Een nieuwe dag, nieuwe ronde, nieuwe kansen, nieuwe prijzen. En gezien het een zondag is, is het traditioneel moeilijk om vervoer te krijgen van en naar het festival, dus ik heb ten langen leste eieren voor mijn geld moeten kiezen en de benenwagen verkozen boven een taxi teneinde ternauwernood op tijd aan te komen voor From Her Ashes. Daar het gros van de bezoekers op de belendende festivalcamping verblijft, is het niet gek dat het gezelschap uit Derby getrakteerd wordt op een redelijk volle zaal. Het is immers slechts een klein stukje lopen van de camping naar de podia. Het is de laatste dag van UK Techfest ooit en men begint dat wel te voelen. De ietwat generieke metalcore zonder al te veel poespas omschrijven de heren zelf als "music that will tear you apart whilst cradling your head in comfort". Op aanmoediging van de in This Is Turin-sportshirt gehulde frontman Joseph Gunn reageert het publiek zowaar enthousiast en de hoofdjes gaan inderdaad netjes op de maat op en neer, inclusief het mijne. Dat is wel eens anders geweest aan het begin van de dag - zeker op een zondag. Wat betreft het tweede deel van de eigen beschrijving heeft de band dus gelijk.

De heren van Pulse uit Birmingham hebben niet de makkelijkst googlebare bandnaam van de wereld bedacht, maar hebben vandaag wel de eer het hoofdpodium af te trappen. Het gezelschap omschrijft zijn muziek als nu-metalcore en ach, laten we daar maar in meegaan. Vol energie gaan de heren ertegenaan en al snel bevindt de bassist zich in de pit. Muzikaal is het allemaal niet heel spannend en ook qua podiumpresentatie is er ruimte voor verbetering. Zo loopt de zanger maar wat heen en weer en kijkt hij het publiek nauwelijks aan. Hij wekt de indruk met een oefensessie of soundcheck bezig te zijn. Dat neemt niet weg dat de band toch aardig aanloop heeft, zo vroeg op de dag.

Vervolgens is het tijd voor het ietwat eclectische gezelschap Akkadian dat zijn oorsprong vindt in Cambridge. Met een dergelijke naam (Akkadi� was het rijk dat Sumeri� opvolgde in Mesopotami�), verwachten we natuurlijk wel enige folk-elementen of anderszins etnisch ingestoken toevoegingen. Dat blijft helaas echter relatief beperkt, al verdient het gebruik van de tamboerijn absoluut een compliment. Tamboerijn-metal klinkt overigens als een fantastisch marketing-strategie c.q. gimmick, maar dat terzijde. Verder valt de aparte kleding van de zanger op, die nog even twijfelt of 'ie zijn ketting nou af wil doen of niet. Begrijpelijk want zo'n gevaarte headbangt natuurlijk ook niet lekker, al is het aan te raden om daar van tevoren even over na te denken (en een keuze te maken). De rest van de band kleedt zich in het zwart. Dat is op dit podium vaak niet het beste idee, zeker niet aan het begin van de dag, maar dat blijkt gelukkig mee te vallen. De lichtshow brengt de mannen prima in beeld. De band groovet lekker door met een helaas extreem harde trigger en snare, maar weet het publiek niet echt wakker te krijgen. "How the fuck are we doing on a Sunday?!?!" wordt maar lauwtjes beantwoord. De band onderscheidt zich verder door djenty accenten, zonder zich aan moeilijke maatsoorten te wagen. Dat maakt dat het naar verloop van tijd enigszins monotoon en inwisselbaar begint te klinken - een herhaling van zetten. Meer experiment en lef zou de band verder helpen. En meer tamboerijn, uiteraard.

