Zaterdag:

Dag twee van het festival begint met een optreden van Askara op het hoofdpodium. De landgenoten van Cellar Darling hebben een kistje meegenomen om geld in te doen. Dat is bestemd voor de Kickstarter-campagne. Er moet nog heel wat gebeuren wil die campagne slagen. Vandaag blijkt waarom. De gothic metal komt wat krachteloos over. Dat hoeft geen probleem te zijn, ware het niet dat dat ook de grunts van bassist Elias Schmidt (die zich ook nog even al spelend in het publiek begeeft) en de presentatie overtuigingskracht missen. Myriam Schmidt zingt zuiver, maar varieert weinig met haar stem, zodat het songmateriaal wat vlak overkomt. Er mist sfeer. Opmerkelijk is dat ze in Nocturne zingt en keyboard speelt, maar later in de set de keyboardpartijen van backingtrack klinken en ze zich alleen concentreert op het zingen. Het afsluitende Broken Wing is het beste visitekaartje. Het is geen slecht optreden, maar Askara moet echt aan de verbeteringspunten werken om meer impact te hebben.

Die impact heeft de muziek van Monograf in het theater wel. Ten eerste is de setting uiterst geschikt voor de post-rock van de Noren, zo bleek vorig jaar al tijdens de set van hun landgenoten van Leonov. Tegen een achtergrond van zwart-witbeelden spelen de jonge Noord-Europeanen in een halve cirkel een boeiende set. De beelden en de muziek versterken elkaar. Het unieke van de goed opgebouwde composities zit hem in de Noorse folkmuziek, die erin is verweven. Tot de sterkste momenten behoren de acapellazang in Horde en de apotheose van The Golden Calf, met indrukwekkende beelden van de instortende Tacoma Narrows Bridge (1940). Ook daartussenin maakt het zestal indruk met breekbare zang, mooie harmonieën. Het zestal is bescheiden en neemt het applaus van het volgepakte theater nederig, maar dankbaar in ontvangst.

Voor Kalidia is het de eerste keer dat de band optreedt in Nederland. Het zal niet de laatste keer zijn, want de melodieuze metalformatie geeft een verzorgd visitekaartje af. Met name de zang van de fraai gestylde zangeres Nicoletta Rosellini is meer dan dik in orde: foutloos, krachtig en vol karakter. Bovendien presenteert ze zich overtuigend. Ze betrekt de toeschouwers goed bij de show en daarmee wint ze de sympathie. De heren om haar heen zorgen voor een stabiele instrumentale omlijsting, maar gek genoeg is het niet zo dat ze vol met vuur spelen. Slechts de drummer staat even op om te laten weten dat hij het naar zijn zin heeft. De mannen laten Nicoletta de kar trekken en dat doet ze goed. Bovendien bevat de setlist alle sterke tracks die je als liefhebber maar kunt wensen: of het nu de overtuigende opener The Frozen Throne is, de vrolijke pirate metal van Black Sails (met springend publiek en bandleden) of de power metal in Black Magic. Live komt het songmateriaal een stuk krachtiger over dan op bijvoorbeeld het wat vlak geproduceerde debuut Lies Device (2014). Kalidia stemt tot grote tevredenheid.

Zaterdag staat in het teken van diversiteit. Na gothic metal, post-rock en melodieuze power metal schotelt Drottnar extreme metal voor met een avantgardistische twist. Hoewel … ex-zanger Sven-Erik Lind (1996-2013) is aanwezig in het publiek, maar niet op het podium. Dat betekent dat eerst vooral het recente werk (Monolith) aan bod komt zonder hem. Daarvan maakt Funeral Of Funerals de beste indruk. Die track rockt lekker weg. De andere tracks gaan relatief onopgemerkt voorbij. De show krijgt een flinke boost als Sven-Erik in zijn militairenkostuum op het podium verschijnt voor het technische Cul-De-Sac, het complexe Ad-Hoc Revolt, dat Deathspell Omega-twists bevat en We March. De frontman is zeer expressief, schreeuwt door een megafoon, valt op de grond en breekt een microfoonstandaard. Daarna is het helaas voorbij. Of toch niet … een toegift volgt met Monolith, zonder Sven-Erik, en dat is jammer, want de composities met hem erbij brachten veel meer beleving op zowel het podium als in de zaal, waar enkele fans zichtbaar hebben staan genieten.

Even bijkomen van de herrie in het theater, waar Charles Henri-Maulini zit te spelen achter zijn keyboard en een vleugel. In het dagelijks leven werkt de Fransman als concertorganist/pianist en docent. In 2016 bracht hij via het Nederlandse label Volkoren zijn debuutalbum Peaks uit. Daarop combineert hij klassieke muziek, filmmuziek, ambient en elektronische muziek met af en toe het geluid van een strijkinstrument. De beats staan vandaag wat te zacht in de mix, maar de combinatie van stijlen zorgt voor een rustgevend klankentapijt dat interessant genoeg is om te blijven volgen, al wordt het geduld van de luisteraar soms wel op de proef gesteld met repetitieve melodieën (Eastern Reverie). Het levendige Diving komt dan ook welgelegen en behoort tot de hoogtepunten. Op andere momenten droom je weg met soms aan Anathema herinnerende klanken, terwijl de schaduw van Charles-Henri op de muur wordt getoond. Het optreden behoort niet top de top van het festival, maar de afwisseling na Drottnar is wel prettig.

