Eenmaal binnen zit de sfeer er al goed in met slingers en après-ski-hits. Opmerkelijk zo vroeg op de dag, maar het stemt vrolijk. Het is gezellig en de ruimte is vrolijk aangekleed. Als je doorloopt naar de zaal, kan het contrast niet groter. Het is er donker en From The Crypt staat er vermorzelende old school death à la Bolt Thrower, Mortician en Obituary te spelen. De formatie bestaat uit bassist Wim Vossen (Bitcho, ex-Callenish Circle, ex-Mangled), drummer Herman Seuren (Mass Deception, ex-Defcon One), gitaristen Ivan Cuijpers (Cliteater, ex-Grobar, ex-Down To Earth) en Luuk van Lier (ex-Grobar) en zanger Ben Janssen (Inhume, Skullhog, ex-Bile, ex-Drowning in Tears, ex-Malignant). Het kwintet speelt voor een goed gevulde zaal en de smerige grooves van onder andere de enige demo zorgen voor aardig wat knikkende hoofden met feesthoedjes. Een geslaagde openingsact.

Na een korte pauze betreden de oosterburen van Keitzer de planken. De deathgrindgroep draait al sinds 1999 mee en speelde al op verschillende grote festivals. Toch is het kwintet nooit doorgebroken. Dat ligt voornamelijk aan het inwisselbare karakter van het songmateriaal, want hoewel er tempowisselingen zijn, blijft er weinig hangen van de songs. Agressief is het wel. Het is een spervuur aan tremoloriffs en blastbeats wat je te verwerken krijgt, aangevuld met de opgefokte extreme (hardcore)vocalen van Christian Chaco, die hij met volle overtuiging de zaal in blaast. Met de presentatie is weinig mis, maar na verloop van tijd ben je wel murwgebeukt en zijn de vocalen wat monotoon.

Aansluitend is er in het atrium een optreden van Johnny Bockwurst & Bartje Beton. In en rond de Biergarten is het al snel een vrolijke boel met onder meer een polonaise, limbodansen en meezingen met de après-ski-hits. Niet voor iedereen bestemd, maar de uitgelaten sfeer zorgt voor veel blije gezichten en een feestelijk geheel. Nederlandstalige liedjes en grindcore, een prima afwisseling.

Op het hoofdpodium staan de ervaren rotten van Lawnmower Deth. Vorig jaar verscheen met Blunt Cutters na 29 jaar weer eens een nieuw album. De Engelse formatie heeft altijd bekendgestaan vanwege zijn humor, zowel in de teksten, in de clips, in samenwerkingen met andere artiesten (Kim Wilde) als op het podium. Ook vandaag is het optreden zeer vermakelijk, te meer de bandleden, die toch al heel wat gewend zijn, oprecht verbaasd staan te kijken van het enthousiaste publiek. Het is een groot feest met songs van onder meer het nieuwe album en Ooh Crikey! It's Lawnmower Deth! (1990). Frontman Qualcast "Koffee Perkulator" Mutilator (Pete Lee), die wat toegeworpen ballonnen de zaal in schopt, kopt en slaat, excuseert zich dat zijn band niet onder grindcore valt, maar dat deert men niet. Mede dankzij zijn vermakelijke woorden tussen de nummers door en het ontspannen optreden waar veel plezier uit straalt, is Lawnmower Deth een van de hoogtepunten van het festival.

George Baker Dissection, wat moeten we ons daar bij voorstellen? Al snel blijkt dat het om de drie heren van Rompeprop gaat, plus gitarist Peer Brinkman. Ze spelen covers van grindcorebands. Het begint al direct goed met Genital Grinder van Carcass. Daarna volgen Blood, Pus & Gastric Juice (Pungent Stench), Excavating The Iliac Fossa (Haemorrhage), Consequence (Gut), Boneryard (Rompeprop), Drink Fight Fuck (Blood Duster), Koala Cunt (Cock And Ball Torture), World Under My Fingernail (Fear Of God), Fear Of Napalm (Terrorizer) en Inhale (Nasum), laatstgenoemde met "de drie geldwolven van Doomstar”.

Plots maakt het scherm waarop de bandnamen en songtitels verschijnen, plaats voor de backdrop van Rompeprop en speelt Brinkman de melodie van "Jij komt niet aan mijn komkommertje, jij blijft van m’n snijboon af." Die tekst van Het Komkommertje van Betsy & Joe uit 1965 wordt al snel meegezongen door velen. De stemming in de zaal was al goed, maar de Rompeprop-songs (onder meer Pelikanenlul) maken er pas echt een feest van, met onder meer opblaasartikelen die van het podium af de zaal in worden gegooid. Met het afsluitende Dislocated Purple Stoma, de eerste reguliere track op de eerste Rompeprop-release, is de cirkel rond en is het mooi genoeg geweest. Wat een feest!

Dat feest gaat nog even door in en bij het atrium, want daar staat Don Pierro het publiek te vermaken met onder meer Glazenwasser, Sexbomb en Onze Poes. Zingen kan de man in tijgerkleding eigenlijk niet, zo heeft hij zelf ook toe, maar de entertainer met hersenbeschadiging biedt een redelijk onderhoudend optreden dat net als bij Johnny Bockwurst & Jantje Beton een polonaise oplevert.