Ook Defences heeft het moeilijk vandaag. Dat ligt niet per se aan de podiumpresentatie. Zangeres Cherry Duesbury geeft haar dreads er in haar wilde headbangescapades flink van langs en ook haar kompanen zijn geen groot fan van stilstaan. Helaas heeft Duesbury niet bijzonder veel noten op haar zang, of anders gezegd, ze valt net iets te vaak in herhaling. Ook hier zou een vleugje experiment en lef wonderen doen. Vocaal worden haar prestaties aangevuld met de grunts van keyboardspeler William Alex Young. Omdat hij nagenoeg naast de drummer staat is het in eerste instantie wel even zoeken waar die grunts nou vandaan komen. Een meer prominente positie zou het geheel zeker weten ten goede komen. De djenty grooves klinken echter wel lekker. In dat opzicht is op veilig spelen dan weer zo slecht nog niet.

Het aantal bandnamen waarbij je even achter je oren moet krabben aangaande de betekenis en/of uitspraak, is dit jaar beperkt, maar met Karmanjakah hebben we er toch wel weer eentje te pakken. Als u, net zoals ik overigens, het boek De Gebroeders Leeuwenhart van Astrid Lindgren niet gelezen heeft, zult u zich waarschijnlijk afvragen waar die bandnaam vandaan komt. Nou ja - u raadde het al - van dat boek dus. Zanger Jonas Lundquist is met zijn spijkerbroek en witte T-shirt een opvallende verschijning, maar dat is niet het enige waarin hij opvalt. Hij opereert vooral in de hogere falsetto-regionen, iets wat we dit weekend toch zelden zien... Of nou ja..., horen dan natuurlijk. Muzikaal opereert de band in het klassieke djent-hoekje. Hoort u dat? Djent en klassiek in ��n zin?! Toch is het zo. Ik zou dit pak 'm beet tien jaar terug ongetwijfeld geweldig hebben gevonden. Zo lang is dat allemaal alweer geleden inderdaad. Zo oud zijn we intussen. Vandaag de dag klinkt het gek genoeg ietwat gedateerd of zelfs als een achronisme. De atmosferische sounds met hoekige palmmuted riffing bevallen me echter nog steeds, al ben ik benieuwd hoe dit zou klinken zonder zang. Het selecte groepje dat blijft hangen, djent lekker mee op de polymeters.

Met Graphic Nature schakelen we een paar versnellingen op en trappen we het gaspedaal in. De hoogenergetische, hardcore-based metalcore klapt er vol op. Kennelijk heeft geen van allen het koud, want zowel de snarenplukkers als de zanger komen op met een vest c.q. jas aan en de capuchon op. De ervaringsdeskundigen onder u die zich ook wel eens uitdossen in dergelijke kledij weten dat zo'n capuchon het vaak niet lang volhoudt op het hoofd indien er geheadbangd wordt en zo vergaat het het hoofddeksel van zanger Harvey Freeman dan ook al vrij snel. Hij gaat tekeer als een beest en kijkt de zaal in alsof 'ie ons wel rauw lust. Maar naast vol gas geven, verstaan de mannen de kunst van het weglaten ook. Door het goed getimed weglaten van instrumenten worden de harde stukken van extra dynamiek voorzien en is het nergens saai of monotoon. Wat dat betreft zit het compositioneel allemaal een stuk beter in elkaar dan we tot nu toe vandaag voor onze kiezen hebben gekregen. De elektronische intermezzo's tussen de nummers door zijn daarbij een interessante toevoeging. Zij zorgen voor een extra scheut dynamiek in de set en zorgen ervoor dat de aandacht nergens verslapt. Dat de zaal goed gevuld staat, is dan ook volledig begrijpelijk. Graphic Nature heeft daarnaast kennelijk veel fans onder de twosteppers. Niet gek, want daar leent de muziek zich uitstekend voor.

