Dat het zeer glad is heeft uw verslaggever aan den lijve ondervonden. Een valpartij op de fiets weerhoudt hem er echter niet van om de trein te pakken naar Leiden. Daar blijkt het nog veel gladder te zijn en talloze fietsers en voetgangers gaan onderuit, maar al glijdend wordt de zaal net op tijd bereikt om ook het voorprogramma te aanschouwen. Die eer is de laatste drie weken van de tour weggelegd voor de Duitse band Grey Attack. Het is inmiddels de derde keer dat deze vier heren tijdens een tour van Anvil als openingsband fungeren. Meer zal er vermoedelijk niet in zitten op het gebied van metalconcerten, want daar is de muziek veel te oubollig voor. Het is stevige doch gezapige rock zonder ballen, want de echte pit ontbreekt in de nummers.

Het slechte geluid helpt ook niet mee, want de basdrum staat zo belachelijk hard, dat de overige instrumenten slechts goed te horen zijn als er geen "kick" wordt gegeven. De zaal is in het begin amper gevuld, maar het wordt gaandeweg steeds drukker. Het recent uitgebrachte derde album Afterworld wordt nadrukkelijk gepromoot, maar het is de meeste toeschouwers worst. Tijdens I Don't Need Nobody reageren slechts zeven mensen op de oproep "show me your hands". De ironie kan bij dit nummer niet groter zijn. De band zelf blijft superenthousiast en met name gitarist Wulff Maanh neemt de ene stoere pose na de andere aan, zeker als hij ziet dat er een foto genomen gaat worden. Waarom Anvil deze band opnieuw als opener heeft uitgekozen is muzikaal gezien echter een groot raadsel.

Na een vlotte ombouwpauze is het daarna de beurt aan Anvil. De band trapt af met het instrumentale March Of The Crabs, waarbij zanger/gitarist Lips direct het podium afloopt en zich tussen het publiek mengt. Terug op het podium zet hij daarna 666 in. Je moet het maar durven, direct twee van je beste nummers ten gehore brengen, maar zo komt de stemming er wel direct goed in. Dat geldt niet helemaal voor de zang van de inmiddels 66-jarige Lips, die het midden houdt tussen rauw en schor. Zijn stembanden zijn wel een beetje op, maar opgeven is geen optie voor deze puber op leeftijd. Hij geniet zichtbaar van ieder moment en vooral als hij weer eens door zijn microfoon die in zijn gitaar zit verborgen kan praten of zingen. Of neem die brede grijns als hij zijn beruchte vibratorgitaarsolo ten gehore brengt, zoals hij al ruim veertig jaar doet. Zoals hij zelf zegt "growing old sucks, but growing up is totally optional". Die optie heeft hij inderdaad nooit gelicht.

Lips klets het hele optreden vakkundig aan elkaar met de ene na de andere anekdote. Zo noemt hij president Trudeau Trudope, want eindelijk is wiet in Canada legaal en dat doet Lips zichtbaar goed. Ook staat hij uitgebreid stil bij zijn herinneringen aan Lemmy, die hem direct na het opstappen van Eddie Clarke had benaderd om bij Mot�rhead te komen spelen. Tijdens de tournee van Anvil in Engeland met Mot�rhead in 1983 is Lips erachter gekomen waarom er een live-album is uitgekomen met de titel No Sleep 'Till Hammersmith. Volgens Lips is de definitie van succes iets doen wat je leuk vindt en er mee weg komen. Al deze ontboezemingen zorgen voor een prima sfeer in de zaal.

Terug naar de muziek, want daar komen we uiteindelijk voor. De helft van de set bestaat uit nummers van de begin jaren tachtig en laten we eerlijk zijn, dat blijven de meest populaire nummers die we graag willen horen. De matige albums uit het eerste decennium van dit millennium worden genegeerd en van de meest recentere albums worden gelukkig de nummers die wat meer pit bevatten gespeeld. Zo doen Bitch In The Box en Legal At Last het prima.

Kampioen gekke bekken trekken, oftewel bassist Chris Robertson, heeft het ook prima naar zijn zin. Voorafgaand aan Winged Assassins mag hij een lange aanloop nemen op zijn bas. Tijdens Mothra gaat hij echt helemaal los en krijgen we zelfs een koddig arm-in-arm dansje met Lips. Over plezier op het podium gesproken! Drumgod Robb Reiner, door Lips liefkozend Robbo genoemd, geeft tijdens Mothra een indrukwekkende drumsolo weg, die geen moment verveelt. Wat een werelddrummer is deze inmiddels brildragende grijzaard nog steeds. Het verklaart in ieder geval wel waarom hij in de jaren tachtig enkele keren is gevraagd om bij een grote band te komen spelen. Dat heeft hij altijd beleefd geweigerd. Zijn loyaliteit aan en zijn vriendschap met Lips is onovertroffen. Een groot applaus vanuit het publiek is na zijn solo dan ook volkomen terecht. Hij neemt het dankbaar in ontvangst.

Na zo'n tachtig minuten is het tijd geworden voor de uitsmijter en dat is natuurlijk het lijflied Metal On Metal. Voor de wat minder oude toeschouwers in de zaal is dat een reden om een moshpit te starten, hetgeen niet door iedereen wordt gewaardeerd, maar zie het maar eens tegen te houden. Het laatste deel van dit nummer brengt Lips al spelend tussen het publiek door, dus einde van de moshpit en het begin van een fotopit, want bijna iedereen wil wel een selfie met of een foto van Lips in actie. Geen toegift hierna van Anvil, maar Lips zorgt wel voor een persoonlijke toegift. Hij blijft met zijn gitaar in de zaal en gaat geduldig met iedereen op de foto die dat wil en maakt een vriendelijk praatje met deze en gene. Zo kan het dus ook. Een toch wel bijzonder eind van een zeer onderhoudend avondje met Anvil in topvorm.

Tracklist Anvil:
1. March Of The Crabs
2. 666
3. School Love
4. Legal At Last
5. Take A Lesson
6. Badass Rock 'N' Roll
7. Winged Assassins
8. Free As The Wind
9. On Fire
10. Forged In Fire
11. Morthra
12. Bitch In The Box
13. Swing Thing + drumsolo Robb Reiner
14. Ghost Shadow
15. Metal On Metal