Voor sommige bezoekers is het een déjà vu. Om precies te zijn voor degenen die op de derde dag van Into The Grave 2019 in Leeuwarden aanwezig waren. Daar speelden beide bands namelijk ook. De retrorockers van The Vintage Caravan kregen destijds veel bijval voor een uitstekende set. Vandaag weet het IJslandse trio het 'trucje' te herhalen. Dat doen de drie mid-twintigers dankzij hun charismatische en zeer actieve performance, waar de energie van afspat. Drummer Stefán Ari zit met een smile op zijn instrument te rammen, bassist Alexander Örn is flink aan het headbangen en gitarist/zanger Óskar Logi is constant bezig het publiek te vermaken en beleeft tijdens zijn soleerwerk elke noot met een bijpassende gelaatsuitdrukking of pose. Zó zien speelplezier en beleving er dus uit. De drie mannen weten een krachtige en volle geluidsmuur te creëren, waarbinnen de doorgaans compacte tracks uitstekend tot hun recht komen.

Veel bezoekers knikken mee of staan in een enkel geval intens mee te zingen of te springen. The Vintage Caravan houdt zijn composities interessant door van tempo te wisselen, met beklijvende refreinen te komen en hier en daar een psychedelische of progressieve touch toe te passen. Bovendien wisselen de Noord-Europeanen tussen verschillende stemmingen. Zo is Innerverse ingetogen en sluit de uptempo rocker Midnight Meditation, waarbij stilzitten onmogelijk is, de overtuigende set stevig af. De muziek van The Vintage Caravan klinkt op cd al zeer aardig, maar komt live nog veel overtuigender over dankzij het aanstekelijke enthousiasme van Stefán, Alexander en Óskar. Er klinkt dan ook een hartverwarmend en luid gejuich van de toeschouwers, die met The Vintage Caravan al goed opgewarmd zijn.

Na een pauze van ongeveer een half uur dimt het licht, verschijnt na een fel testbeeld het logo van Opeth op een projectiescherm en stijgt het gejuich vanuit de volgepakte grote zaal op als tijdens de intro Livets Trädgård de bandleden het podium betreden. Er gebeurt direct van alles. Als ze Svekets Prins inzetten, wordt op het projectiescherm de vermoorde oud-premier Olof Palme getoond die een speech voorleest, verschijnen de vijf mannen in beeld tijdens het gezamenlijke “Aaahhhh” en doet de lichtshow zijn werk. Het is een overtuigend begin van de show.

Hoewel je verwacht direct meer nieuwe tracks te gaan horen, is het verrassend genoeg The Leper Affinity dat uit de boxen knalt. Dit tot grote vreugde van een aantal fans. Toch verstomt die vreugde wel enigszins, want de geluidsman heeft de zaken niet goed op orde. De bas en drums staan te hard in de mix en de ritmegitaar te zacht, waardoor de stevige passages in een brei verzanden. Dat euvel blijft jammer genoeg vrijwel de hele set een feit, waardoor lang niet alle songs uit de boxen komen zoals ze in optima forma zouden klinken.

Dat doet niets af aan de uitvoering van de heren musici. Bovendien komen de rustigere passages prima uit de verf, zoals de prachtige, melancholische twinleads halverwege Reverie/Harlequin Forest. Met name het leadgitaarspel van Fredrik Åkesson is van grote klasse en wordt een aantal keer goed uitgelicht, zoals tijdens het aangepaste outro van Hope Leaves. Datzelfde geldt voor het drumspel van Martin Axenrot, zo blijkt uit Nepenthe, een track van Heritage (2011), die sinds 2011 niet meer op de setlist stond. Een andere verrassing is Hope Leaves, dat sinds 2014 niet meer is gespeeld. Er is vanuit de zaal het verzoek om Black Rose Immortal te spelen, maar dat gebeurt niet. Mikael laat nog wel een stukje op zijn gitaar horen, maar dat is het enige dat hij zich van de twintig minuten durende track kan herinneren. Hij vertelt dat het nummer nog nooit op het Europese vasteland is gespeeld, maar wel voor de helft in een Noord-Engelse pub voor een dronken man en zijn hond, “who took a shit”.

