Gisteren was Novena een van de hoogtepunten. Het is dan ook niet vreemd dat de kleine zaal al vroeg vol staat met genteresseerden voor het solo-optreden van frontman Ross Jennings. De Engelsman bracht eind vorig jaar zijn solo-album A Shadow Of My Future Self uit en daarvan speelt hij een aantal nummers, aangevuld met enkele covers. De eigen songs komen in deze intieme setting met slechts een akoestische gitaar en zang uitstekend uit de verf, misschien zelfs nog wel beter dan op het album, zoals in het geval van Rocket Science en Feelings. Dat komt omdat Jennings heel veel gevoel stopt in zijn performance. Je kunt dan ook een speld horen vallen tijdens het optreden. Behalve ontroerend mooi is er ook ruimte voor ontspanning en humor. Buitengewoon vermakelijk is het vergeten van de teksten en akkoorden van Peter Gabriels Solsbury Hill, dat hij samen met Novena-bandmaat Harrison White uitvoert. White krijgt net als Jennings de lachers op zijn hand. Ook al kun je niets met Haken, je zou beslist eens naar een solo-show van Jennings toe moeten gaan, die vandaag vrienden en genteresseerden zeer positief verrast met een intiem en charismatisch optreden.
Het is relatief rustig in de grote zaal, waar The New Death Cult staat te spelen. De ruimte lijkt wat te groot voor de Noren. Het rockt allemaal wel lekker, maar de muziek is niet heel bijzonder. Pas aan het einde van de set gaat men het experiment aan. Tot die tijd laten de Noord-Europeanen, ondanks het wegblijven van een positieve reactie van het publiek, zich van een zo goed mogelijke kant horen door rauwe rock te brengen, die soms wel wat wegheeft van Queens Of The Stone Age, Foo Fighters, Status Quo en Biffy Clyro. Vooral de drummer valt in positieve zin op met zijn krachtige manier van spelen. Heel af en toe komt Ghost in gedachten op, maar dat heeft meer met de aankleding te maken. De maskers en fluorescerende verf hadden echter achterwege gelaten moeten worden. We hadden liever wat meer muzikale experimenten gehoord.
Maraton kon helaas niet komen, maar gelukkig had Cobra The Impaler nog een plekje over in de agenda en is Gent niet zover rijden. De last minute-aankondiging werd door meerdere festivalgangers met gejuich begroet. Het eerder dit jaar via Listenable Records uitgebrachte debuut Colossal Gods kreeg namelijk positieve recensies. De door ex-Aborted-gitarist Thijs "Tace" de Cloedt opgerichte band waarin Dirk Verbeuren (Megadeth, ex-Soilwork) niet meer drumt, maar Ace Zec wel, laat progressieve stoner/groove metal horen. Met name de invloed van Mastodon ligt er dik bovenop, maar ook Gojira, Baroness en Alice In Chains hoor je in de composities terug. Het optreden staat als een huis. Laat dat maar aan deze ervaren muzikanten over. Vanaf de eerste seconde staat het geluid goed, staan de mannen strak en gemotiveerd te spelen en hebben de grooves veel impact. Er is dan ook veel beweging en bijval van het publiek. Live hebben de composities nog meer overtuigingskracht. Cobra The Impaler is een van de winnaars van Prognosis 2022.
Progrock van de oude school is goed vertegenwoordigd op deze editie van het festival. Gisteren met Argus (dat helaas tegenviel), later vandaag met Focus en nu met Magic Pie. Heel druk is het niet in de grote zaal. Dat doet echter niets af aan de prestaties van de Noren. Sterker nog, de heren staan uitstekend te spelen. De samenzang klinkt prima, het geluid staat goed afgesteld, er is af en toe interactie met het publiek en de kolos King For A Day van bijna een half uur wordt foutloos uitgevoerd. Niet iedereen kan de aandacht er bijhouden, maar liefhebbers van Spocks Beard, Neal Morse en Transatlantic staan zichtbaar te genieten van een goed verzorgde show met op de achtergrond projecties.
Het is jammer dat sommige bands onderbelicht blijven. Scarlet Stories is zon goed bewaard geheim uit de Nederlandse scene. Hoewel de door zangeres Lisette van den Berg en gitarist Bram te Kamp opgerichte progmetalformatie van eigen bodem terecht lovende recensies kreeg met betrekking tot het debuutalbum Necrologies (2019) is het zeskoppige ensemble onbekend bij veel progfans. Ook vandaag ontdekt een deel daarvan de klasse van de Brabantse groep, die avontuurlijke en rijke composities laat horen. Het verhalende karakter komt niet alleen in de stem van Lisette terug, maar ook in het vioolspel van Sophie Ansems en het gitaristenduo, waarvan Robin van Poppel het eerst op het podium staat bij Scarlet Stories. Veel details komen helaas niet aan het licht doordat de band vandaag geen eigen geluidsman mee heeft genomen, en toch is het een goed optreden dat in de smaak valt bij de bezoekers in de zeer goed gevulde kleine zaal.
Het optreden van Long Distance Calling staat als een huis. De grote zaal is wellicht een maatje te groot, maar op de uitvoering van de Duitse post-rockers valt niets af te dingen. Het geluid staat prima afgesteld, de lichtshow is dienend en live krijgen de nummers net wat meer kracht dan op plaat. Wel mogen de heren wat meer bewegen en had er voor een speciale set meer speciaals mogen gebeuren. Het is vooral Duitse degelijkheid wat er op de planken gebracht wordt en dat levert een dikke voldoende op.
