Zondag

De zondag staat in het teken van interessante samenwerkingen. Zo bundelen de Nederlandse postblackmetalformatie Terzij De Horde en het Belgische doomgezelschap Ggu:ll hun krachten. Afzonderlijk van elkaar brachten beide groepen al uitstekende albums uit. Vooral Dwaling (2016), de tot nu toe enige langspeler van Ggu:ll, wordt met recht een subliem werkstuk genoemd. In de ontwikkeling van dit project hebben de bands drumpartijen uitgewisseld en van daaruit nieuwe muziek geschreven. Met twee bands is het druk op het podium. De intense en bij vlagen chaotische, maar vol gedrevenheid gebrachte post-black metal van Terzij De Horde blijkt uitstekend samen te gaan met de monolithische en gitzwarte doom van Ggu:ll. Ondanks de lengte van het optreden weten beide bands de aandacht moeiteloos vast te houden. De muziek maakt in ieder geval nieuwsgierig naar de gezamenlijke release die nog zal verschijnen. (Rik)

De afgelopen jaren kon je de Hongaarse singer-songwriter D�vid Mak� van The Devil's Trade op meerdere festivals en show tegenkomen. Zelfs tijdens Roadburn speelt hij bijna dagelijks. Dit keer staat hij niet alleen op het podium, maar met twee leden van LLN. Eerder remixten zij al een van zijn nummers. En dat smaakte voor beide partijen naar meer. Ze sloten zich op in een oefenruimte in Hongarije en bereidden daar deze unieke show voor: The Devil's Trade x John Connor, een verwijzing naar Terminator, ja. En de elektronische en industrial beats van het duo zijn een fijn contrast met de karakteristieke stem van Mak�. Maar na een paar nummers begint het trucje wel enigszins te vervelen en lijkt het allemaal net iets te veel van hetzelfde. Jammer! (Nicole)

Er is rond Liturgy erg veel commotie en eerlijk gezegd is me dat allemaal een beetje ontgaan. Deze blackmetalact stond een aantal jaren geleden ook al eens op Roadburn. Dat was in de Batcave en daarvan wordt beweerd dat de zaal niet eens vol was. Iedereen die zich het zaaltje nog herinnert, zal zeggen dat dit op zich al een prestatie is. Vandaag zijn er natuurlijk meer mensen aanwezig, maar vol is de grote zaal zeker niet. Om eerlijk te zijn snap ik het wel. De samenwerking met een handvol klassiek geschoolde muzikanten is op papier interessant, maar de uitwerking stelt op z'n zachtst gezegd wel wat teleur. Ik vind het altijd wel een feest om naar harppartijen te luisteren, maar Liturgy lijkt dat vooral steeds weer bruut af te kappen. Officieel is er een samenwerking, maar zo komt het niet over. Daarbij eist vooral Hunter Hunt-Hendrix een hoofdrol op. Voor sommigen wellicht omdat ze twee jaar geleden haar geslachtsverandering voltooide, maar voor mij is ze weinig meer dan een hysterisch, krijsend wijf. Het komt voor mij niet als een verrassing dat ze een bezemkast als de Batcave niet kon vullen, want die kwaliteiten heeft Liturgy niet. Ik vind het heel goed dat Roadburn wil bijdragen aan de LHBTI-discussie, maar nodig dan gewoon DOOL uit. (Ruud)

Ook Solar Temple en Dead Neanderthals blijkt een samenwerking die goed uitpakt. De Nederlandse atmosferische blackmetalband bracht eerder het sterke Fertile Descent uit, terwijl Dead Neanderthals vooral bekend staat als compromisloze grindcore/freejazz-herrie. Onder de titel Embers Beget The Divine presenteren beide bands een gezamenlijk nieuw werkstuk. Het zou live in een totale chaos kunnen ontaarden, maar de groepen lijken met monotone, bijna krautrockachtige, gruizige hymnes een meer dan gulden middenweg te hebben gevonden. Het stuwende, hypnotiserende drumwerk vormt de basis waarop de gitaristen allerlei fraaie, dromerige riffs uitstrooien. De zang bestaat niet uit traditionele blackmetalscreams, maar lijken haast een soort plechtige recitaties, die de sfeer verder versterken. Ik wist niet wat ik van deze samenwerking moest verwachten, maar deze trance-opwekkende klanken smaken naar meer. (Rik)

