Zondag
De zondag wordt geopend door talent van eigen bodem. De jonge, progressieve metalband ENMA komt namelijk uit Tilburg. Vorig jaar verscheen het debuutalbum Apathy Awakened, dat op lovende recensies kan rekenen. En ook vanmiddag laat de formatie rondom oprichter en gitarist Tom Adams horen dat ze een groep is om rekening mee te houden. Naar eigen zeggen is de muziek een aanrader voor fans van Tool, Opeth, Alice in Chains en Katatonia. Die vergelijkingen zijn zeker niet uit de lucht gegrepen, want de verhalende composities zijn zowel stevig als melancholisch en putten naast hoekige post-metal ook uit wat druilerige grunge. Daarmee heeft ENMA een fris geluid weten te creren. De wat mompelende zang van Alex Schenkels past bovendien goed bij de muziek. Het al aanwezige publiek blijft dan ook gedurende het hele optreden goedkeurend kijken. (Rik)
De verrassing van de dag volgt in de kleine zaal met het optreden van Rosalie Cunningham. Ik kan een glimlach niet onderdrukken als het bonte gezelschap het podium betreedt: alsof we naar een uitvoering van That '70s Show kijken. Liefhebbers van psychedelische rock kennen Cunningham waarschijnlijk als zangeres van Purson, maar de muziek die ze onder eigen naam maakt is vele malen diverser. Quirky is de beschrijving die Britten hieraan zouden geven, maar die term dekt slechts een deel van de lading. Naast eigenzinnig is de muziek van Rosalie Cunningham vrolijk, psychedelisch, divers en vooral enorm muzikaal. Invloeden van klassieke progressieve rockgroepen zijn te horen in de tempowisselingen en de speltechniek, maar regelmatig doen de nummers ook wel aan het meest psychedelische werk van The Beatles denken. De band maakt er een enorm feestje van en vooral de chemie tussen bassiste Claudia Haze en Cunningham is geweldig om te zien. Tijdens Duet neemt gitarist Rosco Wilson tevens zang voor zijn rekening en doet dat zeer verdienstelijk. Het spelplezier spat ervan af en de nummers sprankelen en borrelen aan alle kanten, waardoor de zaal al snel volledig opgaat in de show. Als Cunningham bij de aankondiging van het laatste nummer vraagt of het publiek liever een steviger nummer of een lange jam wil horen, blijken de meesten nog wat langer in hogere sferen te willen blijven. De long spacey jam is een passend einde bij een onweerstaanbaar optreden. (Rik)
We hebben al heel wat ervaren muzikanten en gevestigde ordes op het podium gezien. Het Noorse Fixation vormt daarop een uitzondering. Vier jonge muzikanten nemen het podium in om hun massieve metalcore aan de man te brengen. Het studiomateriaal klinkt inderdaad groots en beslist aangenaam, met hier en daar een proggy twist. Van prog is echter geen sprake, want het songmateriaal is vooral toegankelijk. Helaas klinkt de muziek vandaag wat dof en mist er een sprankeling. De songs verzuipen in de grote zaal. Het kwartet werkt hard, maar ziet al snel dat er vrij weinig eer te behalen is. De goed uitziende jongemannen maken professioneel hun set af, maar meer dan een lauw applaus krijgen ze niet, enkele die-hardfans uitgezonderd. (Jeffrey)
Hoewel op papier de zondag wat minder interessant is dan zaterdag, hebben we met Rosalie Cunningham al een hoogtepunt achter de rug en ook LizZard mogen we tot die categorie rekenen. Dit is echt een band die live nog beter tot zijn recht komt dan op plaat. Dat bewees de Franse groep al meerdere malen, zoals in 2015 in het voorprogramma van Soen, dat we straks wederom aan het werk zien. Mathieu Ricou (gitaar en zang), Katy Elwell (drums) en William Knox (bas en achtergrondzang) maken indruk door met zn drien geluid voor vier te maken. Ricou gebruikt meermaals loops en dat gaat hem goed af, net als zijn zang die afgelopen jaren is verbeterd. Het trio is goed op elkaar ingespeeld en aangezien de geluidsman ook in vorm is hebben de composities (mix van post-metal, alternatieve rock en prog) veel power en overtuigingskracht. Een volgepakte kleine zaal staat flink te genieten, vooral als er een technisch hoogstandje voorbijkomt. Een staande ovatie na afloop, die dankbaar in ontvangst genomen wordt, is dan ook het verdiende resultaat. (Jeffrey)
Het eigenzinnige Voivod begint vandaag met de tour ter ere van het veertigjarig jubileum. Hoewel iedereen weleens van de naam gehoord heeft, is het vooral een kleine groep fans die de Canadese formatie heeft gesteund. De unieke combinatie van speed, thrash, heavy metal, rock-n-roll en alternatieve en progressieve rock blijkt ook vandaag niet aan iedereen besteed, komt wat gedateerd over en had beter tot zijn recht gekomen in de kleine zaal. Op de setlist staan meerdere nummers die een tijd lang niet gespeeld zijn, zoals Macrosolutions To Megaproblems, Rise, Rebel Robot (uit de tijd dat Jason Newsted nog in Voivod speelde) en Nuage Fractal. Ze worden met veel enthousiasme goed uitgevoerd. Hoewel Denis Snake Blanger eigenlijk helemaal geen goede zanger is, past zijn stem prima binnen de georganiseerde chaos. Drummer Michel Away Langevin mag binnenkort zestig jaar worden, hij zit als een beest te drummen en is daarmee een attractie op zich. Voivod is lekker eigenwijs, viert met Sleaves Off celebrating our own decisions en stemt een select groepje liefhebbers tevreden. (Jeffrey)
