De roep om wat meer nummers te spelen van die albums heeft de Noorse progband niet onberoerd gelaten. Nadat in februari de fans van het recentere songmateriaal al waren bediend met Pitfalls (2019) en Malina (2017) en een maand eerder The Congregation (2015) was gespeeld, was het afgelopen weekend feest voor de fans van het oudere werk. Zaterdag Bilateral en zondag Coal. En dit keer was het, in tegenstelling tot eerdere streams die waren opgenomen, écht live. Twintig mensen mogen het vanuit Notodden Teater de show aanschouwen en een onbekend aantal via een livestream van Munin.live.

Zaterdag

Voor deze speciale gelegenheid hebben de bandleden zich gekleed in Bilateral-stijl. Toch had drummer Baard Kolstad, die zoals gebruikelijk met ontbloot bovenlijf achter zijn kit zit, wel kritiek op de kleding van toetsenist/zanger Einar Solberg. Solberg excuseert zich dan ook. Hij kon zijn kleding van jaren geleden niet meer vinden. Gitarist Tor Oddmund Suhrke krijgt juist een compliment van hem en gitarist Robin Ognedal heeft de kleding van de frontman aan, die hem niet meer paste.

Van de album-line-up zijn alleen Solberg en Suhrke nog van de partij. Gitarist Øystein Landsverk, drummer Tobias Ørnes Andersen en bassist Rein T. Blomquist zijn er dus niet bij. Laatstgenoemde krijgt nog wel een compliment voor het slappen in Mediocrity Wins, waarover straks meer. De plekken van Andersen en Blomquist zijn in 2017 ingenomen door Ognedal en bassist Simen Daniel Børven.

Ondanks dat veel nummers al jaren niet meer gespeeld zijn (Mediocrity Wins en Cryptogenic Desires sinds 2011 niet meer), brengen de heren het er uitstekend van af. Het geluid is helder waardoor alle bijdragen goed te volgen zijn. Met name het gitaarspel van Ognedal spreekt tot de verbeelding. Elke noot is raak! Hij heeft een levendige manier van spelen, zijn klanken zijn helder en soms zelfs funky. Prachtig. Dat doet niets af aan de bijdragen van de anderen overigens. Hier zijn topmuzikanten aan het werk. Zo is de zang van Solberg in de loop der jaren aanzienlijk verbeterd, zo blijkt uit een mooie uitvoering van Mb. Indifferentia.

Leprous mag dan in recente jaren niet vaak nummers van het album spelen en het zelfs een show-off noemen (een album waarop de bandleden laten horen wat ze allemaal kunnen), de band staat enthousiast te spelen. De prachtige epic Forced Entry krijgt daardoor de beleving die deze kolos verdient. De heren staan flink te headbangen en werken zich in het zweet. Ondertussen spelen ze de meest technische loopjes en switchen ze veelvuldig van maatsoort (“In Painful Detour zitten alle maatsoorten die we op de rest van het album nog niet voorbij hebben laten komen”).

Het is niet de enige grap van Solberg tijdens de vermakelijke show. Regelmatig pakt hij de microfoon tussen de nummers door om een lach op ieders gezicht te toveren. Zo zegt hij na het extreem harde en donkere Waste Of Air, dat niet had misstaan op Coal, “This is how it would have sounded if Leprous were a metal band” en na Forced Entry “Now I remember how it feels to play prog music. We haven’t done it in a few years now.” Uiteraard alles met een knipoog. De heren maken onderling grappen (onder meer over het niet dragen van de Botai door Kolstad) en over het pas voor de tweede keer spelen van Mediocrity Wins, waarschijnlijk vanwege het rappen in lage tonen.

Dat rappen gaat de frontman behoorlijk af (zelfs het rappen met extreme vocalen), al hoort de track (met “rapping and slapping”) niet tot de sterkste op de setlist. Voor de meesten zijn de favorieten Forced Entry, Mb. Indifferentia, Acquired Taste en Painful Detour. Het album komt in chronologische volgorde aan bod, waarbij een aantal keer geïmproviseerd wordt. In Thorn verschijnen gitarist Ihsahn en Pål Gunnar Fiksdal (uitstekende toevoeging op trompet) en soms zijn er spanning-opbouwende passages toegevoegd (voorafgaand aan Mb. Indifferentia en Waste Of Air, na afloop van Mediocrity Wins), waardoor nummers in enkele gevallen verbonden worden.

Het einde van de show is fantastisch. Acquired Taste heeft veel impact vanwege de toegevoegde dramatiek in de zang van Einar, de atmosferische soundscapes en het geweldig afgestelde geluid, dat ook het baswerk goed tot zijn recht laat komen. De minimalistische passages zijn subliem gearrangeerd en uitgebreid en zorgen voor kippenvel. Daarna volgt nog het complexe Painful Detour, waar tijdens de voorbereidingen de meeste tijd in is gaan zitten. De uitvoering is dik in orde (wederom zijn de toevoegingen van de trompettist een aanwinst), zoals eigenlijk geldt voor dit hele album, een “dynamic rollercoaster”, waar we hopelijk in de toekomst meer van te horen krijgen tijdens optredens.

