Highway Chile, opgericht in 1980, mag de avond openen in Zoetermeer. Die naam doet direct terugdenken aan een viaduct op de A12 nabij Zoetermeer, waarop indertijd met grote letters de naam Highway Chile gekalkt was, maar dit geheel terzijde. Tijd dus voor een portie stevige hardrock, van de band die er in 1985 de brui aan gaf en sinds 2001 weer actief is. Oerlid en drumbeest Ernst van Ee, wereldkampioen drumstokjes ronddraaien tussen de vingers, moet vrezen voor zijn titel, aangezien hij twee keer zijn stokje kwijtraakt tijdens het openingsnummer Highway Chile Is Coming To Get Ya en daardoor wat slagen mist. Zanger Stan Verbraak, sinds 2005 van de partij bij Highway Chile, weet de hoge noten nog behoorlijk te raken. Hier en daar wordt wel een zanglijn enigszins aangepast of een uithaal afgeknepen, maar dat noem je routineus een goede en verantwoorde prestatie neerzetten. Het komt nergens ongemakkelijk over. Slim als Stan is, laat hij tijdens Bite In Anger het laatste stukje tekst, dat normaliter krijsend hoog is, over aan tweede oerlid en gitarist Martin Mens. Die vult dat op zijn eigen manier in, tot groot vermaak van iedereen. Bij Fever wordt het eerste echte feestje gebouwd, zowel in het publiek als op het podium, waarbij de voetjes van de vloer gaan. Behalve uiteraard Ernst zoeken de vier overige leden elkaar op en wordt er een klassiek metal-standje neergezet met een vrolijke lach op de gezichten, iets dat nog enkele keren navolging zal vinden.

Wie Highway Chile zegt, zegt bijna automatisch ook Helloïse. Deze laatste band is ontstaan uit een afsplitsing van Highway Chile. Gitarist Ben Blaauw en Ernst van Ee waren het gedoe in Higway Chile zat en richten met Stan Verbraak in 1983 Helloïse op. Als bassist werd Marchell Remeeus gestrikt, en laat die laatste nou sinds 2008 de bassist zijn van Highway Chile. Kruisverbanden te over, waardoor het niet vreemd is, dat er bij de shows van Highway Chile altijd een blokje is met nummers van Helloïse. Dit keer slechts drie nummers, te weten For A Moment, Gates Of Heaven en Hard Life. Over geschiedenis gesproken, hierna is het tijd voor een gastoptreden van de originele zanger Armand van der Stigchel, die ingevlogen is vanuit de Verenigde Staten. Niet geheel afgetraind verschijnt hij op het podium om middels de oude kraker Jesse James te laten horen dat hij nog steeds kan zingen. Dat blijkt echter van korte duur, want bij het tweede nummer Carol (Lady Of The Dark Room) komt hij al in ademnood en trekt daarom de wereldberoemde truc uit de kast, namelijk de microfoon richten op het publiek. Armand maakt overigens gretig gebruik van de uitbouw naar voren bij het midden van het podium, een belachelijke constructie voor een concertzaal. Dat werkt wellicht leuk in de grote stadions, maar in een bescheiden zaal is dit volslagen misplaatst. Na die twee nummers verlaat Armand het podium, blijft haken in een snoer en laat een microfoonstandaard kletteren met als gevolg een gesloopte microfoon, die nog wel te repareren blijkt te zijn, met dank aan handyman Stan.

Nog drie nummers volgen, waarbij we met Metal Infused zelfs een nog niet uitgebracht relatief nieuw nummer krijgen, waarbij verwezen wordt naar het vat met whiskey, dat het gehele concert op het podium staat. Zit er echt whiskey in? Tijd om daar serieus over na te denken is er nu niet, want er komt toch nog een toegift middels het lijflied van de band, te weten Headbangers. Armand mag ook weer het podium op en deelt de zang eerlijk met Stan. Een leuke uitsmijter, waarmee na een uur het optreden er toch echt opzit. Normaliter speelt Highway Chile een stuk langer, maar dat is vanavond helaas niet mogelijk.

In de ombouwpauze geen muziek uit de speakers, maar een hoop verhalen die van achter een kansel worden verteld door Stan en Armand, waarbij de laatstgenoemde in een mix van Engels en gebroken Nederlands nog wat sappige anekdotes weet te vertellen over Alfred Lagarde. Oorspronkelijk zou zijn voormalige radiomaatje Kees Baars de presentatie doen, maar die moest vanwege ziekte verstek laten gaan. In het kort komt het erop neer, dat Alfred een heel belangrijke rol heeft gespeeld in het hardrock- en heavymetalgebeuren in Nederland. Eerst als dj op de Nederlandse radio vanaf 1976 met het indertijd legendarische programma Betonuur, later bij Radio Veronica middels het programma Countdown Café. Ook als producer en platenbaas heeft hij het nodige gedaan voor veel bands. En wat is de kans, dat als je autopech hebt als band op weg naar een optreden in Zwolle, dat Alfred komt langsgereden en je weer op gang helpt? Toen Veronica een commerciële omroep werd zijn Alfred en Kees in 1996 ontslagen. Twee jaar later overleed Alfred op 50-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hersenbloeding. Een groot verlies voor hardrockend Nederland.

