Vrijdag 13 augustus:
Het eerste fatsoenlijke metalfestival in ruim anderhalf jaar wordt geopend door Channel Zero. Channel Zero? Die band die tig keer de Ancienne Belgique in Brussel had uitverkocht? Juist ja, die Channel Zero. De band is mateloos populair in eigen land en zal vandaag twee keer optreden. Maar in plaats van Alcatraz 2021 met een knal te openen, begint de band ingetogen met Angel, een eerbetoon aan drummer Phil Baheux, die in 2013 overleed op de dag dat Channel Zero zou optreden op ditzelfde Alcatraz. Deze openingsset bestaat verder vooral uit nieuwer materiaal waarmee wl geknald wordt, zoals Dark Passenger en Hot Summer. Met de hete zomer valt het dit jaar wat tegen, maar net als de pyro die al vroeg op de dag aangestoken wordt, warmt Channel Zero het publiek toch aardig op voor de eerste festivaldag. (Tonnie)
De kleine tent La Morgue wordt geopend door de Belgische thrash/powermetalband Eternal Breath. De muziek doet snel denken aan Anthrax. Vooral de zang van Andy Polfliet klinkt als die van Joey Belladonna. De band, die aankondigt 25 jaar te bestaan, mag voor een halfvolle tent optreden. Vooraan wordt er veel meegeklapt en gezongen. Tijdens Fire wordt er op de achterste boxen vuur aangestoken. De Belgen sluiten af met Need For Speed. Terwijl Channel Zero het hoofdpodium in brand steekt, heeft Eternal Breath La Morgue een ietwat gematigdere, maar niet onsuccesvolle vuurdoop gegeven. (Sam)
De eerste band in de grote tent, simpelweg Swamp genoemd, is het Belgische Black Mirrors. De muziek van de swingende altrockband slaat goed aan. De tent is en blijft goed gevuld. De zangeres kondigt aan dat er een nieuw album op komst is, waarvan een nieuw nummer gespeeld wordt. Ook komt er een cover van Nirvanas Territorial Pissings langs, waarbij flink wordt meegezongen. In het publiek wordt er wat meegedanst, maar verder wordt er vooral rustig genoten van de fijne muziek. Opvallend is wel dat er op de grote schermen naast het podium reclames te zien zijn in plaats van de band. Dit bleek later elke dag tijdens de eerste paar optredens het geval te zijn. Het mag de pret niet drukken en aan het applaus achteraf is te horen dat de muziek goed in de smaak valt. (Sam)
De eerste buitenlandse groep op het programma is geen onbekende, want Thundermother stond in 2016 ook al op de mainstage. Drie van de vier dames waren er toen echter nog niet bij. Van de line-up van weleer is alleen gitariste Filippa Nssil nog over. Zij rockt er echter niet minder hard om. Het grootste deel van de setlist bestaat uit songs van de laatste plaat Heatwave (waaronder een nummer over een modderig festival, wat het vandaag gelukkig niet is), aangevuld met een paar oude songs. Nssil gaat nog even van het podium af naar het publiek voordat de set ten einde komt met de heerlijke kraker We Fight For Rock 'N' Roll. (Tonnie)
In La Morgue is het de beurt aan Drakkar. De Belgische heavymetalformatie wil er duidelijk een feestje van maken. Vooral de hier en daar als Bruce Dickinson klinkende zanger is een ogentrekker. Hij danst vrolijk over het podium en heeft vooral veel lol met een van de gitaristen. De band is erg energiek en dit slaat over op het publiek, dat hoe langer het concert duurt steeds enthousiaster meedoet. Het toppunt van de show komt bij afsluiter Were Not Gonna Take It. Iedereen in de tent danst en zingt mee tijdens de Twisted Sister-cover. Drakkar bewijst dat de band duidelijk weet hoe deze een feestje moeten bouwen. (Sam)
Na een fragment van Row Your Boat betreden de heren van King Hiss het podium. De stoner metal met invloeden uit rock en sludge gaat er duidelijk goed in en tijdens het tweede nummer ontstaat al een moshpit. Tijdens King Hiss komt de riffmeister van Fleddy Melculy ook nog even meespelen. De zanger is zoals gebruikelijk de ogentrekker met zijn dansjes en andere bewegingen. Hij maakt het toch al enthousiaste publiek nog energieker door op de hekken te gaan staan. Hierna is het optreden helaas snel afgelopen en kunnen de fans tevreden zijn met het geslaagde optreden. (Sam)
Met twaalf jaar en vier albums onder de riem kun je FireForce niet rekenen tot de jongere bands, maar ook niet tot de oude garde. De band weet het kleine La Morgue in vuur en vlam te zetten alsof het de normaalste zaak van de wereld is. De power metal van dit Belgische viertal gaat er vandaag in ieder geval uitstekend in. De songs zijn goed, de band energiek en het publiek heeft er ook zin in. De drie kwartier speeltijd van de band is dan ook voorbij voordat je er erg in hebt. (Tonnie).
