Ook voor de jonkies van Alabaster is het een terugkeer. Nadat ze afgelopen 28 september succesvol invielen als de support act van Gomer Pyle mogen de lokale helden vanavond nogmaals het publiek opwarmen. Een blik op het podium verklapt dat het drietal er geen alledaagse opstelling op nahoudt. Sophie heeft haar drums midden-voor op het podium opgesteld. Zij wordt geflankeerd door haar twee kompanen Jasper (gitaar) en Toby (bas). Met het volume op standje oorpijn en een tjokvol genrehokje spelen zij of hun leven ervan afhangt. De mix van sludge, punk, doom en weet ik veel wat nog meer slaat duidelijk aan. Ondanks dat het geluid echt veel te hard staat en er met al die genres weinig lijn in de composities te ontdekken is, wordt de band luid toegejuicht door het al in flinke getale aanwezige publiek. Er mag dan ook gesproken worden van een geslaagde thuiswedstrijd. Of dit buiten de eigen contreien ook aftrek zal vinden, is een vraagstuk voor later zorg.
En dan is het pauze. Terwijl Sophie in de hal wordt toegezongen ter viering van haar verjaardag, worden de kelen in de zaal gesmeerd met een drankje. Dat moet wel, want, zo zal straks blijken, er moet flink meegezongen worden. Het podium wordt voorbereid op de headliner van de dag: Villagers Of Ioannina City. Niet de lekkerst bekkende naam ooit. De Griekse muziekscene loopt al niet over van rock- en metalbands. Ik denk dat ik met enige zekerheid kan zeggen dat dit na Rotting Christ ruim twintig jaar geleden pas de tweede Griekse band is die ik live zie. Dit buitenkansje wordt door de Griekse community dan ook aangegrepen om zich van zijn beste kant te laten zien. In een globaliserende wereld horen we vanzelfsprekend wel vaker vreemde talen bij concerten, maar dat Grieks zo prominent aanwezig is, ja, welhaast de voertaal is, is voor mij een novum.
Villagers heet ons welkom met een vertraagde versie van de openingstrack van Age Of Aquarius, Welcome. Die wordt direct gevolgd door de titeltrack. Het geluid staat stukken beter dan daarnet en het grootste euvel van de plaat, de Griekse tongval van Alex Karametis, lijkt aardig weggepoetst. Er lijkt geen vuiltje aan de lucht om hier een geslaagd avondje van te maken en de sfeer zit er dan ook al gelijk goed in. Er wordt luidkeels meegezongen en de eerste welgemikte headbangs worden geplaatst. Er is geen houden aan - het Griekse feestje is begonnen.
Niet alleen de samenstelling van het publiek maakt dit een bijzonder en uniek feestje. Ook de met traditionele Griekse folkmuziek doorspekte, psychedelische stoner zorgt voor een aparte sound en feel. Naast de typerende Griekse ritmes en melodien horen we ook niet-alledaagse instrumenten. Van een doedelzak zult u waarschijnlijk niet per se opkijken, tenzij u nooit naar grote metalfestivals met bands als Corvus Corax, Eluveitie, Metsatll, The Real McKenzies, Arkona, enzovoort gaat. Maar wanneer zag u voor het laatst een clarinet op een poppodium? En had u berhaupt ooit van een kaval gehoord? Ik in ieder geval niet. En dat alles komt vanavond dus samen. Dergelijke bespiegelingen zijn echter slechts voer voor muzieknerds. Vanavond is het feest.
Als de eerste moshers hun getrek en geduw beginnen, stromen de stoere mannen en vrouwen van alle kanten toe. Hier en daar komt een crowdsurfer voorbij, waaronder ook een bekende van de band. Bij het bereiken van het podium wordt hij door de Karametis gefeliciteerd met zijn aanstaande vaderschap. Het onderstreept het familiegevoel dat zich eigen heeft gemaakt van de zaal. Onvermoeibaar wordt de ene na de andere song enthousiast ontvangen en begroet met gedans en gejoel.
Dat deze tour ter promotie van Age Of Aquarius is opgezet, is niks bijzonders, maar het lijkt wel alsof we hem in zijn geheel te horen krijgen. Hier en daar staat er weliswaar een Griekstalig nummer op de setlist (die komen alle van eerdere releases), maar ik moet me sterk vergissen of de hele tracklist komt voorbij. Dat heeft ook gevolgen voor de lengte van het concert. De plaat zelf duurt alleen al meer dan een uur en tussen de nummers door moet er natuurlijk wel gestemd en geluld worden. Zo kan het verkeren dat mensen de zaal moeten verlaten wegens vervoer naar huis. Dat is toch jammer. Met twee bands op de bill zou je niet in die situatie moeten belanden. Dat weerhoudt de goegemeente er echter niet van om zich met immer toenemend enthousiasme te laven aan de zalvende klanken van zijn Griekse helden.
Het is lang geleden dat ik zo'n enthousiast publiek heb gezien en dat zegt waarschijnlijk ook wat over de Nederlandse concertcultuur. 'The Dutch Disease' is echt een ding, helaas. Maar vanavond even niet. Met een geslaagd optreden dat veel langer is dan verwacht op zak keert eenieder dan ook tevreden huiswaarts. Hopelijk komen de Griekse heren snel met de opvolger om zodoende ook snel weer op de Nederlandse podia te verschijnen. We kijken ernaar uit.
Meer foto's op www.basementonline.nl
