Zondag:

De zondag begint interessant met het Duitse Space Chaser. Dit is niet alleen omdat de band (in tegenstelling tot wat ik verwachtte met deze naam) erg puike speed/thrash metal speelt, maar ook omdat ze voor een groep Duitsers verbazingwekkend 'Amerikaans' klinken! Hoe dan precies? Alsof Agent Steel en Bruce Hall nooit uit elkaar zijn gegaan. Niet al het materiaal is even aanstekelijk, maar de energie slaat wel duidelijk over op het publiek en al snel is er weer een eerste moshpit. Een erg fijne verrassing zo vroeg op de dag. Hier wil ik graag meer van horen en zien! (Lennert)

Vanwege een vertraagde vlucht had het weinig gescheeld of Urne had niet kunnen spelen. Dankzij de inzet van de organisatie is het toch gelukt de Londenaren op tijd het podium op te krijgen, waarvoor de bassende frontman Joe Nally de vrijwilligers hartelijk bedankt. Het publiek moet wel even wennen aan de sludge/doom/hardcore met neanderthalerscreams. Het drietal komt met een gevarieerde set. Soms raakt het trio de gevoelige snaar met doom, soms beukt het erop los met hardcore. Er zitten heel sterke momenten in de muziek, zoals het leadgitaarspel in Serpent & Spirit en Desolate Heart, maar ook fases die minder indruk maken. Nally lijkt niet tevreden met de respons, Hij geeft aan dat het Poolse publiek meer decibel produceerde tijdens een recent optreden. Hier in Leeuwarden kijkt men de kat uit de boom, al is er zeker waardering voor deze verrassende band. Een ontdekking voor meerdere toeschouwers. (Jeffrey)

Evil Invaders heb ik enkele edities eerder ook al op Into The Grave gezien en toen viel deze sympathieke Belgische speedmetalband al op door de enthousiaste act en de daverende energie. De groep is in de tussentijd groter en populairder geworden, iets wat duidelijk is door de interesse vanuit het publiek en het feit dat het hele optreden loopt als een trein, een kleine uitzondering daargelaten. Die uitzondering heeft niets te maken met de kwaliteit van het materiaal, maar vooral met het lied In Deepest Black. Op zichzelf een prachtig lied, maar de powerballad haalt wel de angel uit het optreden. Andere nieuwe songs Sledgehammer Justice en Die For Me passen dan toch beter tussen Feed Me Violence en Mental Penitentiary. Neemt verder niet weg dat Evil Invaders qua performance, songmateriaal en aankleding een van de beste bands van dit hele weekend genoemd mag worden. Wat een fantastisch concert! (Lennert)

Het Zwitserse Ad Infinitum is dit weekend de vreemde eend in de bijt. Symfonische modern metal met een zangeres valt een beetje uit de toon tussen de hoeveelheid death en thrash metal die dit weekend op de line-up staat, maar het enthousiasme van Melissa Bonny en haar kompanen werkt toch aanstekelijk. De sympathieke frontvrouw heeft een dijk van een stem en gooit er niet alleen prachtige zanglijnen uit, maar wisselt ook moeiteloos af met krachtige grunts en screams. Songs als I Am The Storm en Unstoppable doen vooral denken aan Kamelot en mogen dan wel wat gladjes afsteken ten opzichte van de rest van het festival, het materiaal is wel van erg hoge kwaliteit en Melissa is zichtbaar enthousiast over hoe het Nederlandse publiek Ad Infinitum bij het eerste optreden in ons land oppakt. Een band om in de gaten te houden! (Lennert)

High On Fire voelt aan als een van de zwaarste bands van het festival. Men hoeft geen moeite te doen om het gros van het publiek aan zich te binden, maar ik merk dat de zompige en lompe sludge mij lastig kan boeien. Dit heeft niets te maken met het materiaal, want een nummer als Snakes For The Divine trek ik op plaat prima, maar zo live in de brandende zon merk ik toch dat het materiaal toch grotendeels hetzelfde aanvoelt en dat ik de details van de plaat nu mis. Wat echter buiten kijf staat, is dat de band een heavy en verpletterend optreden neerzet dat er bij het gros van het publiek wel in gaat. Voor mij is het nu net te veel. (Lennert)