Op naar opnieuw een Belgische band, namelijk Brutus. Voordat het concert begint, is de Swamp al goed gevuld. Het drumstel staat een kwartslag gedraaid zodat zangeres en drumster Stefanie Mannaerts naar de rest van de band kan kijken. Het drietal opent met het bekende War. In de hele tent wordt uit volle borst meegezongen. De band speelt actief en gaat duidelijk op in de muziek. Ook bij het publiek is het enthousiasme te voelen. De emotioneel intense zanglijnen van Stefanie worden veel meegezongen en de drukte in de tent lijkt niet af te nemen. Nummers van beide albums komen langs, maar bijna iedereen lijkt de discografie toch wel uit zijn hoofd te kennen. Er wordt door de band veel contact met het publiek gezocht. Ondanks dat Stefanie naar de band kan kijken, kijkt ze continu opzij de mensenmassa in. Brutus bewijst met dit zinderende optreden dat de internationale erkenning compleet verdiend is. (Sam)
De enige niet-Europese band vandaag is Unleash The Archers. De Canadese powermetalformatie speelt vandaag haar eerste show in zeventien maanden. Dat is in het begin van het optreden wel te merken. Er zijn wat schoonheidsfoutjes en het monitorgeluid is nog niet naar wens, zodat de bandleden elkaar niet optimaal kunnen horen. Vanaf de vierde track, The Matriarch gaat het een stuk beter. Die track komt van het album Apex (2017), dat samen met het bijna een jaar oude Abyss (2020) op n na alle tracks op de setlist vertegenwoordigt. Een prima keuze, want die laatste twee langspelers zijn de beste van het kwartet, dat vandaag aangevuld wordt met First Fragment-bassist Nick Miller. De groep werkt hard en is zichtbaar blij om weer op te mogen treden. Zangeres Brittney Slayes imponeert met haar hoge uithalen en betrekt het publiek bij de show. De toeschouwers reageren wat lauw, maar kunnen wel lachen als de frontvrouw aankondigt dat UTA in november en december naar Europa komt voor een tour en daarbij Ars shot (Aarschot) aandoet. Unleash The Archers herstelt zich na een roestig begin met een degelijk vervolg en imponeert vooral met The Matriarch en het veelzijdige The Wind That Shapes The Land. Een groep enthousiastelingen vooraan heeft enorm genoten.