Met het einde van UK Techfest in zicht heeft het uit Leeds afkomstige On Hollow Ground natuurlijk een uitermate toepasselijke naam. UK Techfest wordt door menigeen inmiddels omschreven als een pelgrimstocht naar Newark Showground. Helaas brengt de band niet veel volk op de been, maar dat hebben we vaker gezien dit weekend: De band die na een volle zaal moet spelen, heeft het zwaar. Toch is dat in dit geval gek, want de mannen spelen typische two-stepbreakdowns. Aangevuld met rapmetal en gitaren met een djent-sound, zou je toch verwachten dat dit spekkie naar het bekkie is voor de twosteppers van daarnet. Het zal toch met leeftijd te maken hebben, vrees ik. We worden allemaal een jaartje ouder. Aan de inzet van zanger Jack Flynn ligt het in ieder geval niet. Hij gaat namelijk flink tekeer. Gesteund door de backing vocals van zijn linkergitarist zit het met de vocale energie wel goed. De getriggerde kick klinkt helaas wat overstuurd, maar dat wordt later wat beter. Dat geldt ook voor bassist Bob Howe die aan het begin van de set wat problemen lijkt te hebben. Flynn heeft een aardig potje grunts op zak en dat maakt het geheel tot een interessante combinatie van genres. Toch moet ik op de valreep nog wel even jeremi�ren over de synthesizersounds. Die komen voor de verandering maar weer eens van backing track.

Ook Of Virtue moet het doen met een wel heel lage opkomst. De band is toch geen onbekende meer voor Techfest. De formatie stond hier immers in 2018 ook al op het podium, zij het op de afterparty. Hoewel zanger Tyler Ennis bij de eerste twee nummers nogal wat problemen met zijn microfoon heeft, gaan zijn bandmaten stug door en op aanwijzing van de band zwaaien de w�l aanwezigen de armen braaf heen en weer. De melodische metalcore met uitgebreide flirts met pop slaat echter niet echt aan. Dat is toch gek, want andere bands die zich aan deze combi durven te wagen, worden van alle kanten omarrmd. Bovendien is de band ten opzichte van het vorige optreden op Techfest flink vooruit gegaan. Er is soms geen peil op te trekken.

Na het initi�le enthousiasme aangaande de bezoekersaantallen vandaag blijkt ook Shell Beach weinig mensen op de been te hebben gekregen. Niet alleen in de zaal, maar ook in de fotopit nemen mijn collega's even rust - tenminste dat neem ik dan maar aan. Aan de heavy rock met een metalrandje zelf kan het niet liggen. Daar scoort de band een ruim voldoende mee. Misschien zit men daar gewoon niet op te wachten. Ik noemde het gebrek aan tech op deze editie van UK Techfest al eerder, en ook bij dit Hongaarse gezelschap is dat ver te zoeken. De band serveert ons namelijk prima nummers met kop en staart en daar zit hem nou juist de kneep. Het is allemaal wat gladjes en het is allemaal niet zo spannend. Dat staat dan weer in schril contrast met de interactie met het publiek. Zanger Zolt�n Bod�czy 'Undosz' heeft een redelijke stem, maar mist hier en daar wel eens een noot en hoewel zijn grunts overtuigender zijn, blijft hij enigszins in zichzelf gekeerd. Het mist overtuigingskracht. Dat geldt ook voor zijn pogingen om de nummers aan elkaar te praten. Hij komt maar moeilijk uit zijn woorden. Als ik het goed begrepen heb, is dit pas de tweede show van deze heren in de UK. Zijn het wellicht de zenuwen? De backing vocals van zijn gitarist - zowel clean als in gruntvorm - zijn echter prima.

Het uit Fukuoka, Japan afkomstige Paledusk slaat alarm. Althans, dat hebben de heren in het intro verwerkt en daar wordt handig op ingespeeld met de belichting. Wat het te maken heeft met het eerste nummer of de band in zijn geheel ontgaat me, want wat dat betreft horen we in het begin vooral gangsterrap. Het zal u niet ontgaan zijn dat er een heel contingent rappers aanwezig is dit jaar, en of dat nou toeval of een bewuste keuze is, met tech-metal heeft het vaak weinig van doen. Dat doet niet ter zake voor het gros van de bezoekers, want de zaal staat eindelijk weer eens goed vol. De positieve vibe van de band zal daartoe bijdragen. De vrolijke kleuren van zowel de kleding als de backdrop steken af bij de vaak depressieve en duistere thematiek van de gemiddelde band die dit jaar de line-up opsiert. Daarnaast weet de band ook hoe je een interessante podiumpresentatie geeft. Zo staat gitarist Daisuke constant flying roundhousekicks uit de delen aan de lucht. Hij wordt dan ook gekscherend de human beyblade genoemd. Voor wie er nog nooit van gehoord had, dit is een snel ronddraaiend speeltje van pakweg twintig jaar terug. Het publiek lust hier wel pap van. De metalcore met edm-vibes wordt beloond met moshes, circle pits, headbangs en al wat dies meer zij. Het kan niet op. Het is een van die zeldzame optredens waar band en zaal elkaar naar een hoger niveau tillen. De beat samples vergroten daarbij de feestvreugde. Maar ook vanuit het publiek is het bal. Tot grote hilariteit gaan twee als dinosaurussen verklede bezoekers (pterodactyls, voor de kenners) het 'gevecht' met elkaar aan in de pit. Ook crowdsurfers grijpen weer hun kans. Wat u ook van de muziek vindt, het staat als een paal boven water dat dit werkt - in ieder geval wel voor het publiek van Techfest dit jaar. Dit is wat men kennelijk wil.