Waar Graceless vrijdag imponeerde met zijn death metal, doen de zuiderburen van Carnation dat op de laatste festivaldag nog eens over, al kunnen ze niet tippen aan hun collega's. Dat heeft vooral met het iets lagere volume te maken en sommige tracks weten de aandacht niet vast te houden. Verder niets dan lof voor de mannen die het publiek al snel meekrijgen. Onder meer de recent uitgebrachte single Stench Of Death en een geslaagde Entombed-cover (Supposed To Rot) komen langs, alsmede de hoogtepunten Reincarnation, Necromancer en Plaguebreeder. De heren werken hard met de met nepbloed besmeurde frontman Simon Duson voorop in de strijd. Carnation staat garant voor een vet old school deathmetalfeest. (Jeffrey)

Na een ironische act als Gloryhammer een dag eerder, is er met Orden Ogan vandaag ten minste ook een powermetalband die 'gewoon serieus' is. De nadruk ligt vandaag vooral op songs van het recent uitgebrachte Final Days als het vlotte Dawn Of The AI en het erg meezingbare Let The Fire Rain, die afgewisseld worden met materiaal van Ravenhead en Gunman. Verder terug dan het in 2012 uitgebrachte To The End gaat de band vandaag helaas niet. Jammer dat het geluid van een van de gitaristen wat zacht afgesteld staat en enkele solopartijen hiermee wegvallen, maar ondanks het feit dat deze Blind Guardian-achtige power metal niet heel populair in Nederland is, lukt het de band alsnog om het publiek mee te krijgen. Afsluiter The Things We Believe In blijft daarnaast ook een ultieme live-kraker! (Lennert)

De deathmetalfans kunnen blijven staan bij het kleine podium, want na Carnation krijgen we daar Gatecreeper. Heel rustige jongens in het dagelijkse leven, maar als ze het podium opkomen, gaan ze los. Die energie werkt aanstekelijk, zo blijkt in het publiek. De formatie uit Arizona staat garant voor vette old school death metal van niet alleen de Zweedse school, maar ook invloeden Celtic Frost, Obituary, Asphyx en Bolt Thrower zijn te ontwaren. Het geheel wordt vakkundig bijeengebruld door Chase Harris Mason. Geen originaliteitsprijs voor Gatecreeper, maar gewoon old school death metal zoals het bedoeld is. Sterk optreden! (Jeffrey)

We hebben al meerdere deathmetalbands aan het werk gezien tijdens Into The Grave 2022, maar niets gaat boven de klassiekers van Death To All. De tourende band die het leven en de nalatenschap van Chuck Schuldiner viert, verschijnt vandaag in de samenstelling Gene Hoglan (drums), Max Phelps (zang/gitaar), Matt Harvey (gitaar) en Steve DiGiorgio (bas). De ene na de andere klassieker volgt. Overactive Imagination, Zero Tolerance, Living Monstrosity, The Philosopher, Suicide Machine, Perennial Quest, Symbolic, Zombie Ritual, Spirit Crusher, Crystal Mountain volgen elkaar op met een korte toespraak van Hoglan en DiGiorgio tussendoor. Het onderscheidende basspel van DiGiorgio, die veel speelplezier toont, staat regelmatig mooi op de voorgrond. Phelps varieert wat te weinig met zijn vocalen, maar verder is het genieten van het eerbetoon aan Schuldiner. Er is kippenvel, er is een pit en het is meebrullen geblazen tijdens afsluiter Pull The Plug. (Jeffrey)

Vooraf zijn de leden van Red Fang bang dat ze wat roestig zijn na zo lang niet touren. Maar afgezien van een enkele keer een nummer verkeerd inzetten, zijn ze bij de les. Ze rocken erop los met onder meer Dirt Wizard, Sharks, Blood Like Cream en schakelen een versnelling lager voor Malverde, Wires (een van de meest veelzijdige composities) en Into the Eye (waarin Bryan Giles en Aaron Beam elkaar vocaal goed aanvullen). Het spelplezier spat ervan af en die energie slaat over op de vele toeschouwers die van de show staan te genieten. Helaas zit het er na Preshistoric Dog op, maar de rockers uit Portland mogen zeer tevreden terugkijken op hun optreden. (Jeffrey)