Thorium is het project van drie oud-leden van Ostrogoth die muziek willen maken die niet binnen het kader van de laatstgenoemde band past. De band kan deze bredere muziek ten orenschouw brengen voor een halfvolle La Morgue. De heavy metal met invloeden uit aanverwante genres zal vast lekker in het oor hebben gelegen, als de geluidskwaliteit beter was geweest. De gitaar en zang kwamen zo schel uit de boksen dat het niet aanlokkelijk was om daar lang te blijven staan. (Sam)
Dan is het tijd voor de Griekse thrashers van Suicidal Angels. Het optreden staat duidelijk in het teken van het laatste album Years Of Aggression uit 2019. Hier worden vier nummers van gespeeld en er staan sidebanners met het kleurpatroon van dat album. De moshers in de pit weten niet van ophouden en worden aangemoedigd door de band. Ook van Division Of Blood (2016) passeren verschillende nummers de revue. Het laatste nummer, Apokathilosis, is volgens zanger en gitarist Nick Melissourgos een indicatie van iedereen die aanwezig is. Suicidal Angels is live altijd een feest en deze keer is het niet anders. (Sam)
Kissin' Dynamite heeft als missie om stadionrock terug te brengen. Of de Duitse band daarin slaagt, is open voor discussie, maar aan de inzet van Kissin' Dynamite zal het niet liggen. De band is energiek en heeft een aardige podiumpresentatie. Muzikaal doet het wel denken aan de glam metal van weleer, maar met een modern sausje eroverheen. Naast nummers van het laatste album Ecstacy en wat oudere songs, wordt vandaag ook de nieuwe, onlangs uitgekomen single Not The End Of The Road gespeeld, wat de eerste keer is. Meezingen met dat nummer is er nog niet bij, maar bij de andere songs doen mensen wel af en toe een poging. Al met al is het een aardig optreden van Kissin' Dynamite. (Tonnie)
Zonder meer n van de hoogtepunten van de eerste festivaldag: Moonspell. De Portugese gothicmetalformatie verrast de afgelopen jaren elke keer met een nieuw album, dat heel anders klinkt dan het vorige. Uiteraard is er vandaag op de setlist met vier tracks veel ruimte voor het meest recente Hermitage (2021), maar komen ook de klassiekers langs (Opium, Alma Mater en Full Moon Madness). Sterk zijn ook de uitvoeringen van Breathe (Until We Are No More), dat de publieksparticipatie vergroot, en Extinct. Het geluid staat prima afgesteld, de toeschouwers genieten en afgezien van enkele schoonheidsfoutjes in de zang van de kortharige frontman Fernando Ribeiro, staat het optreden als een huis. Een fan met een Kreator-shirt en een draagtray op zijn hoofd krijgt nog een compliment: Nice hat. Moonspell imponeert en sluit af met meezinger Alma Mater en Full Moon Madness.
Nadat we eerder vandaag al wat ex-leden van deze band konden aanschouwen, is het nu tijd voor Ostrogoth zelf. De oude rotten openen met Victory Of Faith, wat voor het eerst live wordt opgevoerd. De kleine tent staat propvol. De Belgen spelen voor een enthousiast publiek dat de nummers van binnen en buiten kent. Er wordt dan ook veel meegezongen en geheadbangd. Zanger Josey Hindrix stelt de nieuwe gitarist Bram Engelen voor. Zelf stagedivet de zanger ook nog even. Nadat de laatste noten van Heroes Museum zijn gespeeld, stroomt de overvolle tent leeg en lopen de vele bezoekers voldaan weg. (Sam)
Mayhem bracht in 2019 met het ijzersterke Daemon zijn meest traditionele blackmetalalbum uit sinds De Mysteriis Dom Sathanas (1994). Ook live opereren de roemruchte Noren momenteel op de top van hun kunnen. Eerder speelde het getriggerde drumgeluid van monsterpercussionist Hellhammer het geluid vaak parten, maar vandaag klinkt alles als een klok. Met Teloch en Ghul heeft Mayhem een uitstekend gitaartandem verkregen. Stocijns werken ze hun riffs op strakke wijze af, terwijl de actieve bassist Necrobutcher en frontman Atilla in schril contrast het krankzinnige gezicht van de show vormen. Net als tijdens de Europese tour in het najaar van 2019 wordt er een set geboden die gaandeweg teruggaat in de tijd. De eerste helft is gereserveerd voor Falsified And Hated en Malum van Daemon en het onorthodoxe materiaal van Chimera (2004) en Grand Declaration Of War (2000). Daarna wordt het "cooooold and daaaark" en is het tijd voor uiteraard- Freezing Moon en Life Eternal. De devolutie eindigt met het primitieve materiaal van de legendarische Deathcrush-ep (1987), wat voorheen een beetje afstak bij de rest van het materiaal tijdens concerten, maar als apart blokje uitstekend uit de verf komt. Mayhem biedt vandaag niets minder dan een Pure Fucking Armageddon. (Wessel)