Het al eerdergenoemde Where Oceans Burn moet dan dat welbekende gat zien te vullen en dat lukt slechts beperkt, zo zal blijken. De boys uit Manchester trappen af met een 'gabber meets industrial'-intro en daarop volgt een tweede intro. Tsja, zo kun je je show ook vullen. We horen een rondzingende dronetoon die de drummer uiteindelijk verder oppakt. Wederom worden we geconfronteerd met een hoop rap-geori�nteerde metalcore. Een gruntrapper wel te verstaan. Origineel, maar of je er ook hoge ogen mee gooit? De emozang van de gitarist is ook voor verbetering vatbaar. Het is dan ook niet heel erg verbazingwekkend dat de zaal niet vol staat. Wie wegloopt, mist echter toch nog wel wat. Complimenten zijn namelijk op zijn plaats voor de trage breakdowns. Ik ben doorgaans geen fan van dit fenomeen, maar de heren komen in deze stukken het best tot hun recht.

De uit York afkomstige heren van Invisions zijn duidelijk de lolbroeken van de dag. Ze trappen namelijk af met een intro van de Vengaboys. De sfeer zit er dan ook gelijk goed in, maar weten ze dat momentum ook vast te houden? De band heeft vooraan op het podium een aantal kleine podiumdelen geplaatst om nog hoger boven het publiek uit te torenen. Waar dat precies goed voor is, ontgaat me, maar het zal ongetwijfeld een doel dienen. Het is duidelijk dat de dag vordert want de producties worden professioneler en dat zal ongetwijfeld samenhangen met de hogere gages. We zitten hier echter niet op de financi�le afdeling, dus laten we overgaan naar de muziek. Voor een half gevulde zaal toont Ben Ville niet alleen dat hij diverse gruntstijlen beheerst, maar hij ook clean een aardige noot meezingt. Helaas is 'ie in die secties enigszins voorspelbaar, maar zodra hij zijn gruntstrot aanspreekt, zijn we weer helemaal bij de les. Hij wordt bijgestaan door sterke backing vocals van gitarist Lucas Gabb. De poppy metalcore mag dan ietwat formulair zijn, er wordt wel retestrak gespeeld. De magere opkomst is voor mij dan ook wederom onverklaarbaar, want de heren weten het eerdergenoemde momentum prima vast te houden en zetten een uitstekend verzorgd optreden neer.

Mastiff uit Kingston Upon Hull valt niet te betrappen op enige vorm van originaliteit. Daar is het de band ook helemaal niet om te doen. Lekker raggen en rossen. Compositie is geen doel. Gewoon vier keer aftikken en gaan. Hoewel de band nog wel wat doom en sludge in de composities opneemt, is het toch voornamelijk de hardcore attitude waarmee de band een greep naar de aandacht van de bezoeker probeert te doen. Dat lukt helaas voor hen slechts mondjesmaat. Aan de inzet ligt het zeker niet, maar op een enkele enthousiasteling na, is het slechts hier en daar een meeknikker die de band blijk van waardering teruggeeft.