Net als Scarlet Stories maakt Cellar Darling avontuurlijke muziek, met name op het tweede album The Spell (2019). De melodieuze metal van het debuut heeft plaatsgemaakt voor uitgesponnen composities met meer spanning en complexere structuren. Al eerder bleek de groep die uit drie ex-Eluveitie-leden bestaat (en live gebruik maakt van het bassende sessielid Nicolas Winter) de rijke songs live uitstekend te kunnen vertolken en ook vandaag gaat dat prima. Aanvankelijk zijn er wat technische problemen, maar als die opgelost zijn, is er al snel sprake van een overtuigend en professioneel optreden. Het draait daarbij vooral om de mooie muziek. Veel show is er namelijk niet. De heren laten de spotlights graag aan Anna Murphy, die zich een waar multi-instrumentalist toont. Ze switcht snel tussen zang, keyboard, dwarsfluit en draailier. Erg knap en het gaat haar bovendien prima af. Een volle kleine zaal geniet van de proggy songs. Wel is het jammer dat vanwege de technische problemen er geen ruimte meer is voor de hit Avalanche, maar met Black Moon als overtuigende afsluiter mogen we niet klagen.
74 jaar is hij inmiddels; Thijs van Leer van Focus. Nog altijd een muziekliefhebber en een performer pur sang, zoals vandaag blijkt. Hij zoekt en vindt de interactie met het publiek en laat zien en horen dat je ook prima dwarsfluit en toetsen tegelijk kunt spelen. Imponerend, en datzelfde geldt voor hetgeen drummer Pierre van der Linden, gitarist Menno Gootjes en bassist Udo Pannekeet laten horen. De kolos Hocus Pocus is uiteraard het hoogtepunt van de set, maar Eruption, Sylvia en House Of The King zorgen ook voor vrolijkheid en tevredenheid. Van Leer spreekt vreemd genoeg het internationale publiek in het Nederlands toe, wat de nodige vraagtekens op de gezichten van de buitenlandse festivalgangers tot gevolg heeft, maar verder is het een zeer geslaagde en vermakelijke show in het teken van het vijftigjarig (inmiddels 54) jubileum van Focus.
In 2019 opende Wheel het festival. Destijds deed de groep rond de Engelse gitarist/zanger James Lascelles dat zeer overtuigend. Op dat moment hadden hij en zijn Finse bandmakkers alleen Moving Backwards en een paar eps op de markt gebracht. Inmiddels is er met Resident Human een tweede langspeler. Wheel speelt wederom in de kleine zaal, maar drie jaar later dus als afsluiter. Die verbetering op de bill is volledig terecht. Ook vandaag staat het optreden als een huis. Dit keer hebben de mannen geen hoodies op en ogen ze ontspannen, ondanks dat Lascelles aangeeft dat het vreemd is om na zon lage tijd weer op het podium te staan. De heren staan uitstekend te spelen, waarbij vooral het interessante drumwerk van Santeri Saksala opvalt. Publieksfavorieten zijn Vultures (wat een bergave aanvangsriff) en Dissipating. De andere tracks doen er weinig voor onder. Een overvolle kleine zaal headbangt en zingt mee met de deels Tool-achtige composities. Er is zelfs een pit tijdens het afsluitende nummer, de enige van het festival. Overtuigend optreden van Wheel!
Jammer dat Haken moest afzeggen, maar met Leprous staat er een andere publieksfavoriet. Net als in 2019 staat de grote zaal stampvol om de verrichtingen van de Noren gade te slaan. Frontman Einar Solberg is doodop van de laatste weken, die voor hem en zijn Oekraense vriendin in het teken stonden van het verhuizen van haar familie. Een paar uur voorafgaand aan het optreden is hij pas gearriveerd. Ondanks dat hij verklaart wat slaapdronken te zijn, staat hij er heel actief bij en is hij goedgehumeurd. Regelmatig spreekt hij het publiek op vermakelijke wijze toe. Over de voorspelbaarheid van de stemronde bijvoorbeeld. Fans en genteresseerden mochten namelijk kiezen welke nummers er vandaag gespeeld worden. Dat zijn natuurlijk onder meer Forced Entry, Passing en Rewind. Gaaf dat die weer eens live vertolkt worden.
Interessant zijn de bewerkingen van Dare You en het prachtig gearrangeerde Acquired Taste, onder meer vanwege het cellospel van Raphael Weinroth-Browne. De cellist heeft de afgelopen jaren een steeds actievere rol op het podium gekregen en dat komt de dynamiek van de show zeker ten goede. Een behoorlijke domper op de feestvreugde is het doffe geluid van het geheel, waardoor bepaalde melodielijnen niet goed doorbreken. Het kan veel fans niet deren. Ze staan veel teksten, zoals die van het refrein van From The Flame, luidkeels mee te schreeuwen. De stemming zit er goed in. Met The Sky Is Red komt er een einde aan een interessante by-request-show en een einde aan een geslaagd Prognosis, dat op verschillende terreinen verbeteringen heeft doorgevoerd. Volgend jaar is het drie in plaats van twee dagen feest: 14, 15 en 16 april. En een week later is er een tweedaagse editie in Londen (22 en 23 april).
meer foto's op www.basementonline.nl
