Met knipperende kleine oogjes verschijnen de eerste katerige hoofden bij de openingsband van de eerste/tweede dag: Cavekiller. De groovende, sterk op hardcore gente rapmetal uit Derby doet een voorzichtige poging om de nekken een beetje los te krijgen. De in tijgerprint-blouse geklede zanger laat weten dat het hem menens is, terwijl zijn kompanen zich volledig focussen op het spelen van de juiste noten. Het is daarmee strak en energiek. Het rockt als een tiet, zullen we maar zeggen. En de mannen boffen met het weer. De winderige miezerbui brengt mensen naar binnen. Het verzoek tot heftige moves is echter aan dovemansoren gericht en ook "How are we doing, techfest?" krijgt weinig respons. Daar is men nog niet klaar voor. Het helpt daarbij niet mee dat er gedurende het hele concert een zware brom uit de bas te horen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn. Maar kom op Techfest, deze band had meer verdiend.
Afgaande op de eerste twee bands van vandaag ligt het niveau een stukje hoger dan gisteren en dat verklaart waarom er gisteren sprake was van een preparty en vandaag het festival echt begonnen is. The Cartographer heeft de eer om het hoofdpodium vandaag te openen en doet dat met verve, hoewel ook hier een overload aan lage tonen de sfeer enigszins drukt. Het euvel lijkt zijn oorsprong te vinden in de klanken van de basgitaar, maar waar het precies aan ligt...? Hoe het ook zij, melodieuze metalcore krijgt een stuk meer bijval dan de matige opkomst waarmee Cavekiller te dealen had. Met name de breakdowns worden goed ontvangen. Door gepast gebruik van de rookmachine op het podium is de band ook een stuk beter zichtbaar dan het gros gisteren. Met het juiste contrast kun je hier echt wel een goede sfeer neerzetten. Op de valreep van dit verslag moet ik ook nog even iets melden over de herkomst van deze band. Dit is namelijk al de zoveelste band die uit Derby komt. En dat terwijl de stad met zo'n 270.000 inwoners ternauwernood de top 30 grootste gemeentes van de UK haalt. Zit er daar wat in het water, of zo?
Met Glower zit er verbetering in de zaak qua basgeluid, maar opgelost is het zeker niet. Met zijn hoedje en gezichtpiercings is zanger George een opvallende verschijning. Hij laat zich lekker gaan, maar er valt moeilijk beweging te krijgen in de ietwat makke menigte. Jongens (en meisjes en andere aanwezigen), het is al na enen hoor! Ter meerdere vermaak van uwer scribent waagt een enkeling zich enthousiast aan een fanatieke windmillsessie, maar helaas daar blijft het daar wel bij. Dat komt wellicht doordat de metalcore wat voor de hand liggend is. Dat valt de band wellicht niet eens echt te verwijten. Op zich zit alles prima in elkaar, maar het is gewoon druk in het metalcore-hoekje. Het is simpelweg moeilijk om in een redelijk verzadigd genre boven het maaiveld uit te steken.
Na een hoog kwalitatieve start van de dag, lijkt het niveau toch weer wat in te zakken. Of was ik gewoon wat te enthousiast en waren mijn oren nog vers? Creak weet weliswaar de hard-zachtdynamiek goed te hanteren, maar het blijft toch een beetje eenheidsworst. De nu-metaltwists die de heren uit Newcastle toevoegen aan de metalcore zijn evenwel vermakelijk, maar zoals we wel vaker constateren op UK Techfest, is ook nu de cleane zang de zwakste schakel binnen het geheel. Nou zijn de heren nog vrij jong, dus moet dit vooral gezien worden als opbouwende feedback. Om aan de top te komen, moet je meters maken. Het is daarnaast ook wel een beetje een sneer naar het publiek. De zogenoemde publieksparticipatie laat namelijk te wensen over. Het lijkt maar niet van te grond te willen komen dit jaar, terwijl een band als deze toch op zijn minst de aanmoedingsprijs verdient.