Het is inmiddels drie jaar geleden dat In Mourning een degelijk optreden gaf op ProgPower Europe. Muzikaal stond het als een huis, maar op het podium was er niet veel beweging en interactie met het publiek was er niet veel. Hoe anders is dat vandaag. Vanaf het begin straalt het speelplezier van het kwintet af. Bandleden zoeken elkaar veelvuldig op en kijken veelvuldig de zaal in om oogcontact te maken met de fans. Dat zijn er veel. Nergens anders was de publieksreactie tijdens het festival zo uitbundig als hier. Dat heeft behalve de energieke presentatie te maken met het feit dat de heren uitstekend staan te spelen en gezegend zijn met een krachtig en definieerbaar geluid. De bassende nieuwkomer Daniel Jansson (Antarktis, Ikhon, ex-Fartgod, ex-Majalis), die voor het eerst meespeelt, deelt in de feestvreugde. De setlist kent het ene na het andere hoogtepunt, of het nu het Opethiaanse Black Storm is, de overgangen die elkaar versterken in The Smoke, de cleane, The Pineapple Thief-achtige zang in Yields Of Sand, de accenten in het knallende refrein van Fire And Ocean of het prachtige, melancholische en harmonieuze slotstuk Colossus. Er is na afloop van laatstgenoemde hoop op meer, maar helaas zit de tijd erop. In Mourning geeft een headlinerwaardige en krijgt daarvoor een daverend applaus en gejuich als dank.

Kijk, dit is nou eens een zeldzaamheid. Darkwater trad recentelijk nog wel op tijdens het festival Rock The Boat in Oslo, maar daaraan voorafgaand was een show in 2011 de meest recente, en die was op Brainstorm Festival. Vandaag zijn de Zweedse muzikanten na een enkele autoreis van veertien uur terug in Apeldoorn, met het eerder dit jaar verschenen Human in de bagage. Kunnen de heren uit Borås (vandaag aantredend met sessiedrummer Adam Janzi van VOLA) het nog? Jazeker, de ervaren muzikanten maken een gemotiveerde en ontspannen indruk en spelen goed, al is het aanvankelijk even warmdraaien. Uiteraard is er aandacht voor het meest recente studiowerk. Daarvan komen vooral Alive (Pt. II) en In Front Of You prima uit de verf. Elke keer denkt het publiek dat laatstgenoemde is afgelopen, maar vervolgt de band het nummer. Zeer vermakelijk om te zien. Andere hoogtepunten zijn The Play II en Tallest Tree, beide van het debuutalbum Calling The Earth To Witness (2007). De goedgeluimde frontman Henrik Båth wil wel vaker live spelen en zet Adam Janzi in de spotlights, die een stevige basis vestigt onder de melodieuze progmetal. Darkwater vestigt zich in het rijtje met hoogtepunten op zaterdag.

Er zit iemand in de organisatie die een neusje heeft voor onbekende, eigenzinnige en talentvolle bands. Want na het optreden van Metus in de theaterzaal hoor je mensen weglopen met de mededeling: "Dit is voor mij het meest interessante wat ik vandaag gehoord heb" of "Deze band ga ik zeker wat meer van checken". De intieme setting met natuurbeelden op de achtergrond werkt versterkend op de uitvoering. De Poolse artrockband, die neo-klassieke geluiden combineert met doom metal en dark wave, houdt het publiek steeds in spanning. Tussen de melancholische composities door spreekt de grote man achter het project Marek Juza de toeschouwers toe met een zachte, zware toon. Soms onverstaanbaar, soms poëtisch of filosofisch, zodanig dat je over de materie na gaat denken. Marek heeft een diepe, donkere, lage en theatrale stem, die soms past bij een darkwaveband, maar hij voegt er een verhalend aspect aan toe, ook in zijn presentatie. Om hem heen, in een halve cirkel, staan of zitten de andere bandleden. Helaas zijn zangeres Dagmara Cwik en violiste Agnieszka Reiner (Marcin Pokorski speelt viool, normaal cello) er niet bij vandaag. Into The Wild is het meest pakkende visitekaartje. Metus verrast het volgepakte theater in positieve zin, speelt voor een Poolse fan Zamykam Oczy en sluit af met Cold Oblivion, waarin drummer Grzegorz Bauer imponeert.

Ondanks dat de hoogtijdagen van Sirenia in een ver verleden liggen, zijn er vandaag wat fans met een bandshirt aanwezig en is de nieuwe line-up van de symfonische metalband bezig met een gestage opmars. Emmanuelle Zoldan toonde eerder dit jaar in Nijverdal al gegroeid te zijn als frontvrouw en die ontwikkeling heeft zich doorgezet. Ze staat enthousiast op het podium te zingen, te dansen en ze maakt veel contact met het publiek. Het is een energieke show waarin het tempo hoog ligt.

In Nijverdal was één van de weinige punten van kritiek dat de baspartijen van backingtrack klonken omdat Jan Erik Soltvedt niet van de partij was. Gelukkig treedt de band vandaag met twee gitaristen, zodat de wat statische bandleider/componist Morten Veland zich kan concentreren op de baspartijen. Het levert een vol en natuurlijk geluid op. De songs hebben veel overtuigingskracht, al vallen ze wel vaak terug op hetzelfde trucje: de refreinen van Emma. Hoogtepunten zijn Dim Days Of Dolor, het bouncende Queen Of Lies en Elixir, met Nils op zang. Aan de oude krakers Sister Nightfall en My Mind's Eye geeft de zangeres een geheel eigen, geslaagde draai. Niets gaat echter boven The Other Side, waarmee de reguliere set fantastisch eindigt. Er komt nog een toegift met The Path Of Decay, waarmee een overtuigende headlinershow en een zeer geslaagd Brainstorm Festival 2019 ten einde komt.