Dag drie begint met beter weer en met Hippotraktor, what's in a name? Zanger Stefan de Graef heeft besloten het publiek niet aan te kijken, maar staat 90 graden (tegen de klok in) gedraaid. Op zich geen gekke move, behalve als hij tussen de nummers door de interactie met het publiek opzoekt. Hij praat nog steeds recht voor zich uit. We staan niet achter de coulissen, Stefan! Vocaal brengt hij het er overigens prima van af, al komt het in de cleane passages niet altijd even goed uit de verf en misbruikt hij zijn stembanden in sommige gruntstukken. De strot van zijn rechtergitarist zorgt hier en daar voor extra afwisseling. Verder maakt de band slim gebruik van hard-zacht-dynamiek, wat ervoor zorgt dat de aandacht behouden blijft. De speciaal voor hem Stefan neergezette floortoms gebruikt hij echter nauwelijks. Wel slaat hij stokjes op elkaar en maakt hij gebruik van een pitzakje, dat hij ritmisch langs zijn hoofd en de microfoon schudt. Na afloop weet een collega-fotograaf mij op het hart te drukken dat deze band erg op Amenra lijkt. Behalve dat beide aan de Vlaamse bodem ontsproten zijn en de zanger zich (doorgaans) niet direct tot het publiek wendt, zijn de gelijkenissen redelijk oppervlakkig. Uiteraard zijn er ook drums en gitaren en zo, maar verder... Afijn. We gaan door.

Door naar Italië. Naar Destrage om precies te zijn. Niet alleen is de sokken-game bij deze heren strong, de inzet van de Zuid-Europeanen zelf liegt er ook niet om. Met veel energie brengen ze helaas ietwat generieke metalcore. Ook lijken de heren niet bedeeld met een sterk gevoel voor compositie. Ik zal de laatste zijn om te zeggen dat alles voorspelbaar en strak in elkaar over moet vloeien, maar ik ben wel een sterk bepleiter van muzikale samenhang; zeker in een genre als metalcore. Dat oordeel lijken meerdere mensen te hebben, want ten opzichte van Hippotraktor is de zaal relatief leeg. Het overige publiek kan het echter wel waarderen en een select groepje geeft gehoor aan die overtuiging door lekker te moshen en headbangen.

Zoals het een heus festival betaamt, beschikt ook Euroblast over een zogenoemde vreemde eend in de bijt. Nou krijg je dat al gauw op een progfestival, maar gegeven de weinig écht experimentele bands in de line-up dit jaar valt Panzerballet wel op - wederom een Duitse band, overigens. Hoewel de band al meerdere malen op het festival stond, is de laatste keer toch al meer dan tien jaar geleden, dus dat legitimeert de aanwezigheid wel. De band speelt toegankelijke, maar complexe jazz-metal met (onder andere) een saxofoon. Dat is dus zeker niet alledaags. Destijds, in Underground, stond er een gitarist met alien feestpruik op het podium en speelden de heren jolige liedjes gebaseerd op voetbal-tunes en ander leutig, frivool en dartel meezing- en klapwerk. Wie daarvoor komt, komt bedrogen uit. De band is van visie veranderd: "Muziek is een serieuze zaak, ja!" Dat neemt niet weg dat de liefhebber van jazz-metal nog steeds aan zijn trekken komt. Een welkome afwisseling in de toch relatief generieke middle-of-the-roadprogrammering.

We begeven ons met Voyager vervolgens naar Terra Australis. De band die bekendheid verwierf middels het op Euroblast toch minder populaire Eurovisie Songfestival, staat garant voor een feestje. Daar houdt organisator John Sprich wel van, gegeven dat de band er in 2017 en 2019 ook al stond. Tijdens de soundcheck wordt het speelplezier al duidelijk: De microfoons worden in meerdere talen gelinecheckt. De zelf meegebrachte verticale lichtstaven doen een extra duit in het zakje als het gaat om de vrolijke opgewekte sfeer die de band ademt. Coronatijd mag dan fysiek gevolgen hebben gehad voor de bandleden (zie bijvoorbeeld het grijze haar van de zanger), qua muzikaliteit en energie is het nog als vanouds. Er wordt hier en daar luidkeels meegezongen en tussen de nummers door wordt de band met luid gejoel toegejuicht. De band maakt gebruikt van de volledige breedte van het podium en laat zien het kunstje tot in de puntjes te beheersen. De vraag of de ingestudeerde pasjes nou echt bijdragen, is een terechte, maar ook een van een kniesoor. Dit is simpelweg een uitermate geslaagd optreden van een band op de top van zijn kunnen. De geluktheid past bij het genre en slaat aan.