Terug naar de zaal, want daar staat Brutal Sphincter. Het Belgische kwintet straalt veel plezier uit en werkt zich in het zweet. Meerdere bandleden doen de danspasje op de goregrind à la Rectal Smegma voor en dat zorgt voor een vrolijke pit. Tijdens de set roept een van de twee vocalisten op om een all-female circlepit te maken, waaraan goed gehoor gegeven wordt. Ook komt er nog een circlepit met de bassist en gitarist in het midden. Het songmateriaal blijft niet echt hangen, maar de energieke show van de zuiderburen zorgt voor grote tevredenheid.

Helaas kan Undergang vanwege gezondheidsproblemen niet komen optreden en is op het laatste moment Heretic bereid gevonden om de lege plek in het programma op te vullen. Aan de ene kant heel tof, aan de andere kant valt het optreden van de vreemde eend in de bijt wat tegen, terwijl er best meer in had gezeten, dat hebben de ervaren heren uit Brabant al eerder bewezen. Het optreden mist vooral overtuiging in de presentatie en in de woorden tussen de nummers door. Alsof de mannen zich al bij voorbaat hebben neergelegd bij een nederlaag. "Doe alsof jullie er zin in hebben, doen wij ook”, zet de boel natuurlijk geenszins in vuur en vlam. Jammer, want meerdere nummers steken goed in elkaar en Black Metal Punks zal bij iedere liefhebber van Venom in de smaak vallen. De juiste energie mist echter en daardoor komt de mix van Misfits, Motörhead en Venom niet goed over. Het is dan ook wat rustiger in de zaal dan bij andere bands. Veel festivalgangers kiezen ervoor om wat te gaan eten.

Een man met een drumstel, cello en een microfoon tot zijn beschikking, is op papier interessant. Mr Marcaille uit Verdun brengt in zijn eentje het concept multi-instrumentalist tot leven. Helaas staat het geluid in het atrium heel slecht afgesteld, waardoor zowel van zijn aankondigingen als van de overdracht van de rauwe mix van punk en old school metal weinig terecht komt. Het verloop is dan ook groot tijdens het optreden. Veel mensen blijven even kijken, maar houden het na enkele minuten voor gezien. Heretic en Mr. Marcaille zorgen voor een dipje op het festival.

Het is aan Birdflesh om de boel weer wat te doen opleven. Dat lukt zeer aardig. Het ervaren, gemaskerde grindcoretrio uit Zweden komt met een mix van oudere tracks als Bowelthrasher en nieuwe nummers (waaronder Hammer Smashed Japanese Face van het aankomende album Sickness Of The North). Het is warm in de zaal en daarom doet gitarist/zanger Elis Edin ‘Count Crocodelis’ Markskog al na een nummer zijn masker af. Vocaal wordt hij afgewisseld door drummer Andreas ‘Smattro Ansjovis’ Mitroulis, die op hilarische wijze zich verontschuldigt voor zijn zangstem en het volgende nummer aankondigt: "Unfortunately I lost my voice, but I did not lose my Anal Misery”. Ondanks het wat statische optreden en zijn stemverlies, leeft het festival weer wat op en winnen de heren de sympathie van de bezoekers door die de naam van Gutalax te laten scanderen.

Op zijn beurt wint Gutalax de sympathie door zeer dankbaar te zijn dat de Tsjechen voor "de turd time” (hoe toepasselijk voor dit genre) op Grindhoven mogen optreden en door de invloed van Rompeprop op de goregrind te noemen: "Without Rompeprop, no goregrind, without Rompeprop, no Gutalax". Het is al voorafgaand aan het optreden duidelijk dat veel festivalgangers voor de hoofdact aanwezig zijn. Sommigen zijn zelfs verkleed, een enkeling in een wit schilderspak, zoals de bandleden traditioneel zijn verkleed. Soms lijkt diegene, die getooid is met een gore pleeborstel, wel een soort vijfde bandlid.

Al tijdens de intro heerst er een uitgelaten stemming en komen de bandleden dansend het podium op, alvorens ze de smerige goregrind over het enthousiaste publiek uitstorten. Hier is men voor gekomen: ritmes die tot bewegen, headbangen en dansen aanzetten, grappige en onverstaanbare pitchshiftervocalen, een fuzzy basgeluid en riffs die de ritmiek accentueren. Het recept is opmerkelijk simpel, de uitvoering dik voldoende. Vooral ritmisch is het sterk. Het is leuk om te zien dat de bandleden er zelf ook plezier in hebben. Dat enthousiasme springt over naar de bezoekers. De pit wordt steeds groter tot bij de geluidstafel en de bar aan toe. Het is een komen en gaan van crowdsurfers en stagedivers.

Gutalax is de ideale afsluiter van een zeer feestelijke jubileumeditie waarop een relaxte sfeer heerste en je lekker je gang kon gaan, zonder al te vreemd aangekeken te worden. Meezingen met après-ski-nummers, rondrijden in een speelgoedautootje op het podium of in de pit, bellenblazen, proberen te crowdsurfen in een opblaasooievaar? Op Grindhoven kan het allemaal! Een bijzonder geslaagd feest!

Met dank aan Kick Verhaegen voor de foto's.