Sinds At The Gates in 2010 definitief als full-time opererende band terugkeerde, is het Zweedse melodeathinstituut een graag geziene gast op festivals. Recentelijk is zelfs de derde plaat sinds de renie uitgebracht The Nightmare Of Being. Een wisselend ontvangen werkstuk, met name vanwege de progressieve uitstapjes die in combinatie met de typische hakkende riffs niet altijd even goed werken. Ook vandaag zakt het optreden behoorlijk in wanneer dit materiaal passeert. Tevens heeft de stem van Tompa Lindberg zijn beste tijd gehad. Menigeen zal de bandleden wel eens beter gezien hebben en het was de intensiteit van de show ten goede gekomen als At The Gates in de tent had gespeeld in plaats van op de mainstage. Op klassiekers als Cold, Suicide Nation en Blinded By Fear van het essentile Slaughter Of The Soul (1995) valt echter weinig af te dingen. (Wessel)
Cyclone treedt op voor een enthousiast publiek. De band uit de jaren tachtig die sinds 2019 weer actief is, heeft duidelijk nog veel fans rondlopen. Vooraan gaat het flink tekeer met moshpits en stagedivers. De band jast er de ene thrashkraker na de andere doorheen. De heren genieten duidelijk van het enthousiasme vooraan en hebben vaak een grote glimlach op hun gezicht. Waarschijnlijk gaan we in de toekomst Cyclone vaker op de planken zien staan en te oordelen aan dit optreden is dat geen straf. (Sam)
"Voor de tweede keer, godverdomme" staat Channel Zero vandaag op de planken. Eerder vandaag mocht de band de mainstage openen, maar de mannen hebben ook de eer om de Swamp Stage af te sluiten. Dit doen ze met een set van oude songs. Tussen opener Succeed Or Bleed en afsluiter Black Fuel is het genieten van de oude songs. Na No Light (At the End of Their Tunnel) mag een grote fan het podium opkomen samen met zijn vriendin, waar hij haar ter huwelijk vraagt. Gelukkig voor hem zegt ze ja, anders was het nogal een afgang geweest. Hierna zet de band Run W.T.T. in, wat wordt opgedragen aan drummer Phil Baheux omdat dat zijn favoriete track was. (Tonnie)
Als afsluiter van La Morgue geeft de Belgische Motrhead een optreden. Inderdaad, het is tijd voor Killer. Het drietal komt op voor een halfvolle tent. Bassist Jakke probeert direct veel contact te maken met het publiek. Gitarist en zanger Shorty blijft tijdens het spelen iets meer op de achtergrond, maar de frontman praat tussendoor veel met de toeschouwers. Zo zegt hij dat ze gisteren een vriend begraven hebben en dat het komende nummer, Monsters Of Rock, het verhaal van iedereens leven is. De zang staat wat zacht, maar het geluid is verder goed. Dat de zang niet heel hard staat, blijkt ook geen ramp aangezien er veel wordt meegezongen. Killer levert een erg vermakelijk optreden als afsluiter van de kleine tent. (Sam)
Meer dan een jaar lang verzorgen bands livestreams. Vooral om de fans bij gebrek aan tourmogelijkheden een teken van leven te geven. Geen van die bands kon tippen aan de next level-livestream van Epica. Wat een geweldige show, met heel veel extras op het podium. Een deel van die elementen komt vanavond terug in de headlinershow op Alcatraz, zoals de vuurshow en over vuurshow gesproken, er komen drie kunstenaars het podium op voor een extra vuurshow. Mooi gedaan. Er valt van alles te zien en er is veel beweging bij de bandleden, die er overduidelijk veel zin in hebben. Simone is in topvorm. De fraai gestylede frontvrouw heeft nog een boodschap: Music unites people and that right may not be taken away from us. En zo is het.
De setlist bestaat voor de helft uit nieuwe nummers van het eerder dit jaar uitgebrachte album Omega. Die komen net als de klassiekers (het prachtig gezongen Unchain Utopia, het donderende Victims Of Contingency, de epic Consign To Oblivion en de dans- en springhit Beyond The Matrix) uitstekend uit de verf. De headlineshow is een genot voor oog en oor. Epica sluit een ijzersterk optreden met veel vuurwerk en onderling contact af met Design Your Universe.