Hierna is het de beurt aan Picture, de oudste heavymetal band uit Nederland, met als bouwjaar 1979. Na heel veel bezettingswijzigingen en een transformatie tot poprockband valt het doek in 1987. De klassieke line-up van de eerste twee albums is sinds eind 2016 weer bij elkaar, aangevuld met Appie de Gelder als tweede gitarist. Appie heeft jaren met zanger Ronald van Prooijen in de band Roslynn gespeeld, dus die keuze was niet zo heel moeilijk. Sinds de heroprichting in 2007 begint Picture de set steevast met You're All Alone, dus groot is de verrassing als er wordt afgetrapt met Blown Away van het recente album Wings. Dit is echter ook een lekkere snelle beuker, dus waarom ook niet. Voor het nieuwe album hoeven de heren zich absoluut niet te schamen, en er worden daarom nog drie nummers van dit album gespeeld. Ronald is het eerste deel van de set prima bij stem, al staat er wel wat echo op de zang, maar dat komt niet vervelend over. De band zelf staat als een huis en het is flink genieten van het soleerwerk van zowel Jan Bechtum als Appie de Gelder. Twinsolo's worden ook niet geschuwd, wel zo fijn.

Bij het nummer Wings is er een eerste gastoptreden in de persoon van gitarist Len Ruygrok, die tussen 2012 en en 2013 korte tijd deel uitmaakte van Picture. Appie is namelijk nodig achter zijn Korg, omdat het nummer Wings een voor Picture-begrippen vreemde eend in de bijt is met toetsenpartijen. Dat halverwege het gitaargeluid van Len door een technisch mankement even uitvalt, is dan natuurlijk erg vervelend, maar het is niet anders. Met het hierop volgende snelle No, No, No is er overigens geen tijd meer om hier nog langer bij stil te staan. Eternal Dark is één van de twee nummers uit het tijdperk met Pete Lovell als zanger. Het refrein is duidelijk niet op de stem van Ronald geschreven, maar het is lastig om dit bekende nummer uit de set weg te laten.

Er is een tweede gastoptreden bij Picture, van niemand minder dan Peter Strykes, die we natuurlijk allemaal kennen van LA The Voices, toch? Ondanks zijn liefde voor hardrock koos Peter na min of meer mislukte avonturen bij Vandenberg en Avalon al snel voor de commerciële kant. De link met Picture is echter wel aanwezig, want hij hielp de band in 2016 uit de brand door ondanks een korte voorbereiding in te vallen voor Pete Lovell bij een buitenlandse show. Live By The Sword wordt overtuigend gebracht en hoewel het nummer zelf niet zo spectaculair is, zijn de gitaarsolo's dat wel. Net zoals bij Higway Chile is er ook bij Picture sprake van vrolijke gezichten en huppelt zelfs de pensionado Rien Vreugdenhil in zijn rode schoentjes vrolijk over het podium bij nummers als Diamond Dreamer en Lady Lightning.

Bij Bombers, dat overigens vooraf wordt gegaan door een bijzonder intro, namelijk een fragment van een interview met Alfred Lagarde, gaat hij zoals gebruikelijk halverwege dit nummer het publiek in. Ronald van Prooijen beklimt zoals gebruikelijk de boxen, al gebruikt hij daar deze keer een opstapkrukje voor. Na afloop van de reguliere set bedanken de heren middels wat buigingen het publiek, waarbij opvalt dat drummer Laurens "Bakkie" Bakker niet synchroon buigt. Dat ontlokt hem de opmerking, dat hij nooit de maat heeft kunnen houden, over plezier gesproken. Op nadrukkelijk verzoek van het publiek moeten er nog twee toegiften worden gespeeld, dus zo krijgen we alsnog You're All Alone en als laatste You Can Go, waarbij Jan Bechtum nog even nonchalant met zijn gitaar in zijn nek staat te soleren.

De oudjes doen het nog prima, zo kan na een plezierige en meer dan onderhoudende avond worden geconcludeerd. Er valt links en rechts wel wat commentaar te horen op het wat zachte geluidsvolume. Of zou dat toch aan het gehoor van de oudere generatie liggen? Voor de jongere generatie is het advies om, zodra deze bands in de buurt spelen, daar naartoe te gaan. Je krijgt er beslist geen spijt van en daarmee is deze geschiedenisles ook nog van nut geweest.

Setlist Higway Chile:
1. Highway Chile Is Coming To Get Ya
2. Keeper Of The Earth
3. Going Blind
4. Fever
5. For A Moment
6. Gates Of Heaven
7. Hard Life
8. Jesse James
9. Carol
10. Bite In Anger
11. Metal Infused
12. Dreaming Of Heaven
13. Headbangers

Setlist Picture:
1. Blown Away
2. Message From Hell
3. Little Annie
4. Wings
5. No, No, No
6. Eternal Dark
7. Line Of Life
8. Night Hunter
9. Heavy Metal Ears
10. Live By The Sword
11. Night Tiger
12. Diamond Dreamer
13. Unemployed
14. Bombers
15. Lady Lightning
16. You're All Alone
17. You Can Go

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!