Ein Festival Der Liebe van Jrgen Marcus klinkt wanneer de eerste band opkomt. Demored trapt af met One With The Dead. Het is mooi weer en de bankjes voor de bar zijn vrijwel verlaten. We hebben lang op een festival gewacht en er staat meteen al een gretige groep metalheads voor het podium. Het geluid valt deels uit tijdens Bodyswap, het tweede nummer. Op het eerste gezicht lijkt Demored een jonge band, maar de heren uit het Duitse Braunschweig zijn al vanaf 2012 bezig. Frontman Magnus Fischer laat zich niet uit het veld slaan en Slaughtering The Son Of God, de titeltrack van de ep uit 2014, wordt zonder monitor ingezet. De setlist bevat vooral nummers van het debuutalbum Sickening Dreams (2018). Het publiek staat goedkeurend te headbangen tijdens Cease To Exist. Demored speelt met sessiebassist Julian Mller van Cyphonism. Lennart Land heeft na negen jaar de band verlaten om persoonlijke redenen. De geluidsproblemen houden aan, maar desondanks wordt met Dead Return een keurige set afgesloten.
Aan weerszijden van het podium hangt een banner. Links met de bands die spelen, al heeft Abrupt Demise afgezegd. Op de rechter prijkt een afbeelding van Svenson Gross. Gone but never forgotten. De frontman van Fleshcrawl overleed in juni aan de gevolgen van kanker. Hij kondigde de bands aan op de voorgaande edities. Een zwaar dronegeluid klinkt als Mouflon het podium betreedt. Frontman RJ (Robin John) loopt dreigend heen en weer. De wilde schapen openen met Pure Filth. RJ ontpopt zich als een ware entertainer. Zijn performance geeft de rauwe death/doom-mix van Mouflon een extra dimensie. Feit is dat de band uit Arnhem met RJ als frontman en het album Devastations (2018) op zak de festivalorganisaties weet te overtuigen. Terecht, want de band zet een strak en goed optreden neer. Alternate Suicide en On The Frontlines vallen goed in de smaak. Een nieuw nummer doet vermoeden dat een volgend album in aantocht is. Na The Hunt is het al weer gedaan. Een bedankje aan het publiek en de organisatie volgt. Het zware dronegeluid houdt nog even aan.
Drummer Herman Uiterwijk was betrokken bij een ongeval, waardoor Abrupt Demise heeft afgezegd. Aeon Of Disease twijfelde geen moment om die plaats op te vullen. De band uit Vechta opende de editie in 2018 en werd toen goed ontvangen. Naast het debuutalbum Veil Of Oblivion (2018) is in 2019 de ep Edge Of Purgatory verschenen, waarvan Ominous Signs en het titelnummer worden gespeeld. Frontman Stephan staat er kort bij stil dat het achttien maanden geleden was dat ze voor het laatst op het podium stonden, waarna Global Suicide wordt ingezet. Voorafgaand aan Iron Domination roept Stephan op om het glas te heffen voor Sven Gross. Voor gitarist Markus is dit het eerste optreden met Aeon Of Disease. Zijn humor is een aanwinst voor de sowieso erg sympathieke band. Hij vermaakt zich zo op het podium dat hij zelf een toegift wil. De andere bandleden willen dat ook en dus wordt Mercanaries Of The Ancient Ones spontaan aan de setlist toegevoegd.
De soundtrack The Godfather Finale klinkt als Burial Remains opkomt. De rust is van korte duur. Ooievaars slaan op de vlucht als Crucifixion Of The Vanquished wordt ingezet. Genspireerd door bands als Dismember, Bolt Tower en God Macabre is het de eerste rasechte HM-2-band van de dag. De band uit Drachten bracht in 2019 het debuutalbum Trinity Of Deception uit, met vocalen van Sven Gross. Frontman Wim de Vries buldert het publiek toe en lijkt heel boos te zijn. Gelukkig trekt hij zo nu en dan een vrolijk gezicht en steekt hij zijn tong uit. De nummers van het tweede album, Spawn Of Chaos (2019), komen live veel beter tot hun recht. De blikkerige sound van die plaat is moeilijk te verteren. De nieuwe ep, As Blood Rains From The Sky (2021), heb ik nog niet beluisterd. De eerste dronken gast zit met een restje friet op schoot en een bijna lege beker in de hand tegen de afrastering. Er ligt er ook nog eentje te slapen in het zachte gras voor de eetkraampjes. Mensen lopen wat meer rond en er verschijnen steeds meer bandleden die zich vermaken met de fans. Burial Remains is de eerste band die een kleine circlepit weet uit te lokken. Het laatste nummer, Trinity Of Deception, wordt opgedragen aan Sven Gross, maar niet voordat drummer Danny Boonstra het bekkenstatief terugzet dat van de verhoging is gedonderd.