Drie jaar geleden leverde Kristin Hayter aka Lingua Ignota een van de meest bijzondere optredens van Roadburn af. Niet alleen was de set heel sterk, maar ze koos ervoor in in het publiek op te treden in plaats van het podium. Zodoende was ik een van degenen die niets gezien heeft, maar wel alles gehoord. Dat optreden zorgde ervoor dat Kristin in 2020 kon terugkeren als artist in residence, al weten we natuurlijk hoe dat afgelopen is. In elk geval is ze dit jaar teruggekomen en dat is iets wat we best mogen koesteren. Zeker omdat het aantal Amerikaanse bands een stuk lager lijkt dan normaal. Dit optreden staat vanzelfsprekend in teken van Sinner Get Ready dat vorig jaar verscheen. Het past perfect in het plaatje van "redefining heaviness" waarmee de organisatie van Roadburn voor de dag wil komen. In dat opzicht is Lingua Ignota een ijzersterke keuze. Hayter heeft van haar hart geen moordkuil gemaakt en schetste de afgelopen jaren veelvuldig haar leven van gewelddadige relaties. Daarbij komen haar ervaringen met religie. E�n die naar mijn idee meer van de haat dan van de liefde is. Ook haar muziek laat er geen gras over groeien. Kristin stort een indrukwekkende hoeveelheid narigheid uit. Het optreden is er een van ijzingwekkende schoonheid. Het woord 'genieten' komt wel in me op, maar is hier eigenlijk niet op zijn plaats. Het is vooral indrukwekkend. De zangeres geeft alles en hoewel ze over een prachtige stem beschikt, valt ook de piano op. Het instrument is wel te horen, maar ze raakt hem met geen vinger aan. Alle instrumentale muziek komt van een cd'tje en dat is misschien wel de enige smet die genoemd moet worden. Toch� Als een optreden geroemd moet worden als de beste van deze editie van Roadburn, laat het dan maar Lingua Ignota zijn. Na afloop wandel ik nog snel even langs de merch om nog even de (te) dure langspeelplaat te scoren. De vraag is alleen of ik alle prachtige ellende thuis nog vaak ga afspelen. (Ruud)

Er is vandaag weinig ruimte om het rustig aan te doen. Na het bijzondere optreden van Lingua Ignota spoed ik mij richting de Koepelhal om een deel mee te pikken van Mizmor. Deze Amerikaanse drone/doom/blackmetalgroep rondom frontman en enige componist Liam Neighbors stond al eerder op Roadburn (in 2018) om het album Yodh integraal te vertolken. Vandaag staat in het teken van de opvolger Cairn, die weliswaar al uit 2019 stamt, maar nog steeds te boek staat als een zeer overtuigend epos. Live komen de tracks echter niet echt tot leven. Het is moeilijk te zeggen waar dat aan ligt � de vermoeidheid na bijna vijf dagen festival zal vast meespelen � maar waar ik de muziek van Mizmor normaliter goed trek, blijken de lange composities live te monotoon om echt te blijven boeien. Na een klein half uur heb ik genoeg gehoord. Dit gaat hem niet meer worden. (Rik)