Ook voor Oceans Ate Alaska is het niet de eerste keer dat de band acte de presence geeft op UK Techfest. De in 2010 opgerichte band uit Birmingham stond hier namelijk in 2017 ook al. De metalcoreband trapt af met een drum and bass-intro. Zanger James Harrison beheerst meerdere stijlen, maar clean is niet zijn beste. De grunts schudt hij echter losjes uit de mouw. Het heeft iets laconieks. Zodra hij stopt met zingen is hij ook heel casual. Deze houding lijkt een trademark van de band te zijn. Ik heb zelden zulke emotieloze, welhaast gedesinteresseerde artiesten zien spelen. Zeker zo hoog op de bill. En dat terwijl er tegelijkertijd toch op serieus niveau gemusiceerd wordt. De bassist kauwt zelfs nonchalant op zijn kauwgompje. Dat het publiek niet spontaan wegloopt is duidelijk meer een verdienste van de muziek dan van het optreden. Daar is, zoals gezegd weinig mis mee. Er wordt ruimschoots gevarieerd tussen meer melodische fases en snellere heavy passages. Ook compositioneel zit het allemaal meer dan prima in elkaar. Wellicht is de band zelf ook toe aan nieuwe uitdagingen.

Het Londense She Must Burn weet een allegaartje aan stijlen vakkundig aan elkaar te knopen tot een eigen stijl. Met zijn zessen verweven ze onder andere deathcore, black metal en metalcore, maar de symfonische elementen uit de synthesizer (ja, ja, een heuse synthesizer, het kan dus wel!) en de invloeden uit gothic metal moeten zeker niet over het hoofd gezien worden. Als je echter met zo'n collectief op zo'n klein podiumpje moet staan, hou je natuurlijk wel wat weinig bewegingsruimte over. Het noopt de zanger Kyle Lamb er al gauw toe op de speakers voor het podium te gaan staan, al rijken daar de podiumlampen dan weer niet. Hij zoekt daarom al snel de barriers op. Er is sowieso trouwens niet heel veel lichtshow. Maar zelfs zonder die lichtshow valt op dat het publiek ook hier toch tamelijk tam is. Men spaart de krachten kennelijk voor de aller-allerlaatste show, maar wij blijven nog even kijken bij dit sextet. Valis Volkova, de toetseniste, is een klassiek geschoold zangeres. Zij laat met enige regelmaat haar stem gelden. Het vormt een mooi contrast met de grunts en doet denken aan de oude Within Temptation of zelfs Orphanage, wie kent ze nog? Misschien was het gewoon wat onwennigheid van het publiek, want zo langzamerhand ontstaat er toch een pit. Zo stuwen band en publiek elkaar eindelijk toch naar grotere hoogten, al heb ik het er in de afgelopen jaren veel harder aan toe zien gaan bij een voorlaatste band.

Voordat Born Of Osiris als olifant in een porseleinkast het laatste verhaaltje uit mag blazen, volgt er nog een verloting, een raffle, zoals dat in Engeland heet, waarbij het 'hoogtepunt' bestaat uit de prijs die de zogenoemde lucky loser wint: een enorme buttplug.

Daarna volgen de dankbetuigingen, waarbij organisatoren Amanda, Helen en Simon bedankt worden en in bredere zin iedereen die dit festival mogelijk heeft gemaakt, zowel voor de schermen als achter de schermen. De catering, de EHBO, de licht- en geluidsmensen, de security... Al die verschillende onderdelen waar je eigenlijk meestal niet zo bij stilstaat... Het doet ons beseffen wat er eigenlijk allemaal bij komt kijken. En last but not least worden wij bedankt, de bezoekers, de fans. Simon verzoekt ons de grootste groepsknuffel ooit te maken. Bekant de hele zaal beweegt zich naar het midden om een enorme group hug te geven. Wat een verbondenheid! Hier en daar zien we de bekende nostalgische lach en traan. En iedereen heeft zijn eigen gedachten, maar niet in eenzaamheid.