Er is weinig keuze bij de eetkraampjes. Hamburger, kip gyros, een Deathfestburger, of iets halen bij de frietkraam. Meer keuze is er niet. Dit kleine festival leent zich ook niet voor groots uitpakken met een groot aanbod. Bovendien is de dorpskern op loopafstand. De sfeer is prima en de temperatuur nog zeer aangenaam als de zon achter de bomen verdwijnt. Op het podium staat Pentacle, de eerste band met een eigen geluidsman. Het gezelschap uit Bladel draait al mee vanaf 1989. De ervaring straalt ervan af. De gitaren van de gebroeders Verhoeven en de bas van frontman Wannes Gubbels hebben dezelfde body. Het gaat nergens over, maar die uitstraling werkt voor mij zeker. Het terrein lijkt wel vol te zijn als Rides The Moonstorm klinkt, de titeltrack van het debuutalbum uit 1998. Na meerdere splits en eps verscheen in 2019 pas het derde album. Spectre Of The Eight Ropes, met als centraal thema de belegering van Malta. Bij Pentacle geen praatjes tussen de nummers. Gewoon vol overgave door rammen. Schoonebeek dreunt op zijn grondvesten. De koeien van de buurman moeten nu wel ondersteboven liggen. Black At Heart (The Fifth Moon ep, 1996) ontketent een circlepit. Natuurlijk staat ook Wannes Gubbels stil bij het overlijden van Sven Gross, maar ook bij het verlies van Walter van Cortenberg. De drummer van Ancient Rites overleed dit jaar aan een hartaanval. Mike Verhoeven maakte deel uit van de bezetting en er was een goede verstandhouding tussen de bands. Als eerbetoon wordt Longing For The Ancient Kingdom van Ancient Rites opgedragen aan Walter.
Graceless trapt zonder inleiding af met We Will Be Gods. Daarna richt frontman Remco Kreft zich tot het publiek. Schoonebeek! Eindelijk zijn jullie hier. Ja, zo voelt het. Eindelijk weer een festival. Elkaar weer zien, genieten van live-muziek en samen drinken. Mensen dansen op de klanken van Slashed And Served, bierglazen worden geleegd boven de hoofden van het publiek, een circlepit en horns up na ieder nummer. We waren bijna vergeten hoe het was. Remco en gitarist Bjrn Brusse weten het publiek goed mee te krijgen. Bjrn zingt alles mee, zonder microfoon. De setlist omvat nummers van beide albums (Shadowlands uit 2017 en Where Vultures Know Your Name, dat in 2020 verscheen). Dit jaar verscheen de split Deathbound met Revel In Flesh, waarvan Malignant Seed wordt gespeeld. Revenge Us, het voorlaatste nummer in de set, staat op de split Endless Spiral Of Terror met Grond uit Moskou (2019). Beide albums zijn een aanrader, maar live is Graceless simpelweg wel heel erg goed. Tijdens het intro van Lugdunum Batavorum is het podium nauwelijks verlicht. Remco, Bjrn en bassist Jasper Aptroot staan strak naast elkaar voor de drumkit van Marc Verhaar. Deze kerels weten hoe het hoort. Nu het donker wordt, komt de podiumverlichting ook beter uit de verf en Remco staat regelmatig op de rookmachine. Hij is wat lastiger te verstaan als hij tussen de nummers met een zachte stem het publiek toespreekt. Zijn grunts daarentegen zijn luid en duidelijk. Als hij brult, dan luister je. Het is donker als de laatste noten van Shadowland klinken. Met Warpath als afsluiter is het optreden voorbijgevlogen. De band klimt snel omhoog op de affiches en dat is niet voor niets. Horns up voor Graceless.
What if you can book a band for Schoonebeek Deathfest 2020 that is among the co-founders of extreme metal? You get your shit together and make sure theyre coming over! Natuurlijk doet dit iets met een metalhead die de vijftig gepasseerd is. Je kunt deze legendarische Zwitserse band een keertje gaan zien. Corona stak er een stokje voor. Toen Messiah opnieuw op de affiche verscheen, voorzag ik nog niet de volle omvang van dit optreden. Er blijkt nog meer goed nieuws te zijn. Na het vijfde album Underground (1994) verscheen jarenlang de ene compilatie na de andere. Maar er is nieuw werk van Messiah! Een heuse comeback. Dat was mij totaal ontgaan. En Fracmont (2020) is nota bene een topplaat. Vrijwel meteen na dit enthousiasme kwam bij mij de vraag op hoe ze die nummers gaan spelen. Remo Broggi is een begaafd gitarist, maar moet er nu geen tweede bij? Jazeker. Messiah betreedt het podium met niemand minder dan V.O. Pulver naast Brgi. Met een kalend hoofd en een bril ziet Remo er ouder uit dan in mijn gedachten. De rode kraaltjes in de baard kunnen dat niet veranderen. Het is confronterend, want hetzelfde geldt voor de meeste fans die voor hem staan. Messiah doet de soundcheck niet zelf en de bandleden komen ook niet in het publiek. Prima. Het is dertig jaar geleden dat de band in Nederland te zien was en frontman Andy Kaina merkt op dat het waarschijnlijk ook de laatste keer zal zijn.
