In een goed gevulde, maar net niet helemaal uitverkochte 013 is het aan Arion om klokslag zeven uur de aftrap te verzorgen. De muziek van de Finnen valt in de categorie ‘melodieuze power metal’, met een vrij prominente rol voor het toetsenwerk van Arttu Vauhkonen. Eerlijk gezegd klinkt de rustige openingstrack No One Stands In My Way nog wat belegen. De muziek doet op dat moment denken aan groepen als Axenstar en Celesty: relatief toegankelijk, maar ook niet bijster spannend. Gelukkig komt er al snel wat meer vaart in het optreden. Drummer Topias Kupiainen legt af en toe een verrassend stevig dubbele bassdrumritme neer. Tijdens de meest intense momenten doet het spetterende duelleerwerk van Vauhkonen en gitarist Iivo Kaipainen zelfs wat denken aan het oude werk van Children Of Bodom. Frontman Lassi Vääränen blijft met zijn prettig in het gehoor liggende, melodieuze stemgeluid echter keurig binnen het powermetalgenre. Hij beschikt evenwel over een zeer degelijk stemgeluid, net zoals de hele band eigenlijk prima staat te musiceren. Gaandeweg krijgt de groep meer positieve response, maar de mannen moeten er hard voor werken. Al met al echter zeker geen verkeerd optreden.

Na een relatief korte ombouwtijd is het omstreeks acht uur tijd voor de heren van Dream Theater. In de vijfendertig jaar dat de groep bestaat, is er een hecht collectief ontstaan. Hoewel van de originele bezetting alleen bassist John Myung en gitarist John Petrucci nog over zijn, zijn toetsentovenaar Jordan Rudess (sinds 1999 erbij), zanger James LaBrie (al sinds 1991 onderdeel) en drummer Mike Mangini (ook alweer sinds 2011 toegetreden als vervanger van Mike Portnoy) ook onlosmakelijk onderdeel van de groep. In tegenstelling tot veel groepen die al drie decennia bij elkaar zijn, teert Dream Theater zeker niet louter op oude roem. Integendeel: op de setlist van vanavond is met maar liefst vier nummers veel plek ingeruimd voor het meest recente album A View From The Top Of The World (2021). Het is duidelijk dat de band veel vertrouwen heeft in deze schijf.

Dat vertrouwen blijkt terecht. Na een mooie intro-animatie, waarin als vanouds veel verwijzingen naar de rijke discografie van de band zitten, trapt het vijftal af met The Alien, het stevige, bijna tien minuten durende openingsnummer van het nieuwe album. De track klinkt fris, spannend en actueel, maar eigenlijk geldt dat ook nog steeds voor het hierop volgende, bijna dertig jaar oude 6:00 van Awake (1994). Van die plaat komt ook nog Caught In A Web voorbij, visueel ondersteund door animaties die eventueel aanwezige arachnofoben in de zaal ongetwijfeld koude rillingen zullen geven. Voor mij persoonlijk volgt het eerste kippenvelmoment met de sublieme medley van Six Degrees Of Inner Turbulence, het 42 minuten durende meesterwerk uit 2002, waarin de band zes verschillende kanten van waanzin belicht. Met Solitary Shell, About To Crash (Reprise) en Losing Time/Grand Finale is het een dik kwartier smullen van dit briljante nummer. Daar steekt het titelnummer van het nieuwe album toch wat bleekjes tegen af, want die track wil maar niet beklijven.

Het niveau dat Dream Theater vanavond haalt, is ongekend. De heren staan namelijk op een bizar hoog niveau – strakker dan strak - te musiceren. Petrucci is natuurlijk een absolute gitaargod, maar ook het frisse toetsenwerk van Rudess, het waanzinnige, onnavolgbare basspel van Myung en het haast vanzelfsprekend perfecte drumwerk van Mangini – die er met zijn gifgroene haarband overigens uitziet alsof hij na het optreden nog een afterparty bij Steel Panther heeft – is van een ongekende klasse. Daarbij verdienen de geluidstechnici overigens ook een compliment, want wat een waanzinnig goed geluid heeft de band vanavond! Vooral de riffs van Petrucci komen heerlijk dik door de boxen knallen, maar zelfs Myung is prima te horen.

Over frontman LaBrie is al veel gezegd en geschreven. In de studio is het een van de beste zangers ter wereld. Live heeft hij het af en toe moeilijk. Het zal ook bepaald niet makkelijk zijn om door zoveel muzikale perfectie omringd te zijn. Ook vanavond is het niet altijd even goed, vooral in het tweede gedeelte van de set. Het ergst is de uitvoering van Pull Me Under, waar hij er af en toe pijnlijk naast zit. Ook op andere momenten kiest hij voor gekke zanglijnen overschreeuwt hij zich. Desondanks kwijt hij zich ook vaak genoeg uitstekend van zijn taak. Zo klinkt hij in de toegift The Count Of Tuscany (wat een heerlijk nummer blijft dat toch) juist weer heel sterk. Met deze afsluiter komt er na twee uur een eind aan het optreden.

Het is zeker niet het beste optreden dat ik van de heren heb gezien, maar met zoveel kwaliteiten op de planken – en zoveel goede nummers om uit te kiezen – is het desondanks genieten. De tijd is voorbij gevlogen en dat is altijd een teken dat het optreden heeft geboeid. Laten we hopen dat de mannen snel weer te zien zijn in Nederland!

Setlist Dream Theater:
1. The Alien
2. 6:00
3. Sleeping Giant
4. Bridges In The Sky
5. Caught In A Web
6. Answering The Call
7. Solitary Shell
8. About To Crash (Reprise)
9. Losing Time/Grand Finale
10. Pull Me Under
11. A View From The Top Of The World

Toegift:
12. The Count Of Tuscany

Setlist Arion:
1. No One Stands In My Way
2. I'm Here To Save You
3. Punish You
4. Unforgivable
5. Bloodline
6. At The Break Of Dawn