Bij binnenkomst in het buitengewoon toffe gebouw (industrieel en hip, met een indrukwekkende collectie speciaalbieren en een ruim opgezette foyer annex loungeruimte) blijkt GGGOLDDD al bezig aan het optreden. De formatie rondom zangeres en componiste Milena Eva heeft de laatste jaren een flinke gedaantewisseling ondergaan. Van de oorspronkelijke mengelmoes van opzwepende rock en pinnige post-punk is weinig meer over. Inmiddels creert de groep een artistieke pastiche van elektronica, trip-hop, rock, pop en klassieke muziek, waarin de koele zang van Eva een belangrijk onderdeel vormt. Hoewel in de vorm van He Is Not en Old Habits twee wat oudere tracks gespeeld worden, ligt de nadruk vanavond op het zeer indrukwekkende, meest recente album This Shame Should Not Be Mine (2022), waarmee GGGOLDDD ook al twee keer op Roadburn (de Redux-editie van 2021 en de editie van 2022) voor een zeer emotionele en intense ervaring zorgde.
Dat artistieke, broeierige en donkere album kent een pijnlijke geschiedenis: het is geworteld in een traumatische ervaring van Eva, die in haar jeugd werd verkracht. Ik ben vandaag wederom onder de indruk hoe zij dit materiaal live weet te vertolken in vaak zeer minimalistische nummers. Met name tijdens het afsluitende On You, dat puur uit vervormde zang en heel subtiele keyboardondersteuning bestaat, kun je een speld horen vallen in de zaal. Maar ook het zeer beklemmende en dreigende Spring en het met broeierige keyboards en beats doorspekte Notes On How To Trust komen live ijzersterk over. Een verrassing is het nieuwe nummer I Let My Hair Grow, dat vanavond ten gehore wordt gebracht. In vergelijking met het inmiddels bekendere materiaal is dat een track die nog wat moet groeien, maar die duidelijk maakt dat GGGOLDDD op het eigenzinnige ingeslagen muzikale pad verder gaat.
Ook Mono heeft enkele jaren geleden op Roadburn gestaan voor enkele speciale optredens. Ik herinner me vooral nog de geniale integrale vertolking van Hymn To The Immortal Wind (2009), inclusief een strijkorkest (met niemand minder dan Jo Quail op cello). Zoveel pure magie verwacht ik vanavond niet, maar wie de Japanners vaker aan het werk heeft gezien, weet dat we met een formidabele liveband te maken hebben. De cineastische, dynamische composities van Mono lenen zich dan ook perfect voor de podia. Het optreden van vanavond bestaat in feite uit twee delen. Na een veel te lang intro krijgen we in het eerste deel vooral nieuw materiaal te horen. De eerste vijf nummers zijn allemaal afkomstig van de twee meest recente albums Pilgrimage Of The Soul (2021) en Nowhere, Now Here (2019). De laatste langspeler laat een verbreding qua geluid horen, waarbij de band nadrukkelijk zoekt naar nieuwe invalshoeken. Ook live is het contrast tussen de stevige, maar wat monotone opener Riptide en het met subtiele elektronica-invloeden doorweven Imperfect Things groot. Het hoogtepunt van dit deel is het melancholische, schitterend opgebouwde Nowhere, Now Here, dat zich in ruim tien minuten ontvouwt van zeer subtiel, meanderend getokkel tot een luidruchtige muur aan gitaarnoise.
In het tweede deel van de set is er gelukkig ook ruimte voor enkele klassiekers. Want hoe overtuigend het nieuwere werk ook is, de meeste fans willen toch voornamelijk nummers van de eerste paar albums horen. Dat zijn immers de platen waarop Mono pas echt luidruchtig uit zijn slof schiet en waarop de band een bijna transcendente sfeer weet te creren in zijn allesomvattende geluidssculpturen. Aan de publieksreactie is ook te merken dat het al zeer vaak live gespeelde Halcyon (Beautiful Days) (van het derde album Walking Cloud And Deep Red Sky, Flag Fluttered And The Sun Shined uit 2004) en met name het briljante Ashes In The Snow (van Hymn To The Immortal Wind uit 2009) nog altijd tot de favorieten behoren. En hoewel er weinig tot geen publieksinteractie is wat ook niet zou passen bij deze instrumentale muziek staat de band met net iets meer bezieling te spelen bij deze nummers. Laatstgenoemde track wordt afgesloten met een weldadige mep op de enorme gong, die op het podium staat opgesteld en louter voor deze ene aanslag lijkt meesleept.
Dan verlaten de bandleden het podium, maar gelukkig volgt er een toegift in de vorm van het grootse, een kwartier durende Com(?), waarmee alle remmen nog een laatste keer losgaan. Bij deze track gaan gitaristen Takaakira "Taka" Goto en Hideki "Yoda" Suematsu er zelfs bij staan, terwijl ze normaal gesproken in zichzelf gekeerd op een krukje zitten te spelen. En met een grootse climax en een orkaan van feedback eindigt Mono op karakteristieke wijze. Hoewel het geluid voor Mono-begrippen relatief zacht staat, blijft dit een zinderende finale. Onder luid applaus voegen de Japanners wederom een uitstekend optreden toe aan hun cv. Mono stelt nooit teleur.
Setlist Mono:
1. Riptide
2. Imperfect Things
3. Nowhere, Now Here
4. Innocence
5. Sorrow
6. Halcyon (Beautiful Days)
7. Ashes In The Snow
Toegift:
8. Com(?)
Setlist GGGOLDDD:
1. Beat By Beat
2. Strawberry Supper
3. Spring
4. I Won't Let You Down
5. He Is Not
6. I Let My Hair Grow
7. Notes On How To Trust
8. Old Habits
9. On You