Soms zijn optredens goed tot heel goed, maar laten ze toch geen blijvende indruk achter. Dit omdat bijvoorbeeld alles te geregisseerd is of plichtmatig overkomt. Dat is geenszins het geval bij O.R.k.. Er gaan meerdere dingen mis. Zo horen we vrijwel niets van het prachtige gitaarloopje van Time Corroded, is de algehele geluidsmix onsamenhangend en maken de heren af en toe een foutje. Toch is het optreden memorabel. Dat is met name te danken aan de onbevangenheid en het speelplezier dat de heren tonen. Bovendien is het indrukwekkend hoe Pat Mastelotto volschiet als hij het woord neemt over het overlijden van een vriend (William Frederick Bill Rieflin) en vervolgens alle frustratie wegramt op zijn drumkit. Zanger Lorenzo Esposito Fornasari maakt live meer indruk in bepaalde nummers dan op het album Ramagehead en zodoende komen As I Leave en Kneel To Nothing nog beter uit de verf. Het onderlinge plezier en het vakmanschap zorgen samen met de onbevangenheid voor een rauw optreden dat O.R.k. de nodige nieuwe liefhebbers oplevert. (Jeffrey)
Gisteren Soen, vandaag weer, maar dan akoestisch, of beter gezegd semi-akoestisch. De internationale formatie treedt vandaag op met een strijkkwartet en een zangeres. In het begin zijn deze helaas niet altijd goed te horen en de geluidsman moet alle zeilen bijzetten om iedereen tot zijn recht te laten komen in de mix. Dat lukt bij vlagen. De Slipknot-cover Snuff maakt veel indruk, net als River en Lucidity (met op verzoek een lichtjeszee van telefoonlampjes in de zaal). Het absolute hoogtepunt is Jinn, waarin de ritmesectie uitblinkt en het publiek meeklapt. Helaas staat het geluid niet over de hele lengte van het optreden goed afgesteld, maar alsnog is deze bijzondere Atlantis-set uniek en krijgen de muzikanten terecht veel bijval voor de uitvoering. (Jeffrey)
Het Amerikaanse Astronoid combineert post-metal, black metal en shoegaze op een manier die bijzonder intrigerend is. De wat ijle, feerieke zang van Brett Boland doet sterk denken aan Alcest en ook de combinatie van lichte, bijna opbeurende keyboardmelodien en luidruchtig gitaarwerk herinnert aan de Franse blackgazemaestros. Door het keiharde volume is het optreden vanavond echter vele malen intenser dan de band op plaat klinkt. Vooral drummer Matt St. Jean knuppelt er als een bezetene op los, terwijl ook gitarist Casey Aylward regelmatig strakke solos drapeert over het ethische keyboardgeluid. Het resultaat is een soort liefkozend spervuur dat menig luisteraar ondergetekende incluis - overdondert. Hoewel er in deze hoeveelheid decibels ongetwijfeld heel wat nuances uit de muziek verdwijnen, is het eindresultaat des te effectiever. De muziek van Astronoid biedt in ieder geval meer dan genoeg aanknopingspunten om op een later moment onder rustigere omstandigheden ten volle te ontdekken. (Rik)
De onbetwiste headliner van de zondag is de Poolse, progressieve rockgroep Riverside. Dat blijkt niet alleen uit de vele shirtjes die ik vandaag van de band zie, maar ook uit het feit dat de grote zaal ditmaal voor het eerst redelijk is gevuld. De formatie rondom bassist en zanger Mariusz Duda is uitgegroeid van progressieve belofte tot absolute sterspeler. Met het uitstekende, dynamische en zeer diverse nieuwe album ID.Entity op zak ben ik benieuwd hoe de mannen zich vanavond presenteren. De band trapt nogal verrassend af met het heerlijke, catchy #Addicted van het uitstekende Love, Fear And The Time Machine (2015). In het begin is het geluid nog even suboptimaal, maar al snel wordt dit rechtgetrokken en is het genieten van de gedistingeerde, prachtige composities van het viertal.
Het zal niemand verrassen dat de nadruk van het optreden vanavond ligt op de nieuwe langspeler. Daarvan krijgt het publiek liefst vijf nummers te horen. Het nieuwe materiaal blijkt live ontzettend goed te beklijven. Met name het uit spannend basgitaarwerk opgebouwde Landmine Blast, het swingende en avontuurlijke Big Tech Brother en het uitgesponnen, dromerige The Place Where I Belong ontpoppen zich tot uitstekende livenummers, die een verrijking vormen voor het toch al imponerende oeuvre van de Polen. Het op voorhand toch wat wisselend ontvangen, dansbare synthpop-experiment Friend Or Foe? blijkt live zelfs een publiekslieveling in spe. Duda is bovendien prima bij stem en zorgt met zijn zalvende stemgeluid regelmatig voor kippenvel.
Ook aan de verdere details heeft Riverside aandacht besteed. De podiumaankleding is sober, maar stijlvol dankzij de hexagonlichten die in een halve cirkel zijn opgebouwd. De smaakvolle lichtshow ondersteunt de muziek verder en ook het geluid is uitstekend (en dat is vandaag wel eens anders geweest). Riverside eindigt met het verzoek tot een silent scream, een unicum. Fluisteren juichen met z'n allen. Een leuke vondst. Kortom: Riverside weet moeiteloos te boeien in de anderhalf uur speeltijd die de groep vanavond ter beschikking heeft. De band maakt zijn headlinerstatus meer dan waar en zorgt met dit uitstekende optreden voor een sterk einde van een festivalzondag die qua programmering toch wel tegenvalt.
