Het Amerikaaanse powertrio Night Demon dient als voorprogramma op deze tournee. De groep heeft twee studioalbums en een livealbum op zak en beschikt dan ook over de nodige podiumervaring. Tijdens de hero�sche introductiemuziek van de film Conan The Barbarian neemt drummer Dusty Squires met een ontbloot bovenlijf van Manowarproporties plaats achter de drumkit. Het past perfect in het plaatje van de door de jaren zeventig en tachtig ge�nspireerde metal van de mannen. De nummers mogen dan voor veel van de binnenstromende aanwezigen vreemd zijn, de klank is dat niet. De songs zijn doorspekt met flarden NWOBHM met referenties aan Iron Maiden, Judas Priest en tijdsgenoten en klinken meteen vertrouwd. Daarnaast wordt er flink geflirt met Mot�rhead en komt er zelfs een deel van het nummer Overkill voorbij.

Het drietal doet het aardig met zijn opzwepende muziek, al zijn er iets te veel langere pauzes tussen de nummers in met herhaaldelijk een korte instrumentale introductie. De zang van zanger/gitarist Jarvis Leatherby is daarnaast wisselvallig. Desalniettemin krijgen de heren de aanwezigen relatief eenvoudig mee met hun energieke songs. Het meest in het oog springt het nummer The Chalice, wanneer er een skelet met kelk het podium betreedt en bij de show betrokken wordt. Het daaropvolgende Darkness Remains is wat saai en voelt als een anticlimax bij de rest van de set wanneer de mannen het podium verlaten. Het zit er echter nog niet op, want Night Demon slaat keihard terug met een opgepompte versie van de Golden Earring-klassieker Radar Love. De groep toont zich een aangename smaakmaker.

Wanneer Phil Rind (bas/zang), Dave McClain (drums), Wiley Arnett (gitaar) en het jongste lid Joey Radziwill (gitaar) het podium betreden is de zaal behoorlijk gevuld. Best bijzonder voor een band die de laatste jaren wel op tour is geweest, maar al ruim twintig jaar niet met nieuw materiaal is gekomen. Bijzonder is ook dat het publiek niet alleen bestaat uit oudere metalheads, maar er ook genoeg jongeren te vinden zijn. De muziek van Sacred Reich leeft nog steeds. Niet alleen op instrumentaal vlak, maar ook tekstueel zijn de songs nog net zo relevant als dertig jaar terug. De thema's van de nieuwe nummers zijn wellicht reflectiever en meer gericht op persoonlijke ontwikkeling en het vinden van jezelf, maar instrumentaal is de verandering minder groot. Het nieuwe materiaal past dan ook moeiteloos tussen het oude, zo blijkt vanavond.

Na zoveel decennia dezelfde nummers gespeeld te hebben, is de band blij met iets anders te kunnen komen, zo geeft Rind aan. Er worden maar liefst vijf nummers van Awakening gebracht. Het wordt uiteraard afgewisseld met de geliefde klassiekers waar de meeste mensen toch naar uit lijken te kijken, ondanks dat er flink wat handen de lucht in gaan bij de vraag of mensen het nieuwe werk al in huis hebben. In rap tempo volgen de songs elkaar op en ontstaan er pits. Iets heviger tijdens de klassiekers The American Way en Love�Hate, maar het enthousiasme waarmee Manifest Reality en Divide & Conquer worden begroet, doet er niet veel voor onder.

Uit volle borst wordt er meegebruld met de refreinen en hier en daar met een couplet. Indrukwekkend is Who's To Blame, dat na de openingsnoten wordt opgepikt door het publiek. Mooi wanneer een song na zoveel jaar nog geliefd is bij zovelen dat zij de tekst uit hun hoofd kunnen opdreunen. De glimlach waarmee Phil Rind het concert begon, wordt zo niet nog breder.

Het is opvallend hoeveel speelplezier de mannen aan de dag leggen. Dat komt vooral tot uiting via de charismatische zanger. Tijdens de nummers laat hij zich gaan, maar daartussenin is hij de rust zelve. Hij spreekt het publiek herhaaldelijk toe met een introductie van de nummers, maar veel meer nog met dankbetuigingen. Oprecht blij dat de fans er (nog altijd) zijn en dat de groep dit niet voor lief neemt. Mooie woorden. Tijdens en na afloop van de show worden er dan ook flink wat handen geschud.

Het spel is solide en routineus. Je verwacht dan ook niet minder van mannen die al zolang in het vak zitten. Sacred Reich maakt sterke albums, maar live komt de kwaliteit van de nummers en de band pas echt naar voren. Geen grote verrassing met een topdrummer als Dave McClain in de gelederen. De 23-jarige Joey Radziwill was nog niet geboren toen de groep zijn grootste successen kende, maar hij heeft moeiteloos zijn plaats binnen de band ingenomen. Iets waar hij regelmatig complimenten over krijgt van de andere bandleden.

De set dendert voort met onder meer Free, Ignorance en Independent en hoewel er achter me iemand in het oor van zijn maat brult, dat hij hoopt op een nieuw nummer zodat hij kan gaan pissen, blijft hij toch staan terwijl het nieuwe nummer Salvation klinkt. Zoals gezegd past het nieuwe materiaal prima tussen het oude. Dat geldt zeker ook voor het scherpe Killing Machine. Met het ruige Death Squad, dat kan rekenen op flink wat activiteit op de zaalvloer, en het morbide partynummer Surf Nicaragua komt er een einde aan de avond. Sacred Reich speelt een weinig verrassende, maar solide set. Veel van de aanwezigen zullen er een volgende keer ongetwijfeld weer bij zijn.

Setlist Sacred Reich:
1. Divide & Conquer
2. The American Way
3. Manifest Reality
4. One Nation
5. Awakening
6. Love�Hate
7. Free
8. Crimes Against Humanity
9. Who's To Blame
10. Ignorance
11. Salvation
12. Independent
13. Killing Machine
14. Death Squad
15. Surf Nicaragua

Setlist Night Demon:
1. Night Demon
2. Full Spead Ahead
3. Dawn Rider
4. Howling Ground
5. The Howling Man
6. Ritual
7. Curse Of The Damned
8. Screams In The Night
9. The Chalice
10. Darkness Remains
11. Radar Love (Golden Earring-cover)