Tradities moeten in ere gehouden worden. Zo stroomt na het podium na afloop van Voyager vol met alle medewerkers van het festival. Dat zijn er, zoals u hieronder kunt zien, heel wat. John betuigt zijn dank, deelt zoals altijd zijn oprechte emoties. Los van een aantal voorgenomen teksten, is dit geen ingestudeerd praatje. Zijn trots en dankbaarheid spatten ervan af. En dat krijgt hij natuurlijk terug van het publiek. Bedankt John!

Kleine jongens worden groot. Sinds mijn eerste kennismaking met de Deense heren van Vola in 2015, niet geheel toevallig ook op Euroblast, heeft de band, onder begeleiding van eerder genoemde heer Sprich, enorme sprongen voorwaarts gemaakt. Met zelf meegebrachte lichten ondersteunen de heren de in alle opzichten geüpgradede live-performance. De sound, de presentatie, de lichtshow, de opbouw van de setlist... Niets is aan het toeval overgelaten. Het is dan ook niet meer dan logisch dat deze band zo hoog op de bill staat. Het is tevens de verklaring dat de goed meezingbare teksten soms zó luidkeels worden meegezongen dat Asger Mygind overstemd wordt. Vola is overduidelijk een Euroblast-favoriet. Tot vreugde van de fans van het eerste uur bestaat de set grotendeels uit de wat stevigere nummers van de eerste albums, waardoor het tempo en de energie hoog blijft. Band en publiek genieten ogenzienlijk van elkaar. Top!

Wie wars is van al dat poppy gejengel, of simpelweg openminded genoeg is om alle kanten van het proggenre te waarderen, en na deze twee radiovriendelijke bands wel toe is aan een potje sloopmuziek, wordt op zijn wenken bediend. Na de 'opwekkingsliederen' van Voyager en Vola is het tijd voor V nummer drie: Vildhjarta, dat satanswerk komt verrichten. De mokerharde post-djent slaat in als een bom en sloopt elk laatste restje energie en opgekropte woede. Ondersteund door een ijzersterke lichtshow en dikke lagen rook laten de Zweedse brutelingen geen enkele spaander heel van wat goed en lief is. Alles moet kapot. Dat dat tegenwoordig met slechts één zanger is en de metalharen en -kleding plaatsgemaakt hebben voor een 'casual' outfit, wordt ruimschoots gecompenseerd door steengoed geluid en een ijzersterke show. Bam!

En dan is het over. Over en uit. Dat wil zeggen, wie nog energie heeft kan zich uitleven op de dj-set van Rémi Gallego (The Algorithm) in de kelder, maar het is het einde van het reguliere festival. We kunnen terugkijken op een geslaagd, (voor het eerst) uitverkocht Euroblast. Wat rest is een lijstje plus- en minpunten.

+ Geluid
+ Sfeer
+ Een niet overlappende programmering
+ Weinig tot geen wachtrijen
+ Twee, helaas wat matige, craft biertjes van een lokale brouwer (waar is het Vola-bier?)
+ Benaderbaarheid bands
+ Strak gehanteerd tijdschema
+ Online interactief tijdschema, dat gelijk bijgewerkt werd met de afzeggingen

- Vaak weinig frontlicht en paars-blauwe tinten
- Voedselprijzen (10 euro voor een matige burger, seriously?!)
- Weinig bands van ver (begrijpelijk, maar toch)
- Beperkte drankkeuze (ligt aan de zaal)
- Enigszins voor de hand liggende, mainstream line-up
- Geen pre-party en halve vrijdag
- Regen