Basement Torture Killings is de eerste band die een geheel gentegreerde podiumpresentatie weet neer te zetten. Zowel kleding (of zou ik het uitdossing moeten noemen?) als make-up en stage props zorgen voor visueel vermaak. Zonder dat er ook maar n noot geklonken heeft, is dit nu al het meest interessante optreden om naar te kijken. De band omschrijft zijn muziek als 'serial killing snuff grind' en dat schept een aardig beeld van wat de Britten brengen: smerige horrorintro's a la Mortician met thema's als mishandeling, moord en allerlei verwante goregrind-ranzigheden. Met haar pseudo-verleidelijke bewegingen is zangeres Millie Crampton duidelijk de sterkste visuele aandachtstrekker. Haar verduivelde, sensuele avances lijken te zijn bedoeld om ons te bezweren en in de val te lokken. Laat het aan stukken snijden van de grote knuffelbeer een waarschuwing zijn. Deze dame is totaal van de pot gerukt. Op zijn plat Hollands gezegd: "Don't stick your dick in crazy". Maar onthoudt ook dat dit slechts een stuk theater is en dat dit - net als de moordzuchtige insinuaties van de band - geen serieus advies is. Muzikaal gezien opereert de band netjes binnen de banen van het genre. Origineel is het dus niet, maar in het geval van Basement Torture Killings is dat helemaal geen ramp. Zowel de performance als de songs zijn goed uitgedacht en formidabel aan elkaar gesleuteld. Het is geen muziek die ik thuis op zou zetten, maar mocht de band nog eens op bezoek komen in Nederland, dan zou ik zeker gaan kijken. Het is om die reden n van de meest memorabele optredens van UK Techfest 2023.
De Milanezen van Despite Exile maken goed gebruik van de belichting. Dat past namelijk uitstekend bij het klassieke, duistere intro. Wat volgt is een muur van geluid. Daar heeft de geluidsman in het begin wel even moeite mee, maar weldra klinkt het toch aangenaam. De aanmoedigingen van zanger Jei Doublerice om een circle pit te beginnen worden halfbakken opgevolgd. Na een minuut of wat valt het stil. Dat zegt echter weinig over de waardering van het publiek, want hoewel de opkomst enigszins tegenvalt, is men wel enthousiast. Is het wellicht wat te progressief voor de moshers? Of zijn we gewoon allemaal wat ouder geworden? Hoe het ook zij, Despite Exile is in ieder geval ht bewijs dat je progressief en lomp tegelijkertijd kunt zijn. Naast de terugkerende lauwe publieksreacties is ook hier de vraag waar de toetsen vandaan komen. Ben ik dan een ouwe zeur die daar een punt van maakt? De band houdt er in ieder geval een positieve attitude op na en benadrukt het belang van mental health: "Take care of yourself and your friends". Zo wordt de sfeer ook steeds opgewekter en er begint bij het laatste nummer eindelijk ook echt een feestje te ontstaan. Jammer dat het daarmee ook gelijk afgelopen is, maar ja, dat heb je natuurlijk met laatste nummers. Deze band wil ik zeker nog wel een keer zien.
Van het uit Grimsby afkomstige Inretrospect valt op Bandcamp slechts n single uit 2021 te vinden. Dat is gek en zonde, want de band bracht vorig jaar een ep uit onder de titel Current State en in mei dit jaar verscheen de single Dream Awake. De band maakt wel meer bijzondere keuzes, want hoewel vrijwel iedereen in zomerkleren loopt, heeft zanger Nathan Biddles zijn body warmer aan. Hij heeft het kennelijk niet warm en een fashion statement verwacht ik op dit festival ook niet direct. Genoeg over de aankleding; over naar de inhoud. Biddles bedient zich van allerlei zangtechnieken en dat is wat dat betreft een verademing. Ik weet dat het oneerbiedig klinkt, maar in een weekend als dit is het gewoon vrijwel niet te doen om met one-trick-ponies boven het maaiveld uit te steken. Dan kun je nog zo goed zijn, maar het onderscheidend vermogen is dan te beperkt. Het publiek is kennelijk ook wakker aan het worden (of is het de alcohol die eindelijk zijn uitwerking heeft?), want ook op de dansvloer bedient men zich intussen van allerlei moderne danstechnieken. De relatief rechttoe-rechtaan songs worden in ieder geval met enthousiasme ontvangen, ondanks de schelle sologitaar die de boel vaak overstemt en een keiharde snare die dwars door alles heen jengelt. Inretrospect heeft met dit optreden in elk geval nieuwe zieltjes gewonnen.
