Waar de een alweer aardig gewend is aan het concertcircuit, is dit voor de ander pas de eerste keer. De gemiddelde onwennigheid neemt af. De pret zal er echter niet minder om zijn. De lange wachtrijsliert bij de ingang laat 013 gestaag voldruppelen en als Zeal & Ardor dan aftrapt is de zaal al behoorlijk vol.

Het geluid staat strak. Retestrak. Het is mijn eerste keer in de verbouwde grote zaal van 013 en die verbouwing heeft het geluid duidelijk geen windeieren gelegd - in alle facetten. Zo is niet alleen alle definitie in de harde stukken aanwezig, maar is de samenzang tijdens nummers als Blood In The River ook haarfijn te horen: "A good god is a dead one. A good god is the one that brings the fire" blért menigeen dan ook begeersterd mee, "The riverbed will run red with the blood of the saints and the blood of the holy".

Iedereen, zowel publiek als band, gaat weer los - als vanouds. Manuel Gagneux en zijn kompanen maken een geïnspireerde en bovenal energieke indruk. Het is knap hoe ze de sprong van de kleine zaal van 013 eind 2018 naar het grote podium vandaag vrijwel feilloos lijken te hebben gemaakt. Toegegeven dat je een podium met zijn zessen een stuk makkelijker vult dan wanneer je daar in je eentje zou staan, maar toch!

Manuel grapt nog even tussendoor dat hij niet te veel zal praten en vooral muziek wil maken, en dat komt hem uiteraard op luid applaus te staan. Niet dat er wat mis is met zijn verbale intermezzo's, overigens, maar we komen toch voor de muziek. Het publiek smult dan ook van alles wat de heren te bieden hebben. Of het nou van het debuut Devil Is Fine afkomstig is, of van de opvolger Stranger Fruit (2019), of van de ep Wake Of A Nation, of de selftitled laatsteling van twee jaar terug. Het gaat erin als Ketellapper en zo warmt Zeal & Ardor het publiek in ieder geval goed op voor de headliner van vandaag en dat komt de band telkens weer op luidkeels applaus te staan. Met Baphomet komt er vervolgens een eind aan een zeer geslaagd optreden. Tijd om de oren wat rust te gunnen, het vochtgehalte op peil te brengen en even bij te kletsen met vrienden en bekenden.

Het lijkt misschien een rare combinatie om deze band voor Meshuggah te laten openen, maar wie de nieuwere tracks goed beluistert, hoort toch ook enige djenteske ritmefratsen en anderszins polymetrische en polyritmische hersenkrakerij terug. Zo kan het verkeren dat ondanks de grote verschillen tussen de twee de zaal gewoon de hele avond bomvol staat. Natuurlijk hebben sommige Meshuggah-fans Zeal & Ardor geskipt en andersom zal ook vast een handjevol fans van laatstgenoemde band het na een paar nummers voor gezien heeft gehouden - of misschien daarvoor zelfs al.

Meshuggah begint met een heeeeel erg lang intro vanaf een backing track voor een volle zaal. Wat heet, een intro. Gewoon wat losse atmosferische geluiden. Dan komen de inmiddels flink grijs geworden heren op. Wat worden ze oud hè? De aftrap wordt gepleegd middels Broken Cog en Light The Shortening Fuse van het eerder dit jaar verschenen Immutable. De eerste haren vliegen door de zaal, maar het is pas echt menens als Nothing (2004) aangedaan wordt middels Rational Gaze. Luidkeels wordt er meegeblèrd. Moshpits, crowdsurfers, alles. Godver, wat hebben we dit gemist.

Rücksichtlos kapot gaan; als een bezetene headbangen; alles naar de tering. Dat daarmee de grens tussen het betamelijke en het onbetamelijke verkend wordt, ondervindt men vooral zodra het contact met security gemaakt wordt en eerlijkheid gebiedt te zeggen dat beide partijen hier nog maar eens op moeten reflecteren. Blijkbaar mag er niet gecrowdsurfd worden, maar ja, kom op. Iedereen komt hier voor een feestje en als je niet van haren en pit en zo houdt, moet je maar achteraan gaan staan. Of niet komen. En beste security-mensen... Beheers uzelf een beetje. De meeste van ons komen met de beste intenties.

Dat gezegd hebbende, knallen we door, maar enigszins beheerst, voor zover daarvan sprake kan zijn bij Meshuggah. Jens Kidman, de zanger die karakteristiek weinig woorden vuil maakt anders dan waar zijn functie-omschrijving hem namens zijn broodheer toe verplicht, wendt zich bijvoorbeeld tot het publiek om zijn dankbaarheid uit te spreken. Dit is de eerste show van de Immutable-tour en de eerste sinds corona. Wellicht verklaart dat de mijns inziens te lange intermezzo's die uit de PA komen. Moeten de heren wellicht op adem komen? Ach, zo kunnen wij ook even bijkomen voor we er weer inknallen met zowel klassiekers als Pravus en In Death - Is Life. Met The Abysmal Eye wordt Immutable nog weer even aangedaan om vervolgens weer over te stappen naar Nothing: Straws Pulled At Random.

Dan verlaat de band het podium, maar het is nog lang geen tijd. Bands, kunnen jullie hier gewoon mee kappen? We weten heus wel dat jullie terugkomen. Na een veel te lange break hakt de band er nog even vol in met Demiurge en dan klinkt het hoge fluitje van New Millennium Cyanide Christ. Volledig naar de klote. Allemaal. Nogmaals verlaat de band het podium. We weten allemaal dat Bleed nog moet komen, dus we wachten geduldig af. Het blijft stil. Heel stil. De lichtman laat de lampen plagend flikkeren, maar er gebeurt niks. En dan gaat de zaalmuziek aan. Geen Bleed?! Het is een schande! Maar uiteindelijk beslist de band natuurlijk zelf.

Ik heb weleens betere optredens van Meshuggah gezien - energieker vooral. De lange pauzes tussen de nummers halen het ritme enigszins uit de show en dat is jammer. Ook de stem van Jens lijkt halverwege het concert vermoeid te zijn geraakt. Maar zelfs dan is Meshuggah fantastisch. Meshuggah is altijd fantastisch. Laten we het erop houden dat het voor de band ook gewoon weer even inkomen is en dat de Zweden van de zomer op de festivals weer als vanouds tekeer kunnen gaan. Aan het publiek heeft het niet gelegen vanavond, want het is lang geleden dat ik een zaal zo stuk heb zien gaan.

Setlist Zeal & Ardor:
1. Church Burns
2. Götterdämmerung
3. Ship On Fire
4. Row Row
5. Blood In The River
6. Gravedigger's Chant
7. Run
8. We Can't Be Found
9. Trust No One
10. Death To The Holy
11. Don't You Dare
12. Devil Is Fine
13. J-M-B
14. Feed The Machine
15. I Caught You
16. Baphomet

Setlist Meshuggah:
1. Broken Cog
2. Light The Shortening Fuse
3. Rational Gaze
4. Pravus
5. The Hurt That Finds You First
6. Ligature Marks
7. Born In Dissonance
8. Mind's Mirrors
9. In Death - Is Life
10. In Death - Is Death
11. The Abysmal Eye
12. Straws Pulled At Random

Toegift:
13. Demiurge
14. Future Breed Machine

Meer foto's op www.basementonline.nl