Zondag:
Dag twee begon verrassend goed met Hackberry, Omnerod doet het op de laatste festivaldag nog eens dunnetjes over. Velen ontdekken hier een bovengemiddeld interessante band. En dat terwijl de zuiderburen niet de makkelijkste muziek maken. Soms vliegt het alle kanten op en komt het zelfs in de avantgardistische vaarwateren van Arcturus. Ook Leprous en Opeth komen in gedachten op. Het zijn niet de minste namen om mee vergeleken te worden. Het kwartet weet de vooruitstrevendheid, ondanks de vele twists, goed te kanaliseren en te verpakken in composities die de aandacht vasthouden.
Dat komt onder meer door de hoge mate van vakmanschap. Gitarist Romain Jeuniaux imponeert bijvoorbeeld met zijn zuivere zang, lange uithaal en hoge bereik in onder meer Company Accepted. De grunts van de wat links achterop het podium verstopte gitarist Anthony Deneyer vormen een krachtig en overtuigend contrast. Baas boven baas is echter de rechts op het podium zittende drummer Pablo Schwilden, die met zijn strakke en zeer gevarieerde drumspel de aandacht steeds weer op zich gevestigd krijgt. Uiteraard is er op de setlist veel aandacht voor het eerder dit jaar verschenen The Amensal Rise, maar ook het oudere werk wordt niet vergeten. Magnets en Towards The Core zijn de beste visitekaartjes, maar Omnerod mag beslist trots zijn op de hele performance. Een erg sterk begin van de laatste festivaldag! (Jeffrey)
Een van de optredens waar ik het meest naar uitkijk, is dat van de Isralische formatie Obsidian Tide. In 2019 verschijnt uit het niets het briljante Pillars Of Creation, een waanzinnig mooi werkstuk vol uitgesponnen, rijkelijk gedetailleerde, verhalende composities. En hoewel opvolger The Grand Crescendo pas net uit is en dus nog wel wat tijd nodig heeft om volledig geabsorbeerd te worden, leert een eerste luisterbeurt al dat het trio Oz Avneya (gitaar, zang), Shachar Bieber (basgitaar, zang) en Erez Nadler (drums, percussie) de lat wederom hoog heeft gelegd. Beide albums zijn in eigen beheer uitgebracht, wat volstrekt onbegrijpelijk is. Onbekend maakt onbemind, zullen we maar zeggen.
Wie vanavond voor het eerst kennis maakt met de muziek van Obsidian Tide, hoort een combinatie van progressieve metal, orintaalse invloeden, introspectieve progrock, djent-achtige gitaarritmes en atmosferische blackmetalinvloeden. Eerder omschreef ik het als een soort mengeling van Opeth, Orphaned Land, Oak Pantheon, Gojira en een vleugje Ne Obliviscaris en die beschrijving snijdt volgens mij nog steeds hout. De heren trappen af met twee nummers van het nieuwe album: Halo Crvsher en The Invasion On Paradise. Het zijn melodieuze en tegelijkertijd fraai meanderende composities vol avontuur, die dan ook hartelijk door het publiek worden verwelkomd.
Het prima afgestelde geluid zorgt ervoor dat de muziek volledig tot zijn recht komt. In het uur speeltijd overtuigt het drietal ook met ijzersterke uitvoeringen van materiaal van het debuutalbum, zoals het bijna tien minuten durende Hiraeth en het fantastische titelnummer. Naast technisch hoogstaand spel onderscheidt Obsidian Tide zich door de sterke afwisseling tussen dromerige, bijna plechtige cleane zang (verzorgd door Avneya) en langgerekte, transparante grunts (afkomstig van Bieber). Het uur vliegt voorbij en Obsidian Tide kan terugkijken op een zeer geslaagd optreden, waarbij de band er hopelijk heel wat nieuwe fans heeft bijgekregen. (Rik)
Het Britse Ihlo zal voor veel mensen nog onbekend zijn. De groep heeft slechts n album op zijn naam staan, het in 2019 verschenen Union. De muziek van de band is nogal dromerig. Met een moderne progsound, waarin lichte, hoopgevende keyboardlijnen samenvloeien met tegendraadse basgitaarritmes, weet Ihlo het publiek in eerste instantie aardig mee te krijgen. Een nadeel is dat zanger Andy Robison niet altijd even goed bij stem is. Hij heeft bovendien de neiging om zichzelf nogal te overschreeuwen. De muziek is bovendien wel wat eentonig, zeker in de lange passages waarin het drumwerk op de voorgrond staat. Een uur speeltijd is iets te veel van het goede en het wordt dan ook gaandeweg steeds leger in de zaal. (Rik)