Hoewel Cage Fight de markt al aardig aan het veroveren is, geniet het gezelschap nog niet de faam die het wellicht verdient. De meest gehoorde reden om te gaan kijken is de gitarist: James Monteith van Tesseract. Wie dan zit te wachten op hoekige, post-djent met progressieve wendingen en complexe maatsoorten, komt bedrogen uit. Alle aandacht gaat namelijk uit naar frontvrouw Rachel Aspe; zowel visueel als muzikaal. Wat die twee facetten betreft zal de vergelijking met Arch Enemy niemand ontgaan en Tesseract en Arch Enemy lijken natuurlijk voor geen meter op elkaar. Aspe weet niet alleen haar felgekleurde uitdossing extra kracht bij te zetten met een energieke podiumpresentatie, maar haar kompanen opereren ook nog eens in de melodische deathhoek met hier en daar een scheutje thrash. Helaas zijn de basproblemen teruggekeerd, maar dat hindert band en publiek niet om los te gaan. Niet in de laatste plaats omdat Cage Fight live een stuk ruiger en bruter klinkt dan op plaat. Het speelplezier van met name Monteith (maar ook de rest) heeft zijn weerslag op het publiek. Hoewel inwisselbaarheid op de loer ligt, gaat men lekker los. Maar er zijn ook momenten voor rust en bezinning. Zo wordt het met de aankondiging van Eating Me Alive begrijperlijkerwijs even stil. Dit nummer werd destijds samen met de inmiddels overleden zanger van The Black Dahlia Murder, Trevor Strnad, opgenomen. In 2017 was die Amerikaanse band hier nog headliner... De band houdt de sfeer er echter in. De emoties worden omgezet in energie. Zo gaat de band in gestrekte draf door zoals de show begon. Toegenomen activiteit op de dansvloer valt de band dan ook ten deel. Tot ieders hilariteit grijpt Monteith de gelegenheid aan om met gitaar en al mee te rennen in de circle pit. Zo bouw je dus een feestje.
Ook bij het Engelse Forlorn zien we bekende gezichten. Oprichters William Alex Young (toetsen) en Megan Elliott (vocals) zagen we bijvoorbeeld in 2017 ook al samen in de band My/Bitter/Half. Met het 20 juli te verschijnen S??l heeft het Londense gezelschap natuurlijk ook wel wat te promoten. Elliott komt op met een zelfgemaakte kroon van plantenstengels en wat er ook maar in zit. De jaren hebben haar goed gedaan, want hier staat ineens een frontvrouw waar je u tegen zegt. Haar tengere postuur herbergt een strot waar je mee thuis kunt komen. Zowel de cleane als de gruntsecties komen overtuigend de speakers uitgerold. Ze doet daarmee wel enigszins aan Caro Tanghe van Oathbreaker denken. Bij vlagen herkennen we ook Amenra. Het lijkt dus wel duidelijk waar Abraham de mosterd haalt. De band omschrijft zijn muziek als midsommar metal en daaruit volgt de verbinding de natuur, waarnaar de kroon een verwijzing lijkt. Op de thematiek van de teksten na, zegt een dergelijke term weinig over de sound van de band. Wellicht ook omdat de sound maar moeilijk in genres te vatten is. Folk en death metal wisselen elkaar naadloos af en gecombineerd met de formidabele performance van Elliott is het begrijpelijk dat men komt en blijft kijken. Zelfverzekerd en overtuigend slingert ze haar teksten de zaal in. Ze gaat daarbij volledig op in haar rol en is helemaal in haar element. Dat slaat wel aan en op aanvraag ontstaat er zelfs een pit. Doordat het gezelschap vooral inzet op midtempo songs is er veel ruimte voor ideen en sferen en die ruimtes worden goed opgevuld. Als de rest van de band ook nog wat aan de stage performance werkt, kan dit echt uitgroeien tot iets serieus. Dit zijn de krenten uit de Techfest-pap.