Op naar weer een bijzondere samenwerking: Hangman's Chair x Regarde Les Hommes Tomber. Druilerige, depri doomrock meets intense post-black metal. In de voorbereidingen op het optreden zijn beide bands samen de oefenruimte ingedoken om nieuwe tracks te ontwikkelen. Deze 'ouderwetse' manier van werken in plaats van het via e-mail uitwisselen van riffs blijkt zijn vruchten af te werpen. De muziek klinkt namelijk als een perfecte versmelting van beide werelden: de donkere black metal is wat melancholischer geworden qua karakter, terwijl de sombere klanken van Hangman's Chair meer urgentie krijgen door de interactie met de dreigende en ritualistische riffs van Regarde Les Hommes Tomber. Beide groepen weten dus goed op elkaars kwaliteiten voort te bouwen, waardoor dit een bijzonder geslaagd optreden blijkt. De fraaie visuele ondersteuning verdient overigens ook een eervolle vermelding. (Rik)

Met Lamp Of Murmuur staat er een band op het programma waar nog maar weinig mensen van gehoord zullen hebben. Dit oorspronkelijke eenmansproject uit Los Angeles wortelt in de underground USBM, voegt daar een flinke scheut gothic aan toe (het druilerige gitaarwerk) en roomt het geheel af met enkele vuige heavymetalriffs. Het eindresultaat is een band die enerzijds lekker pruttelende black metal laat horen, maar waarvan met name het melodieuze gitaarwerk in positieve zin onderscheidend werkt. Na een muzikale ontdekkingsreis van vijf dagen heb ik inmiddels wel behoefte aan relatief 'simpele' muziek. De muziek van Lamp Of Murmuur mag dan relatief eenvoudig qua opzet zijn, de nummers zitten wel degelijk prima in elkaar. Het enige minpuntje van het optreden is het nogal abrupte einde, waarbij een deel van de band een nieuw nummer lijkt te willen inzetten, maar de rest het voor gezien houdt. (Rik)

Tijdens Roadburn Redux speelde Die Wilde Jagd twee sets die zeer goed ontvangen werden. Geen wonder dus dat de kleine zaal van 013 bommetjevol staat voor deze neofolky, psychedelische Duitsers. Ik zie er dan ook helaas niets van, maar ik hoor wel dat het geheel net niet lekker klinkt en afgesteld staat. Persoonlijke favorieten als 2000 Elefanten en Himmelfahrten komen daardoor niet echt lekker uit de verf. Al met al toch een lichte teleurstelling dus. (Nicole)

De laatste band die ik meepik voordat ik de handdoek in de ring gooi, is het Belgische Alkerdeel. De combinatie van black metal en sludge levert op plaat een stroperige, zwarte smurrie op. De riffs zijn van het type 'van dik hout zaagt men planken', terwijl frontman Pede het geheel met een aan hardcore ontleende intensiteit aan elkaar buldert. Aan het eind van het festival merk ik echter dat mijn lichaam en geest een beetje klaar zijn met dit soort intens gebeuk en geschuur. Niets ten nadele van de band, want die geeft zich volledig, en dat levert terecht een goede publieksresponse op, maar aan het eind van het festival is dit niet de band die me nog op de been houdt. Na twee nummers besluit ik mijn bed op te zoeken. (Rik)

Een bandje om in de gaten te houden is het Londense Green Lung. In 2019 wekten de Londenaren al aandacht met het prachtige album Woodland Rites en afgelopen najaar volgde Black Harvest. Deze show staat in het teken van de meest recente plaat, maar er wordt zo vlot gespeeld dat er ook enkele nummers van het debuut zich in de set wurmen. Green Lung mag rekenen op een enthousiast publiek en het is eigenlijk wel knap dat de zaal ramvol zit op het einde van dag vier. De aandacht is volledig terecht, want de show is lekker energiek en de muziek is goed. Het doet me wel erg denken aan Uncle Acid And The Deadbeats en dat heeft vooral met de zang en de opbouw van de nummers te maken. Green Lung bedient zich echter niet van een klassieke horrorsfeer, maar eerder folkinvloeden. Deze heren hebben nog wel het een en ander te leren, maar een feestje bouwen kunnen ze wel. Houd ze in de gaten! (Ruud)

Met dank aan Niels Vinck voor foto's.