Ook Maraton vist in de vijver van moderne progmetal. De Noren doen dat op een zeer catchy en toegankelijke manier, want de muziek van het vijftal is vrij radiovriendelijk. De nummers zijn heel gelikt en klinken een beetje als een mengeling van Muse, Voyager en Vola. De Muse-referentie heeft vooral te maken met het mooie, hoge stemgeluid van zanger Fredrik Klemp, die daardoor wel iets weg heeft van de kenmerkende zang van Matthew Bellamy. De frontman geheel in het wit gekleed is de blikvanger van Maraton. Hij komt als een blije puppy over, duikt regelmatig het publiek in en doet na ieder nummer wel iets onverwachts. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en hij krijgt daardoor steeds meer mensen in de zaal mee, hoewel ook het hoge niveau van de korte, toegankelijke en toch voldoende technische composities als Non Euclidean Heart en Spectral Friends hieraan zullen bijdragen. Maraton zal er na vandaag wat nieuwe fans bij hebben. (Rik)
Een optreden van Darkwater is tegenwoordig een zeldzaamheid. In 2019, het jaar dat er na bijna een decennium wachten weer eens een teken van leven komt in de vorm van het album Alive, staan de Zweden in Apeldoorn op het Brainstorm-festival. Daar maakt de ervaren groep, die dit jaar het twintigjarig jubileum viert, een prima indruk. Dat doen de heren vandaag ook. Ze maken een gemotiveerde en ontspannen indruk. Spectaculair is de show niet, maar op de uitvoering van de songs is niets aan te merken. Dat de gitaarspelende zanger Henrik Bth even warm moet draaien en een van de tracks verkeerd ingezet wordt, zijn slechts kleine punten van kritiek.
Het kwintet speelt van elk van de drie albums evenveel nummers en zo komt elke fan aan zijn trekken. Tallest Tree, The Play II, In Front Of You en Alive Part II) zijn dit keer de sterkste troeven, die goed uitgespeeld worden. Terwijl een aantal bezoekers afhaakt na enkele nummers omdat de muziek van Darkwater wat aan de veilige kant is en weinig verrassingen biedt voor de doorgewinterde progger die naar wat nieuws zoekt, staan de powerprogliefhebbers en fans te genieten van het optreden. De Zweedse formatie biedt weliswaar niet veel opzienbarends en het songmateriaal komt wat gedateerd over, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van de uitvoering. Het publiek is op basis van smaak sterk verdeeld over het optreden, maar Darkwater krijgt terecht applaus voor een solide performance. (Jeffrey)
Datzelfde geldt eigenlijk voor Teramaze, al zijn er wel degelijk grote verschillen. De Australische groep kan vandaag rekenen op de hartverwarmende steun van meer dan honderd fans, maar ziet andere festivalgangers vroegtijdig vertrekken. Je kunt natuurlijk ook niet iedereen tevreden stellen. De een heeft zn prog graag vertrouwd, de ander vernieuwend. De muziek van Teramaze valt in de eerste categorie. Ten opzichte van Darkwater zijn de songs korter, bondiger en bevatten ze meer hooks. Ze zijn toegankelijker en bevatten meer elementen van power metal en hardrock. Met name aan het einde van de set komen met het door gitarist Dean Wells met veel beleving gezongen Sorella Minore, To Love, A Tyrant, And the Beauty They Perceive en toegift Battle het ene na het andere hoogtepunt aan bod. Tot grote vreugde van de fans, die hartstochtelijk meezingen en dansen. Al eerder in de set heeft frontman Nathan Peachy ze meermaals betrokken bij de show. Hij verklaart dat Teramaze privileged and thankful is dat de groep hier als headliner mag optreden en dat stralen de mannen ook uit. Teramaze eindigt ProgPower Europe 2023 op een enthousiaste en hartverwarmende manier. (Jeffrey)
Zo komt er na drie dagen een eind aan een succesvolle editie van ProgPower. Pluspunten zijn de unieke bands die de organisatie weet te boeken, de fijne sfeer die op het festival hangt en de ruimte die ook beginnende bands krijgen om zich te laten horen aan een nieuw publiek. In tegenstelling tot veel andere festivals geeft dat ook meer ruimte en rust. De headliners van de zondag zijn wel wat minder speciaal dan die van eerdere edities. Al met al kan de organisatie echter terugkijken op een buitengewoon geslaagde editie. Laten we hopen dat er volgend jaar weer enkele verrassingen uit de hoge hoed van de organisatie komen.