Zoals op elk festival vormt de vraag "Naar welke band kijk je het meest uit?" ook hier de basis van menig conversatie. Niet zelden wordt Exist Immortal daarbij genoemd. Dat valt wel te begrijpen, want dit is een enorm gelikt potje metalcore met emo-elementen waarbij goed nagedacht is over compositie. Daarnaast speelde de band al meerdere keren op UK Techfest en in combinatie met hun aimabele voorkomen offstage hebben de heren een enorme gunfactor en hebben ze menig hart allang veroverd. Dat straalt dan ook van het podium af zodra daar bezit van genomen wordt. Als een goed geoliede machine schudt men met speels genot de ene na de andere catchy riff uit de mouw. Hoeveel speelplezier kun je hebben? Met de podiumpresentatie zit het dus ook wel snor, zonder daarbij overigens in te boeten op professionaliteit en authenticiteit. Ook zonder ingestudeerde pasjes kun je als eenheid overkomen. Als de rest maar goed in elkaar zit.
Met het volgende optreden hebben we wederom een band die al eerder de podia van UK Techfest betrad: Sworn Amongst, die ik in 2016 en 2019 op de gevoelige plaat vastlegde. Helaas hebben de brute heren na Exist Immortal te maken met een gevalletje big shoes to fill. Het publiek neemt duidelijk even een pauze om bij te komen. Dat is jammer want deze mannen zetten een uitermate strakke show neer. Zelfs de miezerregen die intussen serieuze vormen heeft aangenomen brengt de mensen niet naar binnen. Wat een vreemde zaak toch. Het viertal trekt zich daar echter niks van aan en gaat stug door met waar het mee begon. Als een stoomwals werkt de band zich professioneel door de set heen. De thrashy metalcore bevalt mij prima en het handjevol fans dat wel op is komen dagen geniet mee. Helaas is dat alles wat Techfest de band te bieden heeft.
Dan is het de beurt aan het uit Rugby afkomstige Conjurer. Na de show op de afterparty in 2018 is het hard gegaan met het viertal. Met een goed uitgedachte gitaar- en bassound en een diepgaand begrip van de hard-zachtdynamiek geven de mannen een lesje efficint herrie maken. Het hoeft niet snel, maar, mits gedoseerd, mag het wel. Combineer dat met de goed uitgedachte, strakke stop-startmomenten en je krijgt de boel wel op gang. De songs zitten bovendien dusdanig vernuftig in elkaar dat de aandacht moeiteloos vastgehouden wordt. Headbangers komen daarbij ruimschoots aan hun trekken, maar er is ook ruimte voor introspectie. Hier speelt een uitermate professionele band zonder dat daarbij consessies gedaan worden aan intensiteit en oprechte beleving. Bovendien is men niet bang voor lazy interludes, die nog het beste omschreven kunnen worden als de perfecte mix van de tragere en melodischere stukken van Mastodon en de doomsludge-vertragingen van Amenra. De eerste harde mosh pits zijn dan ook een feit en daar wil bassist Conor Marshall ook wel even van meegenieten; weldra bevindt hij zich dus tussen de slingerende armen. U raadt het al: Ook Conjurer behoort tot de hoogtepunten van het festival.
Daar moet Crepitation maar eens overheen zien te komen. Aan ervaring zal het niet liggen, maar van een band die in 2005 opgericht is, mogen we wel wat verwachten, toch? Het ligt in de lijn der verwachting dat de band vooral klassieke vormen van brutal death metal hanteert. Dientengevolge voorzien de twee vocalisten ons van een dynamische uiteenzetting aangaande hun persoonlijke overpeinsingen ten aanzien van brie, als je begrijpt wat ik bedoel. De ervaring spat ervan af, maar de mannen wekken wel een beetje de indruk dat het allemaal een routineklusje voor ze is. Dat mag de pret niet drukken en voor het kleine legioen fans is het simpelweg genieten geblazen. De compromisloos lompharde death metal kan duidelijk onze goedkeuring wegdragen.