Na Sacrosanctus Primitivus als opkomstmuziek trapt Messiah af met de titeltrack Fracmont. Brgi heeft er zin in en trekt de aandacht. Zijn gitaarspel is nog altijd fenomenaal en hij straalt alleen maar. Hij gunt hij de andere bandleden ook die aandacht en spoort V.O. Pulver aan om ook meer op de voorgrond te treden. Hymn To Abramelin en Messiah volgen. Andy Kaina heeft wellicht het kunstje van Remco Kreft afgekeken, want ook hij staat vaak op de rookmachine. De vingervlugheid van bassist Frugi (Patrick Hersche) blijft fascinerend om te zien. Drummer Steve Karrer geniet zichtbaar van de reacties uit het publiek. Andy Kaina staat eveneens stil bij het overlijden van Sven Gross. Zijn gastvocalen zijn te horen op de ep Fatal Grotesque Symbols - Darken Universe (2020). Samen met Sven werd een remake gemaakt van Space Invaders, dat als eerbetoon in die versie wordt gespeeld. Choir Of Horrors en Akasha Chronicle volgen. De nekspieren van het publiek worden op de proef gesteld met Morte Al Dente. Terug naar de jaren 80 met Total Maniac. Het is feest op het podium en in het publiek. Remo legt zijn hoofd op de schouder van V.O. Pulver als ze naast elkaar staan tijdens de snelle passage in Condemned Cell. Hij straalt als de snelheidsduivel aanleiding geeft voor de volgende circlepit. En dan klinkt de wind. De zon is al een aantal uren onder. Messiah sluit af met de absolute klassieker Extreme Cold Weather. De band neemt afscheid met het Ave Maria-fragment uit Throne Of Diabolic Heretics. Wie Messiah heeft gezien, kan gelukkig sterven.
Voordat Asphyx als hekkensluiter begint, wordt het volledige podium omgebouwd. De verhoging voor het drumstel maakt plaats voor een opgerold stuk vloerbedekking. Stefan Hskens speelt op zijn eigen drumkit, zonder verhoging. Ook worden de geluidsinstallaties op het podium gewisseld. Asphyx speelt met eigen apparatuur. Een fatale vergissing? Wellicht, want tijdens de opener Botox Implosion vallen de gitaren uit. Martin van Drunen grapt dat het Schoonebeek is, niet Mexico City. Het nummer wordt hervat, gevolgd door The Nameless Elite. De eerste crowdsurfer gaat op weg naar het groen verlichte podium tijdens Death The Brutal Way, voor iedereen die er schijt aan heeft om gevaccineerd te worden. De set is een trip down Memory Lane. Asphyx (Forgotten War) noemt Martin een kreng dat al lang niet meer gespeeld is. Er is echter weer iets mis met het geluid. Het slagwerk van Husky lijkt opeens niet te kloppen. Het wordt snel hersteld. Bassist Alwin Zuur is nog niet tevreden en er wordt er iets gewijzigd aan de instellingen op het podium voor Deathhammer wordt ingezet. Alsof de duivel Asphyx geen vlekkeloos optreden gunt, vraagt Martin of er nog iets gedaan kan worden aan het podiumgeluid. Na It Came From The Skies staat ook Martin stil bij collegas die zijn weggevallen, waaronder Sven Gross. Molten Black Earth wordt aan hen opgedragen.
Met Wasteland Of Terror gaan we weer terug naar de beginperiode. Tijdens Scorbutics gaat gitarist Paul Baayens helemaal los en Martin neemt even de tijd voor een voorstelrondje om Forerunners Of The Apocalypse aan te kondigen. De eerste festivalgangers zijn al vertrokken als rond middernacht Necroceros wordt ingezet. In het publiek danst een dame met een lichtgevend lint haar eigen show. Als ze dit niet kennen, dan weet je geen reet van Asphyx grapt Martin over het volgende nummer. The Rack. Vanzelfsprekend. We gaan richting de eindtijd. Helaas laat het geluid het alweer afweten. Opnieuw vallen de gitaren uit en weer reageert de band ontspannen op de situatie. Dat helpt zeker. Wanneer Alwin zijn bas laat dreunen in zijn solo, is alles weer vergeten en vergeven. Last One On Earth volgt zonder problemen. Ondanks technische problemen is het optreden van Asphyx toch een goede afsluiting van een geslaagde dag.
