De eer is aan Hordearii om het festival te openen en dat doet de band niet onverdienstelijk. De thrash-invloeden zijn goed aanwezig en dat komt het tempo van de set ten goede. De vertragingen en de tempowisselingen maken het geheel compleet en maken dat deze band de aandacht blijft vasthouden. Hoewel het publiek nog niet echt bij het podium komt staan, is er wel waardering door applaus en meeknikkende hoofden.

Op hun eigen festival spelen de heren van Bloodphemy uiteraard ook zelf. Gehuld in overalls met bloedvlekken betreedt de band het podium van Gigant. Waar bij Hordearii het geluid redelijk was, is het bij Bloodphemy een stuk minder. De zang komt er naar mijn smaak niet lekker uit. Wat wel goed is afgesteld, is het licht. Dat is subliem. Goed licht op de band en een lichtshow die afgestemd is op de muziek. Ondanks dat de verhoudingen in het geluid niet optimaal zijn, maakt de band er toch een lekkere set van en een enkeling bij het podium gaat uit zijn dak bij de lekker opgebouwde set. Wel is het jammer dat de band korter speelt dan op het programma staat. Dit was ook al het geval bij de eerste band, waardoor er nu bijna een uur pauze is tot de volgende band.

Ik besluit om wat te eten te gaan halen, maar dat is slechts zeer beperkt mogelijk in Gigant. Gelukkig is er genoeg in de omgeving te vinden. Toch is het misschien een tip om ook binnen het pand zelf eetgelegenheid te creëren. Er is ruimte genoeg en het levert ook nog extra omzet op.

Bij terugkomst staat Doomas al te spelen. Er is nu meer publiek en dat komt de sfeer ten goede. Een blik op de klok leert dat de band pas over tien minuten zouden moeten beginnen en nog geen kwartier later is de set al voorbij. De twee nummers die ik van Doomas gehoord heb klinken goed, maar het is helaas te weinig om er een goed beeld van te vormen.

Zodra Doomas klaar is met spelen, wordt er omgeroepen dat er gelegenheid is tot kwart voor acht; dat is bijna een uur en ongeveer de helft heeft al gegeten – en dus Doomas gemist. De zaal loopt dan ook zo goed als leeg en dankzij de dj’s is er nog wat muzikaal vermaak.

Na een lange wachttijd is het eindelijk tijd voor de volgende band. Het grootste deel van het publiek is weer aanwezig en Bleeding Utopia uit Zweden heeft er zin in! De zanger zweept het publiek op en vraagt de toeschouwers dichterbij te komen. Alleen een man in een rolstoel en een paar die-hards komen naar voren. Volgens eigen zeggen speelt de band swedish death metal uit midden-Zweden en dat maakt nieuwsgierig. De eerste verrassing is dat het een volledig ander geluid is dan de voorgaande bands. Niet dat het geluid ineens erg veel beter is, maar het is vooral voller en meer gedefinieerd. De band is enthousiast en roept meermaals op tot bewegen en dichterbij te komen, maar dat laatste is nog iets te veel gevraagd van het publiek. Zeker in het begin. Soms heb je bands die iets extra’s hebben en dat ook in een zaal losmaken bij het publiek en Bleeding Utopia is zo’n band. Halverwege de set komen er meer mensen naar voren, omdat de metal van Bleeding Utopia erg lekker klinkt en uitnodigt tot bewegen en headbangen. Zanger Filip zoekt gelijk het contact met het publiek vooraan zowel tijdens als tussen de nummers en laat weten hoe vet hij het vindt om in Nederland op te treden. De set is lekker gevarieerd en ligt goed in het gehoor. Op het podium maken de mannen er ook nog een show van. Wat een lekker bandje is dit!

Met Korpse heb ik een beetje een "haat"/liefde-verhouding. Muzikaal vind ik het indrukwekkend wat de mannen presteren en de onderwerpen waarover ze zingen zijn ook op zijn minst interessant door hun maatschappijkritische inslag. Het enige waar ik geen groot fan van ben, is de zang van Sven, ondanks dat ik het erg knap vind hoe hij het doet. Gelukkig ben ik één van de weinige aanwezigen die daar wat moeite mee heeft, want de zaal begint lekker vol te lopen en het publiek laat zich nu ook meer zien. Ik moet zeggen dat Korpse er weer ouderwets lekker tegenaan gaat. Wel mag de tijd tussen de nummers wat korter, want de lange pauzes halen de vaart uit het optreden. De abrupte vertragingen blijven een genot om te horen en dit keer ook om te voelen. De extreem lage bassen gaan in veel gevallen vooraf aan de vertraging en dat voel je; je broekspijpen wapperen en je middenrif resoneert mee. Het licht is dit keer geen hoofdrol toe te bedelen. Het lijkt erop of ze willen testen wie er epilepsie heeft, want zo goed als de hele set staat het licht recht in het gezicht van het publiek en het knippert snel in alle kleuren en van alle kanten. Met de laatste tonen van Korpse verdwijnt ook een flink deel van het publiek, terwijl de hoofdact nog moet komen en het nog anderhalf uur duurt voor de laatste trein vertrek.

Het lijkt erop dat The Monolith Deathcult dezelfde lichtman heeft als Korpse, want ook hierbij is het vrij donker op het podium en de lichten flitsen in hetzelfde tempo als bij Korpse, maar gelukkig niet tijdens de hele set. The Monolith Deathcult integreert elektronische muziek/geluid in zijn set. De laptop heeft een vrij prominente plaats op één van de versterkers. Veel nummers hebben een digitale intro en digitale fills wat het juist interessant maakt. Hierdoor blijft het optreden ook dicht bij de opnames van de plaat en dat is altijd goed. De afwisseling tussen Engelstalige en Duitstalige nummers draagt bij aan het vasthouden van de aandacht. Als tijdens één van de nummers alleen de laptop muziek produceert, wijzen de bandleden naar de laptop alsof ze naar een bandlid wijzen die een solo geeft. Muzikaal is het van hoog niveau wat The Monolith Deathcult laat horen. Het zit goed in elkaar, maar het geluid is niet super helaas. Dit kan de hardcore fans niet deren. Tegen het einde gaan ze los en gelukkig is het laatste nummer één van meer dan gemiddelde lengte. Met Human Wave Attack komt er een einde aan de set van The Monolith Death Cult en BloodFest.

Wederom een geslaagd festival met toch een paar aandachtspuntjes voor de organisatie, waarvan de planning de voornaamste is.