Emperor is geen makkelijke band en zeker ook geen voor de hand liggende act die hordes mensen bijeenbrengt, maar verdomd als het optreden op mij niet magisch overkomt. Ihsahn mag er dan de laatste jaren meer uitzien als een natuurkundedocent en weinig ophebben met enerverende speeches of publieksophitsing, maar zijn band speelt vanavond wel de sterren van de hemel. In tegenstelling tot Dark Funeral de dag ervoor, heeft Emperor ook het geluk dat de duisternis haar entree al heeft gedaan. Zo komt black metal immers verreweg het beste tot zijn recht. In dat opzicht is de headliner van de zondag ook de absolute antithese van de feestband die de dag ervoor mocht afsluiten en de band trekt dan ook minder publiek dan Alestorm, maar de mensen die nog wel aanwezig zijn, krijgen een kille en intense show voorgeschoteld.

Met vier albums die vol staan met krakers, heeft de band het vanzelfsprekend niet moeilijk om de avond te vullen. Vooral de eerste twee albums In The Nightside Eclipse en Anthems To The Welkin At Dusk zijn rijkelijk vertegenwoordigd, waar een 'moeilijker' werkje als Equilibrium IX er met kraker Curse You All Men! wat bekaaid vanaf komt. Geen probleem, want liederen als With Strength I Burn en Inno A Satana brengen de fans ook met gemak in vervoering. Na Cosmic Keys to My Creations & Times kijk ik wel echter verward op mijn horloge, omdat de band zeker vijftien minuten eerder stopt dan het schema in eerste instantie aangaf. Achteraf verneem ik dat de drummer ziek was en dat de set hierdoor wat ingekort werd. Eeuwig zonde, want de zeventig minuten die de Noren nu speelden, waren te kort en lieten velen snakkend naar meer achter. Wel een werkelijk fantastische afsluiter van een fijn en gevarieerd weekend! (Lennert)

Into The Grave 2022 gaat als zeer geslaagd de boeken in, al is het zeker voor de organisatie jammer dat de kaartverkoop tegenviel. Concurrentie van onder meer Graspop, de gestegen prijzen in zijn algemeenheid, het gebrek aan grote publiekstrekkers naast Alestorm, er zijn meerdere redenen te noemen. Het was vanwege de lagere opkomst wel heel prettig van a naar b lopen, maar hopelijk komt er volgend jaar weer meer volk waardoor de organisatie een aantrekkelijke line-up kan bieden. In negatieve zin vielen ons de toegankelijkheid voor minder validen, de lange rijen voor het kaartsysteem en de hoge prijzen voor eten (broodje hamburger voor 12 euro bijvoorbeeld) op.

Tegenover die tegenvallers staan gelukkig meer positieve punten. De vriendelijkheid en behulpzaamheid van vrijwilligers bijvoorbeeld, het schoonhouden van het sanitair, de overzichtelijkheid van het festivalterrein, de locatie in het centrum, waardoor je even de stad of het park in kon gaan en waardoor veel festivalgangers een slaapplek in de buurt hadden. En ondanks het gebrek aan grote publiekstrekkers presteerden alle bands goed, heel goed en zelfs uitstekend. Nieuwe bands werden ontdekt door velen (Urne, Ad Infinitum, Enforced), gevestigde namen stelden zeker niet teleur (Flotsam & Jetsam, Carcass) en behalve de grotere namen op het kleine podium (Heidevolk, Destruction, Red Fang) werden Midnight, Gatecreeper en Night Demon als favorieten van het festivalpubliek genoemd. Wind Rose bevond zich onder de winnaars op het grote podium, waar de powermetalbands en headliner Alestorm voor een groot feest en blije gezichten zorgden. Voorts viel ons de relaxte sfeer op. We komen volgend jaar dan ook graag weer terug!

Meer foto's vind je op Jan-Willem's Facebook-pagina.