiek. (Jeffrey)

Met de Franse blackgazepioniers Alcest heeft Soulcrusher een waardige headliner weten te strikken. De groep rondom de sympathieke, introverte zanger/gitarist en hoofdcomponist Stéphane Paut (Neige) is eigenhandig grondlegger geweest van dit genre, waarin shoegaze en black metal gecombineerd worden tot een in gelijke hoeveelheden dromerig en gruizig totaalgeluid. Vanavond spelen de mannen ook nog eens hun klassieke, tweede album Écailles De Lune integraal. Aangezien dit album grote emotionele waarde heeft voor ondergetekende, is onderstaand verslag verre van objectief, maar ik zal niet de enige zijn die een traan wegpinkt bij de integrale vertolking van dit meesterwerk. Met deze plaat heeft Alcest de grenzen van black metal voorgoed verlegd. Het is vooral de emotionele lading van de muziek, die zelfs voor de grootste nihilist voelbaar zal zijn, die Écailles De Lune tot zo’n prachtige luisterervaring maakt.

Met minimale showelementen - maar gelukkig met een prima sound - weet Alcest het publiek dan ook in vervoering te brengen. Vooral het uit twee delen bestaande titelnummer benadert wat mij betreft de absolute perfectie. Neige is prima bij stem en zowel zijn prachtige, fragiele cleane zang als zijn verbeten screams komen vanavond uitstekend uit de verf. Hoewel deze tracks vast onderdeel zijn van het repertoire van Alcest, zijn ze nog steeds betoverend, met name door het briljant benutte contrast tussen vurige blackmetalpassages en vredig akoestisch getokkel.

Het integraal live horen van dit album is natuurlijk voor iedere rechtgeaarde fan een cadeau. Het publiek reageert niet alleen enthousiast op de klassiekers, maar ook op het nauwelijks eerder live gespeelde Solar Song. Na de integrale vertolking van Écailles De Lune maakt Alcest een sprong in de tijd. Het publiek krijgt met Protection en Sapphire twee nummers van het meest recente album Spiritual Instinct (2019) te horen. Daar waar sommige bands moeite hebben om het niveau van hun eerdere werk te benaderen, geldt dat niet voor Alcest. De laatste langspeler is eveneens prachtig en deze nummers vormen inmiddels ook al een vaste waarde in de liveoptredens van het gezelschap. Oud of nieuw: Alcest weet altijd te ontroeren. De muziek met een ziel komt vanavond bij een groot deel van het publiek binnen. (Rik)

De Schotse avantgardistische blackmetalformatie Ashenspire staat eerder dit jaar ook al op Roadburn. Dat optreden valt wat tegen door het matige geluid, waardoor de complexe muziek van het energieke gezelschap niet tot zijn recht komt. De heren krijgen een herkansing op Soulcrusher. Gelukkig is het geluid ditmaal beter, waardoor in ieder geval de uitbundige saxofoonpartijen van Dean Garrity goed hoorbaar zijn. Dat is een van de bijzondere kenmerken van de band, naast het aan A Forest Of Stars refererende, theatraal verhalende karakter van de nummers, uitstekend vertolkt door zanger Alasdair Dunn. Het vorig jaar verschenen Hostile Architecture is een geweldig album waarop te veel gebeurt om op te noemen, maar waarin onder alle chaos en muzikaal geweld toch nog een soort rode draad te ontdekken is. Het is altijd een uitdaging om zulke complexe muziek overtuigend live te vertolken. Hoewel de band vanavond prima staat te musiceren, merk ik dat ik na het prachtige Alcest eigenlijk vooral wil nagenieten. Een geval ‘op het verkeerde moment op de verkeerde plek’, maar laat het je vooral niet ervan weerhouden om de uitstekende muziek op te zoeken! (Rik)