Ingevlogen vanuit Sardini mag Black Capricorn om 14:00 uur Into The Void openen in de kleine zaal, die inmiddels al aardig is gevuld. Geopend wordt met Worshipping The Bizarre Reverend, een ode aan Reverend Bizarre. Het moge duidelijk zijn waar Black Capricorn een deel de doommosterd vandaan heeft gehaald, maar ook een band als Electric Wizard kan daarbij worden genoemd. Tijdens het optreden maakt de rookmachine overuren en in combinatie met de zeer schaarse verlichting geeft dit een lekker duister sfeertje. De lange instrumentale stukken doen de rest. De vocalen van Fabrizio Monni, die in hakkelend Engels zijn aankondigingen doet, spelen een ondergeschikte rol. Een prima opening van het festival.
Het Engelse Alunah schuift langzaam maar zeker weg uit de doomhoek, zeker na het vertrek van gitarist David Day in 2019. Nadat zangeres Sin Greenaway, inmiddels Sin Ashton-Greenaway, in 2017 de plek van Sophie Day in heeft genomen, is een meer catchy stijl gecreerd, waarbij Sin haar veelzijdige vocalen kan etaleren. Je kan vanavond daadwerkelijk spreken van een breuk met het verleden, want er worden nu alleen maar nummers ten gehore gebracht van de laatste twee albums, die Sin heeft ingezongen. De stijlbreuk wordt pijnlijk duidelijk middels Psychedelic Expressway, een hippieachtig vrolijk swingend nummer. Zo hoor je Alunah als fan van vroeger liever niet. Gelukkig worden in het tweede deel van de set de wat stevigere doomrocknummers gespeeld. Die nummers geven drummer en oerlid Jake Mason, die als altijd zijn drumstokken omgekeerd vasthoudt, de gelegenheid om zijn drumstel nog eens extra af te rossen.
Te zot voor woorden is de programmering van het Belgische duo Skemer op dit festival. Een drumcomputer en elektronische popsamples bepalen het geluid. Verder staat er op een nagenoeg donker podium een gitarist die wat partijen speelt, alsmede een luchtig geklede kwelende zangeres. Dit is een ware marteling. Met rock/metal/stoner heeft dit geen zak te maken en daar laten we het verder maar bij. Het geeft in ieder geval even wat tijd om de merchandise van de bands te bekijken en het een en ander aan te schaffen.
Op het hoofdpodium is het daarna tijd voor een portie flink beukende post-metal van het Belgische drietal Psychonaut. Dit drietal heeft het podium verkleind, door het drumstel een stuk naar voren te positioneren. Dat is in ieder geval visueel een slimme zet. De set begint furieus, maar gaandeweg gaat het tempo van de nummers wat omlaag en komen er ook rustigere stukken in voor. Bassist Thomas Michiels neemt de min of meer cleane zang voor zijn rekening, de screams en brullen worden door gitarist Stefan de Graef verzorgd. Als er niet wordt gezongen staan de heren geen moment stil en in combinatie met de muziek zorgt dat voor een zeer onderhoudend en energiek optreden.
Van dik hout zaagt men planken. Laat zagen nou precies dat zijn wat de Zweedse mannen van Deville prima kunnen. Een uur lang wordt het gaspedaal flink ingedrukt en krijgen we een sloot aan brute heavy metal stoner voorgeschoteld door een zeer beweeglijke en energieke band. Gitarist Andreas Wulkan en bassist Martin Nobel stelen de show met allerlei poses en gelaatsuitdrukkingen. Gaandeweg het optreden treedt echter toch een verzadiging op, want al die compacte snelle nummers gaan wel erg op elkaar lijken. Naarmate het optreden vordert, wordt het daarom wat rustiger in de kleine zaal. Een uur blijkt net te lang om er optimaal van te kunnen genieten.
Stake, in het verleden bekend als Steak Number Eight, was oorspronkelijk pas om 23:00 in de kleine zaal gepland. Door logistieke problemen van The Vintage Caravan is besloten om deze twee bands van plaats te laten wisselen. De post-metal sludge wordt door de vier heren met overgave gebracht. Hardcorerandjes zijn overduidelijk aanwezig, wat vermoedelijk de invloed zal zijn van gitarist Cis Deman. Dat het niet altijd handig is om een extra gitaar deels op het drumpodium te leggen ondervindt zanger/gitarist Brent Vanneste, want door al het gespring en geren op het podium raakt zijn snoer verstrikt in de hals van die liggende gitaar. Hij heeft het nog net op tijd door en voorkomt zo een bedrijfsongeval. Waarom Brent zoveel rochels op het podium meent te moeten deponeren zullen we wellicht nooit weten, maar smaakvol en noodzakelijk is anders. De grote zaal blijkt overigens nu goed van pas te komen, want op een teken wordt er een wall of death gevormd, waar de heren van Psychonaut ook nadrukkelijk aanwezig bij betrokken zijn. Op het gerochel na, een indrukwekkend optreden en een verdiende plek op het hoofdpodium. Dit optreden kun je je achteraf niet voorstellen in de kleine zaal.
De Noren van Kal-El mogen daarna de kleine zaal bestoken met hun van doom doordrenkte stoner. Deze band zie je vreemd genoeg amper op specifieke doomfestivals, maar dat zal wellicht te maken hebben met het intergalactische stonerrock-imago dat de band zichzelf heeft aangemeten. Op het nummer Spiral na is van dat imago live weinig te merken, want we krijgen een behoorlijk zware doomset voor onze kiezen, waarbij het basgeluid prominent in de mix staat. De zang van Stle Rodvelt doet meer dan eens aan Ozzy denken, maar helaas ook met de nodige valse momenten. En net als Ozzy blijft hij (in dit geval) vruchteloos proberen om het publiek te laten participeren.