Hij refereert met die uitspraak aan het verzoek uit de zaal om een “shit story” te vertellen. Zo vertelt hij dat de zanger van Magnum het ooit eens in zijn broek deed tijdens een show, maar gewoon door bleef zingen. Het is één van de vermakelijke toespraken tussen de songs. De droogkloot heeft het verder over hoe hij (bezoek aan de film Once Upon A Time In Hollywood) en de andere bandleden (Tikibar) gisteren hun vrije dag in Utrecht besteedden, waarbij er in het kort een recensie over de film volgt. Hij heeft het over de grote hoeveelheid fietsen in Nederland: "You must be very healthy. But there must also be a lot of bike accidents. Good for you." Hij zet technicus Milton nog even in het zonnetje vanwege de snelle gitaarwissel vanwege een gebroken snaar. Tevens blikt hij terug op het begin van de band. Hij herinnert zich dat de band klonk als Death en Napalm Death, maar toen hij in een platenzaak albums vond van Yes, Focus en Van Der Graaf Generator, veranderde de stijl al snel. Ook vertelt de vijfenveertigjarige, met hoed getooide frontman dat hij vroeger een goede baan had: “I can change tyres”.

Buiten alle grappen om imponeert hij vanachter zijn microfoon, al moet hij even op gang komen tijdens Svekets Prins. Zeker in de oudere tracks laat hij horen dat hij in de loop der jaren beter is gaan zingen. Opvallend is dat Fredrik in een paar songs kortstondig de leadvocalen voor zijn rekening neemt. Net als Mikael zingt hij de teksten van de nieuwe tracks in het Zweeds. Achter de Zweed staat bassist Martín Méndez op een verhoging. Alleen tijdens Deliverance komt hij naar voren en neemt Fredrik zijn plek in, die verder vooral op zijn vaste plek naast Mikael plaatsneemt. Daarachter staat Joakim Svalberg op een verhoging met zes toetsinstrumenten tot zijn beschikking. Centraal achterin vinden we Ax. Achter hem worden beelden getoond van het optreden, de aarde en de kosmos, abstracte beelden en visuals van Costin Chioreanu. De lichtshow maakt vooral indruk tijdens Hjärtat Vet Vad Handen Gör (rood licht en vuur), één van de drie nieuwe tracks (de intro niet meegeteld) op de setlist. Alle drie doen het goed live. Zo vormt Allting Tar Slut een zeer overtuigend slot van de reguliere set, vooral dankzij het epische einde.

Niets gaat echter boven de toegift met allereerst Sorceress, dat profiteert van de beste geluidsafstelling van de set. Wat een eenvoudige, maar tegelijkertijd gave en zware riff bevat die track die veel beweging in het publiek veroorzaakt. Even is er twijfel of Deliverance wel als slotstuk van de avond gespeeld wordt, want er zouden veel stemmen opgaan op internet om de track niet in de set op te nemen. Al snel klinkt echter het boegeroep en vlak daarna het gejuich als dan toch Deliverance gespeeld wordt. En hoe vaak je die track ook gehoord hebt, de impact blijft groot. Zo blijkt uit de uitbundige reactie van velen. De een luchtgitaarspelend, de ander luchtdrummend en nog een ander dansend of headbangend. Het laat zien hoeveel de sterke compositie van dertien minuten voor de fans betekent, die vanavond ondanks het zeker niet optimaal afgestelde geluid de bandleden bedanken met een staande ovatie.

Setlist Opeth:
1. Livets Trädgård
2. Svekets Prins
3. The Leper Affinity
4. Hjärtat Vet Vad Handen Gör
5. Reverie/Harlequin Forest
6. Nepenthe
7. Moon Above, Sun Below
8. Hope Leaves
9. The Lotus Eater
10. Allting Tar Slut

Toegift:
11. Sorceress
12. Deliverance

Setlist The Vintage Caravan:
1. Reflections
2. Crazy Horses
3. Set Your Sights
4. Innerverse
5. Babylon
6. Expand Your Mind
7. On The Run
8. Midnight Meditation