Zondag

24 uur later is het de beurt aan Coal, het derde album van Leprous. Dit keer is iedereen netjes uniform gekleed. Zelfs Kolstad heeft aanvankelijk een blouse aan. Het optreden begint direct overtuigend met Foe. Ten opzichte van gisteren, toen het tot halverwege Forced Entry duurde tot het geluid optimaal afgesteld was, is de sound vanaf het begin perfect. Tot in detail mooi in balans. Daardoor komt de acapellazang van alle heren (met uitzondering van de drummer) aan het einde van de openingstrack uitstekend tot zijn recht.

Net als gisteren is het een tijd geleden dat een aantal nummers live is gespeeld. Het titelnummer komt voor het eerst sinds 2014 aan bod, maar wordt prima uitgevoerd. Laat dat maar aan de Noren over. Indrukwekkend hoe strak ze tijdens The Valley staan te musiceren. Hier en daar zijn er kleine aanpassingen ten opzichte van de originele albumversies, zoals in het drumwerk van Kolstad en het intro van Echo is geslaagd voorzien van extra spanning.

In tegenstelling tot gisteren zijn er aanvankelijk veel minder grappen. “Blabbering is not the vibe of Coal”, aldus de frontman. Het is vandaag wat serieuzer en ernstiger tijdens de uitvoering van het diepe album. De heren gaan er wel vol voor. Ook hier druipt het zweet al snel van de muzikanten af. Tijdens de rustige momenten is het even bijkomen en concentreren ze zich op het technisch zo goed mogelijk uitvoeren van de composities. Een enkele keer is er een schoonheidsfoutje van Solberg (in het toetsenspel van Salt), maar in diezelfde, eigenzinnige en emotionele track imponeert hij juist met een enorme hoge, knappe uithaal. Net als gisteren zijn er wat dat betreft momenten waarop het kippenvel verschijnt en je slechts met ontzag de performance kunt ervaren.

Aan het einde van de show komt dan toch de ontspanning. Ihsahn (Vegard Sverre Tveitan), die gisteren na zijn bijdragen in Thorn direct vertrok naar huis en thuis was voordat het nummer erna eindigde (Einar: “He went home. He didn’t bother to stay the rest of the concert. I’ll remember that the next time I will guest him on stage.”) speelt mee in Contaminate Me. De man die samen met zijn vrouw Heidi Solberg Tveitan zowel Bilateral als Coal in Notodden opnam, bedankt de bandleden voor de invitatie. Einar zegt dat hij misschien nooit aan de band zou zijn begonnen zonder Heidi (zijn zus) en Ihsahn (zijn zwager). Tor Oddmund voegt daaraan toe dat Heidi Einar dwong om Tor Oddmund in zijn band te laten spelen, wat Leprous werd. Ihsahn: “You could say it was a forced entry” (Badum ts). Tijdens de afsluitende track is ook cellist Raphael Weinroth-Browne te zien, maar hij is niet in Notodden, dus zijn opgenomen bijdragen komen helaas van elders.

Vooraf was al een toegift in het vooruitzicht voor degene die ter plekke aanwezig zijn plus degene die een kaartje hadden gekocht voor beide shows. De eerste track van die encore is het ijzersterke Slave. Daarna verdwijnt Einar van het podium en neemt Tor Oddmund het woord om aan te geven dat de laatste track van vandaag de oudste ideeën bevat die geschreven zijn in 2004 of 2005. Baard vraagt zich af of de jongens wel in staat zijn om het nummer serieus te spelen. In tegenstelling tot het publiek weten wat er komen gaat namelijk (behalve Simen).

Einar verschijnt vervolgens in een leren broek die speciaal voor hem gemaakt is in 2006, het jaar van de demo Aeolia. Hij schaamt zich rot, maar hij verklaart dat hij er destijds heel blij mee was omdat hij dacht dat het cool zou zijn op de bühne. Passing is de verrassende afsluiter. Erg gaaf om die track weer eens te horen. De extreme vocalen zijn minder geslaagd, maar het publiek kan dit soort verrassingen wel waarderen. Het is te hopen dat het ook bij de bandleden naar meer smaakt, want de livestreams toonden aan dat het songmateriaal veel fans heeft, prima uitgevoerd wordt en tot veel plezierige taferelen leidt. 3 december komt Leprous naar Doornroosje voor een speciale set ter ere van het twintigjarig jubileum. Dat wordt een chronologische show waarbij recent (Pitfalls) en oud materiaal (demo's) aan bod komt. Iedereen bij voorbaat tevreden, net als met de diverse livestreams, een prima oplossing in deze bijzondere tijden.

Setlist zaterdag:
1. Bilateral
2. Forced Entry
3. Restless
4. Thorn
5. Mb. Indifferentia
6. Waste Of Air
7. Mediocrity Wins
8. Cryptogenic Desires
9. Acquired Taste
10. Painful Detour

Setlist zondag:
1. Foe
2. Chronic
3. Coal
4. The Cloak
5. The Valley
6. Salt
7. Echo
8. Contaminate Me

Toegift:
9. Slave
10. Passing