Dan is het toch echt tijd om er voor eens en voor altijd een eind aan te breien. Nog een keer alles naar zijn grootje, zoals we dat zo mooi in het Nederlands uitdrukken. Born Of Osiris staat in dikke mist gehuld en de flitsende lichtshow zorgt voor een intense ervaring om er nog een keer vol voor te gaan. Met een discografie van zes studio-albums hebben de Amerikanen aardig wat bronmateriaal om uit te putten en we krijgen dan ook een bloemlezing die zo ongeveer hun hele inmiddels twintig jaar lange carri�re bemeet. Met opblaasfiguren in verschillende formaten en een moshpit die slechts wordt stilgelegd om het legioen aan crowdsurfers een veilige overgang te bieden, is het ��n grote chaos. Het houdt maar niet op. Zo lijkt het althans. Maar we weten het allemaal: Aan al het goede komt een eind. De waarheid is hard.

Als de laatste tonen van Born Of Osiris wegebben, weerklinken de tonen van Queen's We Are The Champions. De drummer deelt zijn drumstokken uit en setlists worden vergeven. De lichten gaan aan en dan is het zover. Het is over. Het is over en uit. Voorbij. Langzaam maar zeker druppelt de zaal leeg en zodra iedereen de zaal verlaten heeft, wordt alles afgebouwd. Onze tech-tempel in ons metal-Walhalla wordt langzaam ontmanteld. De hangar wordt ontdaan van zijn magie en verandert weer in een betekenisloos gebouwtje met golfplatendak op een evenemententerrein in een nietszeggend marktstadje in Nottinghamshire.

Wie nog geen afscheid kan nemen van het festival, krijgt nog een portie afterparty en daar wordt gretig gebruik van gemaakt. De drank vloeit nog maar eens rijkelijk. Er wordt nagepraat en plezier gemaakt, maar ook daaraan komt langzaam een eind en de groep die dit volhoudt, wordt kleiner en kleiner.

Wie dan nog energie overheeft, wordt uitgeleid door Harisson White naar de shishatent van Smoky Tentacles waar hij onder de titel Wonky Jam met akoestische gitaar allerlei meezingers ten gehore brengt. ��n voor ��n druipt men af. Dat was het dan. De vaandeldrager van de Britse tech-scene geeft de pijp aan Maarten.

Wat rest, zijn de herinneringen en wat zijn herinneringen zonder statistieken? Ik woonde zeven opeenvolgende edities (van de tien) bij en woonde daar 359 shows bij. Dat resulteerde in 2.414 foto's die het selectieproces doorstonden. Het zijn moeilijk te bevatten aantallen van moeilijk samen te vatten jaren. Terwijl ik dit opschrijf, realiseer ik me meer en meer dat de woorden ontbreken om eer te doen aan alles wat UK Techfest niet alleen voor mij maar voor zo veel anderen betekend heeft. Nee, daar moet ik mijzelf corrigeren: Niet 'betekend heeft' maar nog steeds betekent. In de verleden tijd praten klopt niet - is ongepast.

Wat moeten we nou? Wat moeten we zonder Techfest?

Nou, dat zal ik u vertellen. Er zijn namelijk nog meer festivals die hun line-up opsieren met de top van de (Britse) tech-scene. Zo zijn daar (natuurlijk) Download, Radar, Bloodstock en Arctangent, maar als u de concertagenda's een beetje in de gaten houdt, komt u nog genoeg tegen. En als u zo iemand bent die die agenda's bijhoudt dan bent u ongetwijfeld bekend met de winterse Techfest-'afkick-kliniek' Techabilitation. Het zou mij niets verbazen als die ook dit jaar weer georganiseerd wordt. Het bloed kruipt immers waar het niet gaan kan. Al zal het nooit meer hetzelfde zijn.

En mocht u dat allemaal niet voldoende vinden, dan kunt u natuurlijk altijd nog zelf een festival organiseren. Simon bewees dat het kon. Simon bewees tien edities lang dat het k�n. Hij cre�erde een pelgrimsoord voor liefhebbers van technische metal dat voor altijd in onze geheugens gegrift staat en we voor altijd in onze harten meedragen. Hij maakte van ons ��n grote familie. Hij maakte techfam. Simon, uit de grond van ons hart: Bedankt, man. We zien je snel weer. Techfam voor altijd. En je weet het:

Meer foto's op www.basementonline.nl