Wat doe je als het publiek niet wil participeren? Je blijft het tot vervelens toe proberen, om uiteindelijk dan toch maar tot een andere conclusie te komen. Tijdens het afsluitende Green Machine zet Stle zijn jarentwintigmicrofoon in het publiek en zowaar komt er de nodige interactie. Zoveel zelfs, dat enkele toeschouwers het zingen overnemen. Een bijzonder einde van dit zware optreden. Het volledige optreden staat inmiddels online op YouTube en is van prima kwaliteit. Het is maar even dat u het weet.
Tijd om bij te komen heb je niet op Into The Void, want de optredens gaan achter elkaar door. Iedere keer al die trappen op en af helpt ook niet mee. Wat dat betreft is Neushoorn een prettigere locatie. Bijkomen kan je bij Orange Goblin overigens al helemaal niet. De heavy en uptempo popie jopie stoner werkt nog steeds heel aanstekelijk. Voor veel mensen is de verschijning van zanger Ben Ward een grote verrassing, zeker als die de band in oktober vorig jaar nog in Leeuwarden hebt aanschouwen. We zien nu een Ben 2.0 op het podium. Zijn voorheen imposante haardos is gemillimeterd, net als zijn baard. Tevens zijn er de nodige pondjes af. Sedert tien maanden is hij van de drank af en is hij een regelmatige bezoeker van de sportschool geworden. Zijn brallende stem is echter onveranderd gebleven, net zoals zijn presentatie op het podium. Hij blijft veel meters maken en jut het publiek aan alle kanten op. We zouden het niet anders willen meemaken.
Orange Goblin gaat tegenwoordig als viertal door het leven en heeft sinds 2021 met alleskunner Harry Armstrong een nieuwe bassist in de gelederen. Deze past meer dan uitstekend bij deze nog steeds zeer energieke band, want ook hij staat geen moment stil, behoudens de momenten waarop hij zeer verdienstelijk een duit in het vocale zakje mag doen. Leuk moment in de set is het nummer Renegade, dat opgedragen wordt aan Lemmy Kilmister. Dat past dan weer goed bij het shirt dat Ben aan heeft. Wilt u een feestje hebben? Nodig dan gerust Orange Goblin uit.
Het Zweedse Kamchatka brengt daarna wat relatieve rust in de tent. Het drietal brengt hun stonerblues ten gehore, waarbij de vocalen gedeeld worden door gitarist Thomas Juneor Andersson en bassist Per Wiberg. Die laatste heeft ten tijde van de burn-out van Leif Edling als bassist van Candlemass gefungeerd en we kennen hem ook nog van Opeth. Al tijdens het tweede nummer blijkt dat de band het over een behoorlijke bluesy boeg gaat gooien en volgt er een minutenlang gitaargepriegel. Dat is iets meer dan de oren van uw verslaggever kunnen verdragen. Gaandeweg verlaten ook wat andere mensen de kleine zaal, waaronder een echte liefhebber van de band. Kennelijk heeft Kamchatka toch niet helemaal de juiste setlist gekozen voor dit festival.
De headliner op het hoofdpodium is Witchcraft, het project van de Zweedse zanger/gitarist Magnus Pelander. Wat Magnus je gaat brengen is altijd afwachten en dat is inherent aan de uitgebrachte albums, die van folky doomrock tot pure doom gaan. Om nog maar te zwijgen van het meest recente, akoestische album Black Metal. Droge humor kan Magnus niet worden ontzegd, getuige ook zijn uitspraak halverwege de set, dat hij geen Nederlands spreekt, maar wel Zweeds. Vandaag heeft Magnus slechts gezelschap van een drummer en bassiste, waar hij in het verleden ook weleens een vier- of vijftal presenteerde. Het begin is opvallend, want enkele mensen in het publiek wachten na de opkomst van Witchcraft op de eerste tonen, maar Magnus begint pas te tokkelen als er n, twee, drie, vier wordt geroepen, waarna de ritmesectie op een gegeven moment in mag vallen. De ritmesectie moet Magnus sowieso goed in de gaten houden, want hij is niet vies van wat jam-achtig psychedelische tussenstukjes in de verder behoorlijk doomy set.
Het is voor het eerst goed druk vooraan bij het podium, waardoor die toeschouwers optimaal de mimiek van Magnus kunnen aanschouwen tijdens dat getokkel. Tenzij je (voor de kijkers) aan de linkerkant van het podium staat, want dan heb je bijna het hele optreden pech. Witchcraft heeft het podium ook kleiner gemaakt door dat deel van het podium amper te gebruiken, op een enkel sporadisch uitstapje van Magnus na. Een vreemde keuze en visueel nou niet echt zo prachtig. De muziek maakt echter veel goed, want de stevige doomrock staat als een huis. Een terechte afsluiter op het grote podium.
Het afsluitende optreden op deze editie van Into The Void is voor The Vintage Caravan in de kleine zaal. Die zaal is veel te klein voor deze IJslanders. Uw verslaggever en gelegenheidsfotograaf weet er nog net een paar foto's uit te persen, maar houdt het daarna voor gezien in een stampvolle zaal. Na bijna tien uur onafgebroken in de weer te zijn geweest is de lichamelijke grens bereikt. Daarom blijft het voor deze eveneens zeer energieke en enthousiaste band, die overigens vaak genoeg in Nederland speelt, derhalve bij deze ene foto.
Op die ene bizarre Belgische mispeer na, kunnen we gerust spreken van een geslaagde editie van Into The Void. Inmiddels is bekend geworden dat de volgende editie weer in Leeuwarden zal worden gehouden en wel op zaterdag 30 september. De liefhebbers kunnen alvast op zoek naar een slaapplaats!