Het tevens terugkerende Hacktivist haalt heel wat toplijstjes op dit festival - in goede en in slechte zin. Bij de een staat de band in de top 5 beste bands van dit jaar en bij de ander in de top 5 meest overgewaardeerde bands. Het is een typisch 'love it or hate it'-verhaal. Uit eerdere optredens was mij al wel gebleken dat de rapmetallers in Engeland zeer geliefd zijn bij hun landgenoten. De jeugdige ongeremdheid speelt daarbij een grote rol. De heren zijn namelijk wars van genregrenzen en combineren zaken die anderen als heiligschennis zouden beschouwen. Metalcore en djent combineren is al enigszins controversieel, maar gooi dan rap en soundscapes in de mix en je hebt de poppen aan het dansen. Daar komt bij dat het geheel voor de kritische observeerder nogal voor de hand liggend klinkt. Met name in het vocale deel, waarin eigenlijk maar een handjevol verschillende metrums gehanteerd wordt. Aan de andere kant is dat wellicht juist de reden van de populariteit. De ramvolle zaal zingt dan ook luidkeels mee, voor zover je dit zingen kunt noemen. In al mijn gereutel vergeet ik haast de aan het optreden voorafgaande consternatie te benoemen. Ik ben doorgaans niet erg begaan met de roddelkaravaan, maar de samenstelling van de band was in de aanloop naar Techfest onderwerp van de dag. Twee dagen voor aanvang van het festival kondigde de band het ontslag van een van de twee zangers, Jot Maxi, aan. Hoewel zowel hij als de band aangeven als vrienden uit elkaar te gaan, valt uit de verschillende reacties op het nieuws wel af te leiden dat het al wel langer rommelde en dat er toch wel wat..., hoe zal ik het netjes zeggen...? Dat er wat verschillen van inzicht waren aangaande de visie op het leven. Het voert te ver om op de details in te gaan, maar waagt u gerust een Googletje. Twee dagen later werd bekend dat Jordan 'JJ' Olifent, die we kennen van Borders (ook een Techfest-bekende), zijn vervanger is. Hij valt met Techfest dus ook gelijk met zijn neus in de boter. Een beter debuutoptreden kun je je niet bedenken. Deze rol zit hem als gegoten en de fans sluiten hem spreekwoordelijk in de armen. Muzikaal gezien is dit optreden dan wel niet van de bovenste plank, maar het gros van u zondigt ook met enige regelmaat bij de McDonald's - geef nou maar toe! Het is hap-slik-wegmuziek en dat werkt nou eenmaal goed bij een grote groep mensen.
Het eveneens op de podia van UK Techfest terugkerende The Five Hundred is de voorlaatste band van vandaag en mag daarmee het kleine podium headlinen. Om de show extra kracht bij te zetten, draait de rookmachine overuren. Hoewel de laatste plaat alweer uit 2021 stamt (A World On Fire), knalt het vijftal de nummers eruit als ware het de eerste keer dat ze gespeeld werden. De Nottinghammers worden dan ook getrakteerd op enthousiaste aanmoedigingen van het publiek. Gezien de shouts, moves en al wat dies meer zij vanuit het publiek zijn de kenners present, maar toch is het opvallend rustig voor een subheadliner. Dat ligt echter niet aan de band. De melodische metalcore is superstrak en de bandleden verstaan hun vak. Kennelijk is het publiek tegenwoordig niet meer in staat om meerdere shows achter elkaar voluit te gaan. De heren muzikanten gaan echter stug door en bedienen zich bovendien van allerlei genres in de extremere uihoeken van ons zo geliefde genre. Zo wordt een djent-hook gevolgd door een thrash-riff en worden elementen uit metalcore met death metal gemengd. Overigens zonder daarbij het liedje uit het oog te verliezen. Het kan allemaal, het mag allemaal. Dat is het mooie van dit festival.
Zo matig bezocht als The Five Hundred was, zo vol staat het bij Techfest-veteraan Loathe. Dat het vol staat is volkomen terecht, want de in 2014 in Liverpool opgerichte band is in alle opzichten een publiekstrekker van jewelste. Met de steengoede zanger Kadeem France achter het gilstokje heeft de band goud in handen. Combineer dat met goed uitgedachte composities die hier en daar tegen popmuziek aanschuren, maar ruig genoeg zijn om het labeltje metal te verdienen, en je weet dat je een winner hebt. De zaal staat dan dus ook vol. Wars van genregrenzen mengen de heren riffs en 'loopjes' uit metalcore, nu metal, shoegaze, progressive metal, post-metal en alternative metal. Die worden daarenboven ook nog eens aangevuld met atmosferische soundscapes. Deze ingenieus aan elkaar gebreen potpourri veroorzaakt een feestje in de zaal. Niet alleen IN het publiek, maar ook OP het publiek. De ene na de andere crowdsurfer laat zich op handen naar de voorkant van de zaal vervoeren. Daarmee is Loathe een waardige afsluiter van dag 1.
